Αυτά που λέμε πως, «είμαστε ενωμένοι» ή «θα το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί» ή «δείχνουμε έμπρακτα την κοινωνική μας ευθύνη» και άλλα παρόμοια, είναι μεν αναγκαία αλλά δεν αρκούν. Η Κοινωνία λειτουργεί σωστά μόνο με έναν τρόπο. Με τα σωστά Πολιτικά (και όχι μόνο) Πρότυπα. Ή για να το πω αλλιώς «δια του παραδείγματος». Αλίμονο αν υπάρχει Άνθρωπος ο οποίος δεν είναι κοινωνικά ευαίσθητος ή αλληλέγγυος αυτές τις δύσκολες ώρες. Μείναμε στο σπίτι, μαζέψαμε τις γιαγιάδες απ’ τις εκκλησίες, την πιτσιρικαρία απ’ τους δρόμους και όλα καλά (;). Αυτό που χρειάζεται είναι να βάλουμε τέλος σε αυτό που μέχρι χθες γνωρίζαμε ως Πολιτική. Οι θεωρητικοί της Πολιτικής Επιστήμης παγκοσμίως, ήδη εργάζονται νυχθημερόν για να συνδέσουν την Κοινωνία του αύριο με την Πολιτική του αύριο. Το λέω αυτό γιατί, παρατηρώ αυτές τις μέρες πως οι περισσότεροι (δεν λέω όλοι, για να μην αδικήσω κάποιους) από αυτούς που ασχολούνται με το «σπορ» έχουν υιοθετήσει λόγω της φονικής πανδημίας το δόγμα της βέβαιης αλλαγής του κόσμου που ξέρουμε, χωρίς αυτή η αλλαγή να περιλαμβάνει τους ίδιους. Εννοώ βεβαίως τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα κοινωνικά προβλήματα και την λύση τους. Ούτε η προπαγάνδα, ούτε και η αντιπροπαγάνδα υπήρξαν ποτέ συστατικά εμβολίων που βοήθησαν την ανθρωπότητα να καταπολεμήσει κάποιον ιό ή κάποια μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Και όπου έγιναν κανόνας αυτά τα δύο στην πολιτική ζωή, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για την ανθρωπότητα. Ρωτήστε και τον Γκέμπελς…
Η παγκόσμια φτώχια (με την ευρεία της έννοια) η οποία είναι προ των πυλών ακόμη και αν βρεθεί αύριο το πρωί το εμβόλιο για τον covid-19 μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με παγκόσμια συναντίληψη του κόσμου που έρχεται και των δομικών αλλαγών που ήδη βιώνουμε. Κλιματική κρίση, μεταναστευτικές ροές, πανδημίες, ενεργειακή φτώχεια, πόλεμοι κλπ. Θα πω χαρακτηριστικά πως τα τελευταία 40 χρόνια η ανθρωπότητα αντιμετώπισε 39 πανδημίες με μεγαλύτερη βέβαια τη σημερινή. Κανείς δεν μας εξασφαλίζει πως η επόμενη (κάτι παραπάνω από σίγουρη) δεν θα είναι πολύ πιο φονική. Αυτό που πρέπει να γίνει πάση θυσία και θα γίνει εκ των πραγμάτων αλλά και εδώ έχει τεράστια σημασία ο χρόνος, δεν είναι να καταστραφεί η παγκοσμιοποίηση αλλά να παγκοσμιοποιηθεί η Πολιτική. Αν δεν συμβεί αυτό συναινετικά το κόστος θα είναι τεράστιο.
Διάβασα κάπου στα social media ένα συνωμοσιολογικό αστείο πως, ο ιός θα τεθεί υπό έλεγχο όταν θα αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του παγκόσμιου χρέους. Μου θύμισε ένα ανάλογο προ κορωνοϊού αστείο πως, αν δεν χρωστάμε σε κάποια εξωγήινη τράπεζα τότε η ανθρωπότητα είναι ηλίθια. Έχει και μια δόση αλήθειας. Εγώ θα πω στα σοβαρά πως αν δεν ξεκινήσει άμεσα αυτή η συζήτηση σε διεθνές επίπεδο είναι δεδομένο πως ο επόμενος ίσως πιο φονικός ιός, θα συναντηθεί ενδεχομένως με τον τωρινό. Και για να ξεκινήσει αυτή η συζήτηση του παγκόσμιου χρέους πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την Πολιτική. Το να βγουν για παράδειγμα όλα τα παρκαρισμένα σήμερα κεφάλαια από τους φορολογικούς παραδείσους τύπου Παρθένων νήσων, δεν είναι ούτε πτώση της Βαστίλης, ούτε έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, ούτε κάποιο κουμουνιστικό ανέκδοτο. Οι δραστηριότητες όμως στο City του Λονδίνου είναι άμεσα διασυνδεδεμένες με τις Offshore όλου του πλανήτη, για αυτό και ειπώθηκε «η ανο(η)σία της αγέλης» μπας και σωθεί η παρτίδα η οποία τελικά δεν σώθηκε. Ένα από τα ψέματα του Βρετανού γελωτοποιού πριν από τις εκλογές ήταν και η ενίσχυση του NHS (ΕΣΥ). Αντ’ αυτού ήρθε «η ανο(η)σία της αγέλης». Και με όλα τα ΜΜΕ υπέρ του προεκλογικά, ενώ ο Κόρμπιν (κακώς) πάλευε με το διαδικτυακό Momentum. Δεν ξέρω βέβαια αν σήμερα στη Μεγάλη Βρετανία ασχολείται κανείς με το που βρίσκονται ο Χάρρυ και η Μέγκαν, ούτε αν ανθεί το Momentum. Ή μάλλον ξέρω, ψάχνουν και αυτοί όπως όλος ο πλανήτης για αναπνευστήρες…
Αριστοτέλης Μπατιστάτος
