Πριν μερικούς μήνες, ένα όμορφο Σαββατόβραδο του περασμένου Νοέμβρη, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου πραγματοποίησε μια μεγαλειώδη και ιστορική συναυλία. Σε συνεργασία με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Καλαμαριάς, την μεικτή χορωδία του Δήμου Καλαμαριάς και την μεικτή χορωδία του Ληξουριού «Τζώρτζης Δελλαπόρτας», παρουσίασαν το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη και το Πνευματικό Εμβατήριο του Άγγελου Σικελιανού σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Η συναυλία μεγαλειώδης, ιστορική μα πάνω απ’ όλα συγκινητική. Σε έναν χώρο που πριν πέντε χρόνια φιλοξενούσε τους άστεγους συμπολίτες μας κάθε ηλικίας, φοβισμένους και ταλαιπωρημένους από τους σεισμούς που έπληξαν την περιοχή, σε μια περιοχή αφημένη στην εγκατάλειψη με τις πληγές των σεισμών ακόμη ανοιχτές, ήρθε εκείνη η συναυλία να σηματοδοτήσει την αναγέννηση μιας πόλης, την δύναμη μιας κοινωνίας να απεγκλωβιστεί από το τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει. Ακούγοντας ήχους του Θεοδωράκη και φέρνοντας στον νου μνήμες από τον ίδιο χώρο προ πενταετίας αισθάνθηκα πραγματικά μεγάλη συγκίνηση. Το Ληξούρι μη έχοντας άλλο τρόπο ή μέσο να εκφραστεί παρά μόνο την διαχρονική του φωνή, την Φιλαρμονική του, έδωσε ξανά το παρόν. Και από την στιγμή που απέκτησε ξανά δυνατή φωνή, από την στιγμή που η Φιλαρμονική του ξαναγεννήθηκε, μάλλον ήταν νομοτελειακό να αναγεννηθεί και σε άλλα επίπεδα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως μάλλον ήταν η αρχή του τέλους του ενιαίου Δήμου.
Μέσα στον σύντομο ιστορικό χρόνο, κάποια φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα, κοιτάζοντάς τα από μια διαφορετική σκοπιά, ίσως και να συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Η επανασύσταση του Δήμου Ληξουρίου ήρθε να επισφραγίσει αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας επιθυμούσε. Να απεγκλωβιστεί από το δυσλειτουργικό, ατελέσφορο και εν τέλει παράλογο μοντέλο διοίκησης που επέβαλε το νομοθέτημα του Καλλικράτη. Και αφού τόσο πολύ η κοινωνία το επιθυμούσε, αφού η ίδια η κοινή λογική το επέβαλλε, βρέθηκαν οι άνθρωποι και οι συνθήκες εκείνες που συνετέλεσαν ώστε αυτό να επιτευχθεί. Όπως και στην Φιλαρμονική, όπου τα σοβαρά προβλήματα που προκάλεσαν οι σεισμοί δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να σταθεί ξανά στα πόδια της και να μεγαλουργεί. Και είμαι πεπεισμένος πως αυτό το παράδειγμα πρέπει να αποτελέσει οδηγό στην πορεία που θα χαραχτεί στον νεοσύστατο δήμο Ληξουρίου.
Αν, όπως λέγεται, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός τότε το νέο Δημοτικό Συμβούλιο που θα προκύψει στον νέο Δήμο θα έχει ρόλο ιστορικής, για τον τόπο μας, σημασίας. Και αυτό διότι το εγχείρημα του νέου Δήμου Ληξουρίου θα πρέπει όλοι να γνωρίζουμε πως δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα. Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα προβλήματα, στην αρχή τουλάχιστον, θα είναι μεγάλα. Ξεκινώντας από τα στοιχειώδη, όπως για παράδειγμα η στέγαση των Υπηρεσιών του νέου Δήμου και προχωρώντας στα γνωστά σε όλους προβλήματα των υποδομών (σχολεία, δρόμοι, λοιπά δημόσια κτήρια), δημιουργούν ένα τοπίο όπου το έργο της νέας Δημοτικής Αρχής αλλά και της νέας Διοίκησης εν συνόλω καθίσταται ιδιαιτέρως δύσκολο. Και προφανώς η οικονομική συγκυρία δεν είναι καθόλου εύκολη. Θα πρέπει λοιπόν όλα αυτά σε όσο το δυνατόν σύντομο χρόνο να ξεπεραστούν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως το νέο αυτό εγχείρημα δεν μπορεί να πετύχει. Το αντίθετο μάλιστα. Πρέπει να πετύχει και μπορεί να πετύχει. Γι’ αυτό και η δράση του νέου Δημοτικού Συμβουλίου, η αποτελεσματικότητά του, η ανάγκη για συνεργασίες και συναινέσεις καθίσταται κομβική.
Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί πως το διακύβευμα για το νέο Δήμο θα πρέπει να είναι διττό. Από την μία πλευρά πρέπει να στηθεί, να στελεχωθεί και να οργανωθεί ο νέος οργανισμός του Δήμου σε όλα τα επίπεδα. Έργο δύσκολο, κοπιώδες που όμως θα θέσει τις βάσεις για την σωστή και μακρόχρονη ανάπτυξη της περιοχής μας. Το δεύτερο, επίσης θεμελιώδες, είναι η νέα Διοίκηση στο σύνολό της να καταφέρει να εμπνεύσει προς μια κατεύθυνση διατήρησης ή, ακόμη καλύτερα, ανάκτησης μέρους της χαμένης μας τοπικής ταυτότητας. Χωρίς πολλές και μεγάλες «αισθητικές τυμπανοκρουσίες», χωρίς περίεργα «τροπικά φυτά» και «άνυδρα ενυδρεία», να φτιάξουμε ξανά ένα καθαρό, λιτό και όμορφο Ληξούρι που θα έχει τις ρίζες του στο παρελθόν και τα κλαδιά του στο μέλλον. Και φυσικά το ίδιο θα πρέπει να γίνει για όλα τα χωριά της περιοχής. Η επαρχία Πάλλης μέσω του νέου πλέον Δήμου θα έχει την ευκαιρία, μέσα από σωστές επιλογές και εκλεγμένη από τους πολίτες της Διοίκηση να κάνει μια νέα αρχή και να θέσει νέα θεμέλια στην πορεία της προς το μέλλον. Θα πρέπει ωστόσο να έχουμε όλοι κατά νου πως αυτό που θα δώσει ξεχωριστό νόημα σε όλο αυτό το νέο εγχείρημα είναι όταν πλάι στα αναγκαία τεχνοκρατικής υφής ζητήματα, παράλληλος και ουσιώδης στόχος θα να είναι να γίνουμε και πάλι Ληξούρι. Ευχή και ελπίδα μου είναι οι επιλογές όλων μας σε σχέση με την νέα Διοίκηση του Δήμου μας να είναι οι βέλτιστες. Αυτές που θα έχουν συναίσθηση της ευθύνης και του ιστορικού τους ρόλου. Η ευκαιρία είναι μοναδική και μεγάλη και θα πρέπει, ως μονάδες αλλά και ως κοινωνία συνολικά, κατ’ αρχήν μέσω των επιλογών μας, να την αξιοποιήσουμε.
Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης
