Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
«Σύννεφο κανένα δεν απερνούσε από τον ουρανό… » αυτή η σολωμική ποιητική φράση άρμοζε την παραμονή της εορτής της Υπαπαντή του Κυρίου. Καθάριος ο ουράνιος θόλος από σύννεφα που προμηνούσε πως, ούτε και την άλλη ημέρα της εορτής, θα φέρει η Κυρά Υπαπαντή το νερό. Μα θα το δώσει, το κρατά για τον Μάρτιο. Έτσι λένε ακόμη και σήμερα οι παλιοί, αν δεν βρέξει της Υπαπαντής.
Μεγάλη ημέρα της Υπαπαντής και ο εσπερινός της εορτής με τα προφητικά εκκλησιαστικά λόγια σε προετοιμάζει, για να ακούσεις την άλλη ημέρα της εορτής τις μεγάλες προφητείες και τα μεγαλυνάρια της Θεοτόκου.
Μπήκα με χαρά στο ναό της Υπαπαντής στα Βαρειά, περιοχή του Ληξουρίου, ιδιοκτησία της οικογενείας Κολαΐτη. Απλωμένη ήταν μια γκρίζα ανάλαφρη γάζα στο χώρο, μέσα στο ναό, από το πολύ θυμίαμα, ενώ το αχνόφωτο των κεριών τρεμόπαιζε από τα φορτωμένα με κέρινες μικρόφλογες, μανουάλια. Ο ναός της Παναγίας γιομάτος από πιστούς που άκουγαν προσεκτικά τους ιεροψάλτες, που με τρόπο μελωδικό απέδιδαν τους εκκλησιαστικούς ύμνους. Στα καλανάρχο οι : ο μαέστρος και χοράρχης Σπύρος Θεοτοκάτος, ο Νικόλας Σαβράμης, ο Σπύρος Σταθάτος και στον απέναντι, ο Γεράσιμος Συνοδινός, θεολόγος- καθηγητής.
Στο κέντρο του ναού η παλιά εικόνα της Υπαπαντής του Κυρίου, στολισμένη με την άνθινη αψίδα που έφτιαξε η Ανεζίνα η Βασιλάτου. Την εσπερινή ακολουθία «χάραζαν» με τη φωνή τους οι ιερείς π. Χαράλαμπος Μαρκέτος και π. Γεράσιμος Σφαέλος. Στο διακόνημα του ναού αρκετοί, με πρώτους τα μέλη της οικογένεια Κολαΐτη: Η Γιάννα Αναστασίου Κολαΐτη με τον γιό της τον Μιχάλη κι άλλους, που κάθε χρόνο, έρχεται για να ετοιμάσει το πανηγύρι. Μαζί της και οι υπόλοιποι συγγενείς και φίλοι, που ο καθένας είχε το ρόλο του κι έτσι όλα κύλησαν σε μια ατμόσφαιρα, που έδεσε αρμονικά τόσο το εκκλησιαστικό όσο και το κοσμικό μέρος του πανηγυρικού εσπερινού.
Ο κηρυγματικός λόγος του ιερέα π. Χαράλαμπου Μαρκέτου, επεξηγηματικός και καθάριος μέσα στο θεολογικό πλαίσιο, αλλά και υπέροχος ως προς τα διδάγματα της εορτής της Υπαπαντής στη σημερινή εποχή μας.
Σ’ αυτόν τον εσπερινόν της Υπαπαντής στα Βαρειά Ληξουρίου, φορτώθηκε το μυαλό μου με σκέψεις και προβληματισμούς που όλοι έχουμε μέσα μας, απλά η καθημερινότητα μας κάνει να ξεχνάμε, μας αλλάζει τη ρότα, ή καλύτερα θα έλεγα δεχόμαστε τον υπνωτισμό των λόγων της Εξουσίας.
Στη βασική εστίαση των σκέψεών μου, βλέποντας ένα λαό που αυθόρμητα και παραδοσιακά εκφράζει το θρησκευτικό του συναίσθημα, βλέποντας τη συμμετοχή για βοήθεια στη Θεία Τελετουργία, στην προσφορά εδεσμάτων, στη καλή δράση, αναρωτιέται κανείς πόσο στο μέλλον θα κρατήσουν αυτές οι εικόνες, να γίνονται ως κοινωνικο – θρησκευτικές όμορφες πράξεις. Αυτή η εκκλησιαστική λαϊκή έκφραση του πανηγυριού είναι που μαζώνει το λαό, τους πιστούς και εξυπηρετεί και το θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά και το αναγκαίο κοινωνικό καλό.
Τα χρόνια που έρχονται, η κάθε μορφή εξουσίας ή ο κάθε ισχυρός, (άλλωστε είναι φυσική πράξη του ανθρώπινου χαραχτήρα) μηδενίζει την προηγούμενη ιστορική ή βιωματική κατάσταση, προσπαθεί να την κατηγορήσει, να την ενοχοποιήσει, δηλαδή την υποτιμά, για να δεχτεί το κοινωνικό σύνολο «το νέο», όπως εν τάχει συμβαίνει και σήμερα. Βέβαια, σήμερα συμβαίνουν και τα ακραία, όπως η περίπτωση της αντίθετης με τη φύση, πράξη, που ορίζεται ως καινοτομία ωφέλιμη του μέλλοντος.
