Ο Κεφαλονίτης Διονύσης Βλάχος, ο άνθρωπος με το βραβείο Ellis Island Medal of Honor που δεν «παραδόθηκε» [εικόνες]

Ξεκίνησε τη ζωή του χωρίς κανένα εφόδιο

Ομογένεια

12/01/2020 | 15:44

Στις 7 Ιανουαρίου έγινε 86 χρονών. Είναι ο άνθρωπος που τιμήθηκε με το βραβείο Ellis Island Medal of Honor, ένα βραβείο που το κερδίζουν αυτοί που ξεκίνησαν την ζωή τους χωρίς κανένα εφόδιο και κατάφεραν με το αδάμαστο θάρρος τους να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο και να δημιουργήσουν πλούτο, τον οποίο δεν κράτησαν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά πρόσφεραν και στη χώρα της καταγωγής τους, καθώς και στην Αμερική, στην οποία ανατράφηκαν ή μετανάστευσαν, αναγνωρίζοντας το χρέος τους απέναντί της. Ευεργέτης και Πρόεδρος σήμερα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κεφαλλήνων και Ιθακησίων «Οδυσσέας», ο Διονύσης (Ντένις) Βλάχος φιλοξενείται στην εφημερίδα μας ως υπόδειγμα Ελληνα που κατανόησε, ότι το Aμερικανικό Ονειρο (American Dream) δεν μπορείς να το κάνεις πραγματικότητα χωρίς ορθολογική σκέψη, σκληρή εργασία, μόχθο και ψυχική επένδυση. Η ζωή του ήταν η συνισταμένη μιας πληθώρας συνταρακτικών γεγονότων, που δεν τον πτόησαν. Δεν απογοητεύτηκε ποτέ από τις ήττες και ποτέ δεν εφησύχαζε στις νίκες. Η πορεία του είναι γεμάτη με χρήσιμες αποτυχίες και μια απόλυτα θετική θέαση της ζωής, την οποία δεν άφησε ούτε ένα λεπτό χωρίς να την αποζημιώσει, γιατί του προσφέρθηκε.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό στη Κεφαλλονιά το 1934 και πέρασε όλη την Κατοχή και τον Εμφύλιο στην Ελλάδα. Το 1943, σε ηλικία εννιά χρόνων, είδε μια σκηνή που τον ακολουθεί σαν σκιά του από τότε: τον πατέρα του κρεμασμένο από ένα δέντρο, γιατί ένας δοσίλογος, που δεν τον συμπαθούσε και ήθελε να τον βλάψει, του έδωσε τον θανατηφόρο χαρακτηρισμό του «κομμουνιστή», χωρίς να έχει καμμία ανάμειξη με την πολιτική. Η στάμπα έπεσε επάνω σε όλη την οικογένεια, σε μια μάνα μόνη της πια, με έξι παιδιά να αναθρέψει. Τα δυο από αυτά πέθαναν από την πείνα. Τα υπόλοιπα μοιράστηκαν σε συγγενείς. Ο Διονύσης Βλάχος μεγάλωνε δακτυλοδεικτούμενος σαν αντιφρονούντας, χωρίς να ξέρει καν τι σημαίνει κομμουνισμός. Τελείωσε μόνο το Δημοτικό σχολείο, γιατί η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Ας τον αφήσουμε όμως να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας που έγραψε μόνος του παίρνοντας «Αριστα».

Μια αβοήθητη οικογένεια

Μόλις σκότωσαν τον πατέρα μου, η μάνα μου έβαλε κάποιον συχωριανό να γράψει ένα γράμμα στη Βασίλισσα και της ζήτησε βοήθεια. Η Βασίλισσα εκείνη την εποχή μοίραζε προίκες σε τρία ορφανά κορίτσια με καταγωγή κυρίως από τη Μακεδονία, για να φαίνεται ότι κανει έργο φιλανθρωπικό και να την γράφουν οι εφημερίδες. Η μητέρα μου της έγραψε ότι κρέμασαν τον πατέρα μου οι Γερμανοί και όχι οι δοσίλογοι. Παρ’ όλα αυτά, η απάντηση που ήρθε ήταν ότι «αυτά που ζητάς είναι εκτός της Αυλής της Βασιλίσσσης».
Ηταν πια δεδομένο, ότι κανείς δεν θα μας φρόντιζε.

Αναμνήσεις από την Κεφαλλονιά

Οταν βλέπεις πέτρες γεμάτες με σκόρπια ανθρώπινα μυαλά, τον πατέρα σου κρεμασμένο από ένα δέντρο… τι αναμνήσεις θα μπορούσα να έχω; Ασχημες, πολύ άσχημες. Εκείνα τα χρόνια ταλαιπωρήθηκα πολύ. Στιγματισμένος καθώς ήμουν, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ηθελα να φύγω για τα καράβια, να βοηθήσω την οικογένειά μου, αλλά δεν μπορούσα. Δυο φορές την εβδομάδα για δύο χρόνια έφευγα από το χωριό μου, 27 χλμ. μακριά από το Αργοστόλι με τα πόδια, για να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο και με πέταγαν έξω από το Λιμεναρχείο σαν κομμουνιστή! Υπέφερα τόσο πολύ σ’ αυτή τη χώρα. Ημουν καταδικασμένος, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Η φυγή από την Ελλάδα

Το μόνο που ήθελα, ήταν να φύγω και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Τελικά μου έβγαλαν ένα διαβατήριο και στα δεκαοκτώ μου χρόνια πήγα μέσω Ιταλίας στην Αμβέρσα, μήπως βρω κάποιο καράβι να με πάρει να δουλέψω. Είχα μόνο 27 δολάρια πάνω μου. Πέντε μέρες ταξίδι, έτρωγα τα αποφάγια των επιβατών, για να μην χαλάσω τα ελάχιστα χρήματα που είχα. Φτάνοντας στην Αμβέρσα δεν βρήκα πλοίο και πήγα στην Ολλανδία. Το μεταναστευτικό εκεί δεν μου επέτρεψε να μείνω, γιατί δεν είχα χαρτιά και με έκλεισαν σε ένα δωμάτιο μέχρι να με στείλουν πάλι πίσω στην Αμβέρσα. Μόλις με άφησαν μόνο μου στο δωμάτιο, έπρεπε να αποφασίσω για την ζωή μου! Ετσι το έσκασα και πήγα σε μια οικογένεια που μου είχαν δώσει τη διεύθυνσή τους, για να μείνω λίγες μέρες μέχρι να αποφασίσω τι θα κάνω.

Το πρώτο πλοίο που τον φιλοξένησε

Τελικά βρήκα ένα χιώτικο πλοίο που έκανε επισκευές στο λιμάνι του Αμστερνταμ και δούλεψα χωρίς να πληρώνομαι δυο χρόνια. Ηθελα να έχω μόνο στέγη και φαγητό. Οταν τέλειωσαν οι επισκευές με έδιωξαν γιατί ήθελαν να κρατήσουν μόνο Χιώτες να δουλεύουν μέσα. Με λυπήθηκε όμως η γυναίκα του εφοπλιστή και έτσι με κράτησαν. Με έσωσε αυτή η γυναίκα. Αργότερα άνοιξαν οι δουλειές και ταξίδεψα για 10 χρόνια με τα καράβια του Ωνάση. Εκεί ήταν βασίλειο. Πληρωνόμασταν καλά και τρώγαμε καλά.

Το ταξίδι στην Αμερική

Κάποια στιγμή ήρθα στη Νέα Υόρκη και βρήκα ένα φίλο του πατέρα μου από την Κεφαλλονιά. Ημουν τότε 27 χρονών. Ο άνθρωπος αυτός είχε μια κόρη 17 ετών τότε, που σήμερα είναι σύζυγός μου. Η γυναίκα μου δούλευε τότε σε μια τράπεζα. Παντρευτήκαμε κρυφά από την πεθερά μου με πολιτικό γάμο και έφυγα για την Ελλάδα, για να πάρω βίζα. Δεν είχα πάει για 10 ολόκληρα χρόνια! Τελικά είδα και έπαθα να γυρίσω πίσω. Δεν με άφηναν να φύγω πάλι, γιατί ήμουν φακελωμένος. Αν δεν γνώριζα κάποιον που με βοήθησε με την βίζα μου να γυρίσω στην Αμερική θα ήμουν ακόμα στην Ελλάδα.

Η ζωή του στη Νέα Γη

Με την γυναίκα μου παντρευτήκαμε στον Αγιο Γεράσιμο στη Νέα Υόρκη. Είχα μαζέψει αρκετά χρήματα για εκείνη την εποχή, από την δουλειά μου στα πετρελαιοφόρα. Τα τρία πρώτα χρόνια μείναμε στην Αστόρια, μετά στο Bayside και μετά μετακομίσαμε στο Malba. Σταμάτησα τα ταξίδια και ξεκίνησα από το μηδέν σαν μπογιατζής. Βρέθηκα δίπλα σε κάποιον που ήξερε και έμαθα και εγώ τη δουλειά. Μετά από λίγο έκανα τη δική μου δουλειά. Ξεκίνησα με δυο εργάτες και έφτασα τους 80 και δεν σταμάτησα εκεί. Αρχισα να κάνω εργολαβίες. Δούλεψα για την πολιτεία, έφτιαξα πολλά σπίτια και εμπορικά και δημιούργησα τρεις μεγάλες εταιρείες. Την περιουσία μου την έκανα από τη μεσιτεία.

Πού βασίστηκε η επιτυχία του

Για να προκόψει ένας άνθρωπος σ’ αυτές τις δουλειές, πρέπει να έχει επιχειρηματικό μυαλό και να θέλει την πρόοδο. Πρέπει να δουλεύει σκληρά και να έχει όλα τα εφόδια που τον καθιστούν νόμιμο. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μεγάλες μπίζνες. Αντιμετωπίζεις τεράστια προβλήματα. Αν φτάσεις κάπου, φτάνεις με δυσκολίες, όχι ευκολίες, γι’ αυτό πρέπει να επιμένεις, να πηγαίνεις βήμα βήμα και να μην το βάζεις κάτω. Εκατοντάδες κοντρακταδόροι άρχισαν μαζί μου και στις δυσκολίες τα παρατούσαν. Εγω ποτέ δεν σταμάτησα.

Από «κομμουνιστής» σε Ρεπουμπλικανό

Δεν είχα καμμιά ιδέα από πολιτική, σοσιαλισμούς και τέτοια. Είχα αντιληφθεί από νέος, ότι ο σοσιαλισμός φέρνει φτώχεια και ο καπιταλισμός φέρνει πλούτο, αν δουλέψεις. Απλά πράγματα. Ο,τι έκανα, τα έκανα με τη δουλειά μου, με τη θέληση και με το μυαλό μου. Δεν πήρα από κανένα τίποτα. Μόνο έδωσα και ακόμα δίνω δουλειά. Βγες έξω στο δρόμο και πήγαινε να ρωτήσεις για μένα. Δεν έκανα κακό σε κανένα ποτέ. Πάντα βοηθούσα και πλήρωνα τους ανθρώπους μου και συμπεριφερόμουν ωραία.

Το καμάρι του σαν πρόεδρος

Είμαι πρόεδρος 6 χρόνια στην Ομοσπονδία Κεφαλλήνων και Ιθακησίων «Οδυσσέας» και νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά έργα μας είναι ότι καταφέραμε να βγάλουμε πριν 6 χρόνια από τα ντουλάπια της ιστορίας τον Κεφαλλονίτη θαλασσοπόρο Ιωάννη Φωκά τον Βαλεριάνο, γνωστό με το ισπανόφωνο όνομα Juande Fuca (Χουάν Ντε Φούκα), που οι Ελληνες αγνοούσαμε. Καταφέραμε μετά από πολλές προσπάθειες να τοποθετήσουμε δυο προτομές, έργα του γνωστού Ελληνα γλύπτη κ. Ιωάννη Μπάρδη, εκ των οποίων η μια κοσμεί μόνιμα το Μουσείο του Βανκούβερ και η άλλη το λιμάνι του Αργοστολίου. Αυτά ήταν πολύ δύσκολα εγχειρήματα και ήθελαν πολύ χρόνο, χρήμα και διαδικασίες γραφειοκρατικές. Τελικά αναγνωρίστηκε το έργο του Φωκά, αλλά και η δική μας προσπάθεια να τον βγάλουμε στο φως. Εκδώσαμε και γραμματόσημα για τους συλλέκτες στον ΕΛΤΑ.

Ποιος ήταν ο Ιωάννης Φωκάς

Κεφαλλονίτης που γεννήθηκε γύρω στο 1532 στην Κεφαλλονιά. Και ονομάστηκε Χουάν ντε Φούκα (Juande Fuca). Για περισσότερα από 40 χρόνια ήταν πλοηγός των Ισπανών στα νησιά της Καραϊβικής, όπου απέκτησε μεγάλη περιουσία. Εξερεύνησε τα βορειοδυτικά παράλια της Αμερικής και το 1592 βρήκε ένα πέρασμα, πλάτους 11-17 μιλίων που χωρίζει το νησί Vancouver, της Βρετανικής Κολομβίας του Καναδά από τη χερσόνησο Olympic της σημερινής πολιτείας της Ουάσιγκτον. Αυτό το πέρασμα είναι γνωστό σήμερα ως Juande Fuca Strait. Ο σπουδαίος αυτός θαλασσοπόρος, όταν επέστρεψε στην Ισπανία, ανταμείφθηκε με ένα «ευχαριστώ», από τον βασιλιά της! Απογοητευμένος, επέστρεψε στη Κεφαλλονιά όπου και πέθανε γύρω στο 1602 στην αφάνεια.

Απόσταγμα εμπειρίας

Σε μια μεγάλη πολιτεία σαν την ΝΥ, οι κατασκευαστικές εργασίες έχουν μεγάλο ανταγωνισμό και πολλά προβλήματα με νόμους και κανονισμούς.Σε κυνηγάνε επιθεωρητές συνέχεια και παντού. Από τις 100 δουλειές, το πολεοδομικό μπορεί να σταματήσει τις 90. Μετά πρέπει να βάλεις δικηγόρους κ.λπ ,γιατί κάτι σου βρίσκουνε πάντα. Μπορεί να πάρεις $10.000 πρόστιμο, γιατί ένας εργάτης σου ξέχασε να βάλει κάτι και σου σταματάνε και τη δουλειά!… Αν υπήρχε ένας από τους νόμους της αμερικανικής πολεοδομίας στην Ελλάδα, δεν θα χτιζόταν τίποτα, αφού πολλές οικοδομές και σπίτια ήταν παράνομα.

Πώς μεγαλώνεις τις μπίζνες

Ενας μηχανικός μού τηλεφώνησε μια μέρα, για να αναλάβω μια εργασία σε κτίριο του Τραμπ. Μου ζήτησε τιμή. Με διάλεξαν όμως για δυο κυρίως λόγους. Γιατί δουλεύω με άδεια από την Πολεοδομία και γιατί κάνω καλή δουλειά. Αν δεν είχα όμως τη γνωριμία, πιθανόν να μην έπαιρνα ποτέ αυτή τη δουλειά.

Μόρφωση, γνωριμίες και τύχη

Δεν πιστεύω στην τύχη. Μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη. Υπάρχει επιμονή, υπομονή, μυαλό, θέληση και αυτό που λένε οι Αμερικανοί, drive. Αν επιτύχεις στις μπίζνες, είναι ικανότητα, όχι τύχη. Τύχη είναι να βρεις ένα πορτοφόλι στο δρόμο, που πρέπει όμως να το δώσεις πίσω. Οι μεγάλες δουλειές απαιτούν να έχεις ταλέντο και γνωριμίες. Εγώ είχα σωστές επαφές και έδινα καλές τιμές. Οι άνθρωποι στην Αμερική θα σε συστήσουν, αλλά, αν δεν αξίζεις δεν σε παίρνει κανείς. Οσο για τα πτυχία, δεν κάνουνε χρήματα. Τα γράμματα το μόνο που κάνουν είναι, πως αντί να κουβαλάς τσιμέντο στη πλάτη σου (τότε έτσι τα κουβαλούσαμε) πας στο γραφείο σου, είσαι καθαρός, λες τη γνώμη σου και σε πληρώνουνε. Για να κάνεις χρήματα όμως, πρέπει να ξέρεις καλά τη δουλειά σου, γιατί οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι κάνουν και να έχεις επαφές! Εχει μεγάλη σημασία το ποιους ξέρεις. Ετσι δουλεύει το σύστημα σε όλες τις μπίζνες.