Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου
Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. ‘Όταν όλοι οι πολιτικοί μιλούν στους Έλληνες σαν να είναι μικρά κακομαθημένα παιδιά, ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να απευθυνθεί σε σοβαρούς ενήλικες. Πράγμα δύσκολο και πολιτικά αυτοκαταστροφικό, όπως απέδειξαν οι εκλογές του 1993. Εξάλλου το μόνο που αποκόμισαν τα πολιτικά στελέχη της ΝΔ από τις εκλογές του 93 ήταν ότι ποτέ ξανά δεν θα πρέπει να έχουν ένα αρχηγό σαν το Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που θα έχει το θάρρος να πει αλήθειες στους Έλληνες πολίτες. Η περίοδος της βαθιάς πασοκοποίησης της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης είχε αρχίσει.
Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης είχε έναν ενστικτώδη και φυσικό συντηρητισμό. Του έβγαινε γλωσσικά, με φράσεις όπως «και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε». Η αγάπη του και η σχέση του με την Κρήτη, ιδιαίτερα ντεμοντέ για τους μετά-μοντέρνους καιρούς μας, ήταν άλλο ένα στοιχείο αυτού του ενστικτώδους συντηρητισμού. Η προσήλωση του στην απλή λογική, πέρα από φθηνούς συναισθηματισμούς και πολιτικές κορώνες, ήδη από την δεκαετία του 80 τον είχαν κατατάξει σε μια υπό εξαφάνιση τάξη πολιτικών. Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικά ένα ξένο σώμα την εποχή που πρωταγωνίστησε πολιτικά.
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη της περιόδου 1990-93 έκαναν περισσότερες και καλύτερες μεταρρυθμίσεις από ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις σε μια περισσότερο από διπλάσια χρονική περίοδο. Παρέδωσε το κράτος με λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από ότι το παρέλαβε, έφερε την ιδιωτική τηλεφωνία την εποχή που έπρεπε να έχεις μέσον στο ΟΤΕ για να αποκτήσεις γραμμή, έκανε δεκάδες ιδιωτικοποιήσεις, και εκκαθαρίσεις. Μείωσε δραστικά το έλλειμα και τον πληθωρισμό. Έγινε η απόπειρα να αποκρατικοποιηθούν οι αστικές συγκοινωνίες με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το φαινόμενο των Κολλάδων. Τα μονοπώλια του ΟΤΕ και της ΔΕΗ οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη δεν πρόλαβαν να σπάσουν, κάτι που έφερε μια μεγάλη ανακούφιση στα κρατικοδίαιτα συμφέροντα.
Αν κάποιος μπορεί να κριθεί από τους εχθρούς που δημιούργησε, τότε ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος και πολιτικός. Αν ποτέ βρούμε το δρόμο προς την έξοδο από την σημερινή κρίση, θα είναι όταν μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων μετανιώσει που ποτέ δεν τον ψήφισε. Οι πολιτικοί μας, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, πολλές φορές αντιπροσωπεύουν τον χειρότερο μας εαυτό, βλέπε Γιώργο Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα. Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης αντιπροσώπευε κάτι καλύτερο του μέσου όρου. Πόσα περισσότερα θα μπορούσε να είχε καταφέρει αν εμείς ήμασταν κάπως καλύτεροι. Η θλίψη δεν είναι μόνο για τον θάνατο του, αλλά και για την ευκαιρία που μας έδωσε και εμείς χάσαμε. Θλίψη, «και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε».
