Σπύρος Λυκιαρδόπουλος.

Τον Σπύρο τον γνώρισα το 1968 όταν το συμβούλιο των καθηγητών του γυμνασίου Κεραμειών τον απέβαλαν και ήλθε στο Αργοστόλι στο Κοργιαλένειο γυμνάσιο. Γνωριστήκαμε γιατί είμαστε από τους λίγους μαθητές που είχαμε μηχανάκι ZUNDAP, μετά όμως χαθήκαμε εγώ έφυγα για Αθήνα με μεταγραφή στο 18ο γυμνάσιο Άνω Πατήσια, και παρακολουθούσα ιδιαίτερα μαθήματα στα φροντιστήρια Μαντά και να δώσω εξετάσεις για την Αρχιτεκτονική Σχολη.

Τις 29/9/1969 φεύγω από Κεφαλονιά για Πάτρα και από κει στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια Ιταλίας για την ιταλική γλώσσα περιμένοντας να γίνω αποδεκτός από κάποιο πολυτεχνείο.

Εκείνο το πρωί λοιπόν ανεβαίνοντας στο Λεωφορείο συναντώ εντελώς τυχαία τον Σπύρο που πήγαινε και αυτός Περούτζια για την γλώσσα!!!!, έτσι γνωρίστηκαν οι γονείς μας, και ξεκίνησε μια μεγάλη και δυνατή φιλία.

Μετά από μια μικρή Οδύσσεια, έχοντας λίγα λεφτά στην τσέπη (τουριστικό συνάλλαγμα) φθάσαμε στην Περούτζια στον σταθμό, περιμένοντας κάποιο θαύμα, που το βρήκαμε στο πρόσωπο ενός έλληνα φοιτητή ιατρικής σχολής, μετά από τέσσερις ώρες αναμονής στις 8,00 το βράδυ και σε κατάσταση σχεδόν πανικού, μας οδήγησε στην πανσιόν που έμενε ο ίδιος, μας έδειξε που είναι το Πανεπιστήμιο, και στην συνέχεια σε ένα εστιατόριο για να φάμε ιταλική μακαρονάδα.

Μείναμε μαζί δυο μήνες περίπου στο ίδιο δωμάτιο μιας πανσιόν, παρακολουθήσαμε τα ιδιαίτερα μαθήματα για την ιταλική γλώσσα, μετά εγώ πήγα στο Πολυτεχνείο Μιλάνο και αυτός στην Ιατρική στην Παβία.

Τα καλοκαίρια μαζί πότε στο σπίτι του, πότε στο σπίτι μου, μια δυνατή παρέα που μας ένωνε όχι μονάχα η μικρή μας Οδύσσεια μέχρι την Περούτζια αλλά και η αντιφασιστική μας θέση και πολιτική μας τοποθέτηση στην Αριστερά.

Από το Μιλάνο μετεγράφηκα στην Φλωρεντία, ο Σπύρος στην Αθήνα, η χούντα του αφαίρεσε την αναβολή και τον έστειλε να υπηρετήσει φαντάρο λόγω των πολιτικών του θέσεων, πήραμε πτυχίο, πήγαμε φαντάροι, και στην συνέχεια ο Σπύρος αγροτικό στην Ιθάκη και εγώ αρχιτέκτονας στην Κεφαλονιά. Και η παρέα συνεχίστηκε και στο Θιάκι και στην Κεφαλονιά.

Μετά ο γιατρός ήλθε Κεφαλονιά και διορίστηκε στο νοσοκομείο Αργοστολίου.

Ο Σπύρος ένας ανιδιοτελής γιατρός, ένας απίθανος άνθρωπος, που στην εκτέλεση των ιατρικών γνώσεων και φροντίδας προς τον ασθενή, ριψοκινδύνευε πολλές φορές την ζωή του, που προσέφερε τις γνώσεις του με αγάπη προς τον συνάνθρωπό του, που βοηθούσε πάντα τους φτωχούς και ανήμπορους όχι μονάχα στην διάγνωση αλλά και στην προσφορά της φαρμακοθεραπείας, ένας καταπληκτικός φίλος, όπου και να πήγε άφησε ένα μεγάλο όνομα σαν γιατρός, σαν επιστήμονας, σαν άνθρωπος. Ο άνθρωπος γιατρός που επί τριάντα σχεδόν χρόνια έδωσε τον εαυτό του και όλη του την αγάπη στην οργάνωση και στήριξη της μονάδας νεφρού Κεφαλονιάς.

Αγαπητός με όλους, χαμογελαστός, με μεγάλη πίστη σε αυτά που πίστευε και έμπρακτα ασκούσε.

Τον αγαπούσα και με αγαπούσε ήταν ο σύμβουλος μου σε ιατρικά θέματα. Δεν θα ξεχάσω όταν πριν μερικά χρόνια μετά από μια ταλαιπωρία που πέρασε, τον συνάντησα στο Αργοστόλι, αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε μου έπιασε το χέρι και το έσφιξε δυνατά στέλνοντας μου το μήνυμα ότι είναι καλά, και περπατώντας αγκαλιασμένοι αναπολήσαμε τις μέρες της μεγάλης φιλίας μας.

Φίλε Σπύρο Αγαπητέ Γιατρέ, καλό σου ταξίδι.