Στην αίθουσα τέχνης Κάρολος Κουν Δήμου Αλίμου συνάντησε  τον  καταξιωμένο σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή η δημοσιογράφος Ελένη Βαλλιανάτου.

Θα ανοίξω αρχεία που δεν έχουν ανοίξει ποτέ είπε ο σκηνοθέτης ψάχνοντας το αληθινό πρόσωπο του Κυβερνήτη…

Βρήκα ανθρώπους από την Κύπρο  που  θα χρηματοδοτήσουν την ταινία θέμα θα είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας με την Ρωξάνα Στούρτζα στην Αγία Πετρούπολη  πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών είναι το θέμα της ταινίας και τα  γυρίσματα  θα γίνουν στην Κέρκυρα. Γράφω εγώ το σενάριο έχω ετοιμάσει ήδη 100 σελίδες .”Μίλησε για τον έκπτωτο άγγελο που φανερώνεται στην ταινία ως προστάτης του δυο φορές έξω από το μοναστήρι της Πλατυτέρας βάζοντας έντονα το θρησκευτικό στοιχείο στην ζωή του.

Άνθρωπος γεμάτος σοφία και φως με πνεύμα και χιούμορ , προσπάθησε να ισορροπήσει το λόγια  του όταν ένας λυγμός έπνιγε την ομιλία  του μα δεν τα κατάφερε και έκλαψε δημοσίως….φανερώνοντας ότι με την ψυχή του έχει μια σχέση ανιδιοτελή και έντιμη.

Οι παρευρισκόμενοι έμειναν έκπληκτοι και μέσα στην συγκίνηση που τους δημιούργησε  άρχισαν να τον χειροκροτούν.

Σε ποιο σημείο έκλαψε;  δεν έχει σημασία το ερώτημα είναι το γιατί . Όσοι γνωρίζουν καλά την ιστορία του ξέρουν γιατί …..κλαίει για αυτή την χώρα με τους “κατοίκους της κακοψυχιάς” για τους αχάριστους για αυτούς   που έδιωξαν τον Καζαντζάκη από την Κρήτη..τον συνθέτη και φίλο του Βαγγέλη Παπαθανασίου από την Ελλάδα .Οι ελιτίστες δεν θέλουν φως λέει θέλουν έργα κατάθλιψης αυτό που έζησα δίπλα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου ήταν η αιτία που δεν έπεσα .Ειπα μέσα μου οχι εσείς δεν θα με διώξετε από την Ελλάδα.

Το κέντρο κινηματογράφου και η ΕΡΤ επιδιώκουν  έργα ήττας δεν ξέρω το γιατί. Ξερω όμως  οτι στην Ελλάδα κατευθυνόμαστε όχι από τους πολιτικούς αλλά από φατρίες που έχουν αποφασίσει να φέρουν το σκοτάδι δεν θέλουν το φως. Που νομίζουν ότι πάνε την χώρα; Το πρώτο αρνητικό σχόλιο γράφτηκε στα Αγγλικά από Έλληνα είναι δυνατόν; είπε γελώντας ειρωνικά.

Είδα ανθρώπους να κλαίνε στην ταινία μου  ρώτησα κάποιον θεατή τι ήταν αυτό που σε συγκίνησε; Είδα τον χαμένο μου εαυτό  μου απάντησε…και έτσι παρά τον πόλεμο που δέχτηκα ισορρόπησα τα πράγματα με θετικό τρόπο, ένοιωσα ικανοποιημένος.

Τα δάκρυα είναι πατρίδα που δεν χάνεται εμείς κλαίμε είμαστε Έλληνες κάτι μας διεγείρει έχουμε καλοσύνη δεν μπορεί κανείς να μας την καταλύσει οι  γριές στην Χίο και την Μυτιλήνη που νανούριζαν ένα ξένο παιδί στην αγκαλιά τους ήταν η μεγάλη Ελλάδα ποιος θα την καταλύσει την καλοσύνη του Έλληνα; κανένας. Δεν θα μας τελειώσει ποτέ να δείχνουμε κατανόηση στον ηττημένο. Ο Ελληνικός κόσμος είχε ανιδιοτελή σχέση με την ζωή.