Γράφει ο Γεράσιμος Γαλανός

Το φετινό γιορτάσι της κυράς της Υπαπαντής ήταν βρεγμένο, όπως το καλεί η αγία ημέρα της μεγάλης Δεσποτικής Εορτής. Βρέθηκα στον εορταστικό εσπερινό της Υπαπαντής στα Βαρειά του Ληξουρίου, λόγω που ευλαβούμαι τη μεγάλη δεσποτική εορτή του Χριστιανισμού, η οποία είναι Προφητική και Καθοδηγητική στο νου και στην ψυχή του κάθε χριστιανού. Θα αποφύγω τα ιστορικά του ναού, γιατί αυτά τα έχω γράψει πολλές φορές, και θα σταθώ στην εκκλησιαστική και κοσμική εκτέλεση του φετινού εσπερινού.
Από τις 3:30 ήρθαν οι ιερείς: π. Χαράλαμπος Μαρκέτος και ο π. Γεράσιμος Σφαέλος, που με γλυκύτητα έψαλλαν τους προφητικούς και εορταστικούς ύμνους του εσπερινού. Στο δε καλανάρχο ήταν οι ψαλτάδες του Ληξουρίου, ο καλλικέλαδος Σπύρος Έρτσος και ο μαέστρος και εκλεκτός ψάλτης, Σπύρος Θεοτοκάτος. Κόσμος όχι τόσος πολύς, λόγω του φόβου της πανδημίας, αλλά αρκετοί κάτοικοι από τη γύρω περιοχή και το Ληξούρι, που όπως πάντα τιμούν αυτό το πανηγύρι στο συγκεκριμένο ναό, με πολλή ευλάβεια.
Όλα ήταν τακτοποιημένα, παστρικά, με τάξη όπως πρέπει να είναι στις θρησκευτικές αυτές τελετές των πανηγυριών. Μέλη της οικογένειας του Αναστάσιου Κολαΐτη, η κόρη του Γιάννα, η ανιψιά του η Ευδοκία, ο εγγονός Μιχάλης, ο Άκης Ευαγγελάτος, και άλλοι Κολαϊτέοι, αλλά και ο Χρήστος από την Αθήνα, τακτοποίησαν την εκκλησιά και τους γύρω χώρους, το κελί και την μπασιά, για να έρθει ο κόσμος και να χαρεί ευλαβικά το πανηγύρι.
Η γειτόνισσα, η πάντα άξια, Ανεζίνα Βασιλάτου, στόλισε την εικόνα της Υπαπαντής του Κυρίου, με άνθη της εποχής και φρόντιζε για ότι χρειαζόταν η κάθε στιγμή. Ήρθε κόσμος με τις αρτοκλασίες και σπερνά, με φιόρα ευωδιαστά, με βιολέτες μανουσάκια, με κρινάκια, μα και η Ντουντούλα η Λαδά με τα ωραία της γλυκά…
Έτσι στήνονται τα πανηγύρια στο νησί μας. Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν για το κάθε τι, που νιώθουν την αγάπη της βοήθειας προς τους ανθρώπους που εμπλέκονται στο ναό, βοηθούν τους επιτρόπους, τους ιερείς, τους ιδιοκτήτες (αν ο ναός είναι ιδιωτικός), αλλά και πράττουν ότι μπορούν με θρησκευτική ευλάβεια για την Παναγιά, όπως και σ’ αυτό το πανηγύρι της Υπαπαντής.
Πολύ φοβάμαι πως, αυτές οι εικόνες της προσφοράς και της αγάπης, όλο και απομακρύνονται από την κοινωνίας μας, όλο και χάνονται ή καλύτερα θα έλεγα πως ελαττώνονται, γιατί η εποχή μας, μένει στην ιστορικότητα, (αρέσκεται να την εκθέτη μόνο) και «όχι στην ενεργεί πράξη» , που οσημέραι γίνεται ιστορία.
Ο εσπερινός ήταν κατανυκτικός, με διάχυτη επικοινωνία μεταξύ των πιστών και των ανθρώπων του ναού της Υπαπαντής.
Σημαντικός ήταν ο επεξηγηματικός θεολογικός λόγος του π. Χαράλαμπου Μαρκέτου, που έδωσε τα μηνύματα της εορτής της Υπαπαντής και τη στάση που πρέπει εμείς να έχουμε ως κοινωνία Ορθοδόξων Πιστών, αν φυσικά θέλουμε και νιώθουμε πως υπηρετούμε αυτή την πορεία. Με παραδείγματα και αναφορές στη θρησκευτική και ελληνική ιστορία, ο π. Χαράλαμπος Μαρκέτος εξήγησε τους βασικούς ψαλτικούς ύμνους, που αφορούν στην Υπαπαντή του Κυρίου. Αξίζουν πολλά μπράβο στον ιερέα, γιατί με τον τρόπο του, δίνει το μήνυμα της εορτής, επικοινωνεί ενημερωτικά με τους πιστούς, και μάλιστα με προβληματισμούς και τοποθετήσεις ορθόδοξης πίστης, που αγκαλιάζουν και την πίστη μας αλλά και τα κοινωνικά θέματα, που πολλοί… φοβόμαστε να τα συζητήσουμε.
Σε κάθε πανηγύρι, κάθε Κυριακή, κάθε εορτή είτε είναι δεσποτική, είτε απλή ή και των αγίων, θα πρέπει να υπάρχει ο λόγος του ιερέα, του ιεροκήρυκα, γιατί έτσι ο κόσμος νιώθει πιο πολύ την πίστη, και από χριστιανοί κατά παράδοση γεννόμαστε χριστιανοί κατά συνείδηση.
Ψιλόβρεχε, όταν ο ιερέας είπε το «Νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα…», κεραστήκαμε και ευχηθήκαμε να μας έχει η Κυρά η Υπαπαντή του Ληξουρίου καλά και να ξαναμαζευτούμε του χρόνου, με χιόνι..και με νερό του Ουρανού, ποτιστικό της γης και της ψυχής μας.
Στους ιδιοκτήτες του ναού, αξίζουν πολλά μπράβο, όχι γιατί φρόντισαν το πανηγύρι της Υπαπαντής τους, αλλά γιατί παρ’ όλες τις δυσκολίες τους, ήρθαν από την Αθήνα και όχι μόνο, για να σταθούν ακόμη μια φορά ευλαβικά στην Παναγιά, που με πολύ κόπο, η οικογένεια Κολαΐτη αναστήλωσε προσεκτικά το ναό της , καθιστώντας το ως μια ομορφοεκκλησιά του τόπου μας.