Ο θρήνος του μύλου .

Κι’ύστερις απόμεινε το κουφάρι του ανεμόμυλου, να θρηνεί μονάχο του απά στο Δαυγέϊκο κουτούπι.

Χωρίς τη ρόδα με τα πανιά που όλο καμάρι γύρναε με τον αγέρα , κουνώντας τα λιθάρια του.

Χωρίς το στάρι π’άξαινε και χρύσωνε στη πετρόσπαρτη γη των Δαυήδων και τον αχό των λιθαριών που τ’άλεθε.

Απ’το σούρουπο ίσιαμε το χάραγμα πολεμάει να γδει μιαν αναλαμπή από το φάρο των Βαρδιάνων.

Να χαιρετηθούνε όπως τότενες. Μάταια.

Είχε κι’εκειός το ’53 , την ίδια μοίρα με το μύλο…