Στην φετινή State of the Union ομιλία του ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αναφέρθηκε εκτενώς στα επιτεύγματα της προεδρίας του, μόλις δυο μέρες μετά την απόρριψη των κατηγοριών εναντίον του με στόχο την καθαίρεση του από την προεδρία.
Η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Δημοκρατική Ν. Πελόζι που πρωτοστάτησε στην απόπειρα καθαίρεσης του έσκισε επιδεικτικά μπροστά στις κάμερες το αντίγραφο της ομιλίας του που της έδωσε ως ορίζει η διαδικασία, επειδή ο Πρόεδρος δεν της έσφιξε το χέρι όταν του προσέφερε το δικό της.
Μετά από σχεδόν μια 20ετία ως κάτοικος των ΗΠΑ, δεν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι μια σκηνή σαν την παραπάνω θα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Και όμως συνέβη.
Πέρα από την άκρως ανησυχητική σημειολογία του παραπάνω περιστατικού που δείχνει ότι η Αμερική είναι χωρισμένη σε δυο κομματικά στρατόπεδα, τα περισσότερα από όσα ανέφερε ο πρόεδρος Τραμπ στην ετήσια ομιλία του για την κατάσταση της ένωσης ήταν πραγματικά γεγονότα που τεκμηριώνονται από την στατιστική και πέρα από ερμηνείες και κομματικές ίντριγκες.
Όπως είχα γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου για τα αιτία εκλογής του Τραμπ, ο βασικός λόγος που οι Αμερικανοί τον εξέλεξαν ήταν διότι η οικονομική κατάσταση της μεσαίας τάξεως των ΗΠΑ παρέμενε στάσιμη ή και χειροτέρευε στα προηγούμενα 30 χρόνια, ενώ η ανεργία ανέβηκε σε απαγορευτικά για την οικονομία των ΗΠΑ επίπεδα ως βασικό αποτέλεσμα της μεταφοράς θέσεων εργασίας εκτός ΗΠΑ με την παγκοσμιοποίηση.
Φυσικά ο Τραμπ ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να σταματήσει την παγκοσμιοποίηση της εργασίας και του κεφαλαίου. Ήθελε όμως και μπόρεσε να θέσει κανόνες που εμποδίζουν μια αναπτυσσόμενη οικονομία όπως η κινεζική να κάνει dumping τιμών και με τον τρόπο αυτόν να αφαιρεί θέσεις εργασίας από τις ΗΠΑ σε ρυθμό ταχύτερο από εκείνον που αυτές αναπληρώνονται από την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις πραγματικές νέες ανάγκες της οικονομίας.
Η ουσία είναι ότι ο Τραμπ τήρησε την προεκλογική υπόσχεσή του σε μεγάλο βαθμό, η ανεργία έπεσε, το διαθέσιμο εισόδημα της μεσαίας τάξης ανέβηκε έστω και οριακά για τα δεδομένα του μεγέθους της οικονομίας των ΗΠΑ και κυρίως επικεντρώθηκε στη βελτίωση εντός των τοίχων, παρά στη διεθνή σκακιέρα.
Επίσης μείωσε τη φορολογία τόσο που να συμφέρει πλέον πολλές αμερικανικές εταιρείες να αναπτύξουν την παραγωγική δραστηριότητα τους εντός των ΗΠΑ παρά σε αναπτυσσόμενες χώρες.
Ανεξάρτητα αν αυτό αρέσει στους αντιπάλους του Τραμπ στις ΗΠΑ και διεθνώς, η τήρηση των προεκλογικών του υποσχέσεων κατά πολύ μεγάλη πιθανότητα θα του χαρίσουν μια δεύτερη τετραετία χωρίς το άγχος του πολιτικού κόστους και με μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων τουλάχιστον για τα πρώτα τρία χρόνια της δεύτερης τετραετίας.
Ας το σημειώσουν αυτό οι ανά τον κόσμο πολέμιοι του, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στην Ευρώπη. Ας το σημειώσουμε και εμείς εδώ στη μικρή μας αλλά σημαντική χώρα στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων. Άλλωστε Ρεπουμπλικανός ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ που είπε “οποίος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”…
Δεν είναι δυνατόν να προβλέψουμε ποιες θα είναι οι στρατηγικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, που ίσως μας επηρεάσουν στα επόμενα 20-30 χρόνια, ή ποια θα είναι η έκβαση μιας ευρωπαϊκής ένωσης που δεν ξέρει πως πρέπει να συμπεριφερθεί σε μια χώρα μέλος που φυλάει τα εξωτερικά της σύνορα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως, ξέρουμε ότι ποτέ δεν χάσαμε στο τέλος, παίρνοντας την σωστή πλευρά της ιστορίας, έστω και αν πρόσκαιρα είχαμε απώλειες. Για κάθε ενδεχόμενο όμως ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί για το ποιοι είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι και ποιοι οι ευκαιριακοί.
Εξάλλου και εμείς δουλειές χρειαζόμαστε και λίγο παραπάνω προσοχή στο πώς η πολιτική διαχειρίζεται τα της μεσαίας τάξεως.
