Νέα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Τζαννετάτου. Σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, σε e shop και στις  Εκδόσεις  Οδός Πανός

Διεύθυνση: Διδότου 39

10680 Αθήνα Τηλ: 210 3616782.

Ο ποιητής Παναγιώτης Τζαννετάτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά. Έχει σπουδάσει Τουριστικές Επιχειρήσεις και Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το Δεκέμβριο του 2011 παρουσίασε σε ιδιωτική έκδοση τα πρώτα του ποιήματα με τίτλο «Ποιήματα». Ακολούθησαν το 2015 η ποιητική συλλογή «Η εποχή των ανθρώπων» από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης» και το 2018 η συλλογή «Μικροί εσπερινοί» από τις εκδόσεις «Οδός Πανός» . Άρθρα του, καθώς και ποιήματα του φιλοξενούνται σε έντυπες και ηλεκτρονικές λογοτεχνικές σελίδες. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως : Αγγλικά, Ισπανικά, Ινδικά ( Bengali), Γαλλικά κ.άλλες.

******

Τραυματισμένη πολιτεία

Περπατώ στην Αθήνα.

Κοντεύει έξι.

Ο ήλιος στη ραγισμένη Δύση του

πλησιάζει το λόφο του Στρέφη

και εμάς, μας στρέφει η νύχτα

στο παράπονο.

Να θες. Να υπάρχεις. Να μπορείς.

Κλειστά μαγαζιά.

Πεζοδρόμια άδεια.

Μόνο κάτι πρόσωπα σφραγισμένα

πίσω από παράθυρα

που αντιφεγγίζουν στις άκρες τους

το είδωλο, του φοβισμένου

εαυτού τους.

Τρίζει η άσφαλτος

με των περαστικών

τα θραύσματα.

Ο αέρας

μια κρυστάλλινη ανάσα

μέσα από τα βαριά μας ρούχα.

Σε αυθαίρετη στάση

στέκει σώμα ο θάνατος.

Επιστρέφω άμεσα

στων λίγων τετραγωνικών

την ασφάλεια.

Κλειδώνω την πόρτα

τραβάω το σύρτη

να μην μου παραβιάσουν

οι έξω άνθρωποι, το μέσα κόσμο.

Απόψε σου επιτρέπω

να με κεράσεις λίγη υπομονή,

γιατί η ζωή δεν φτάνει.

********

Ένας ουρανός γεμάτος βροχή

Στην επιφάνεια του τόπου

καθρεφτίζεται

του ανθρώπου η ψυχή .

Πάνω στην πέτρα

Κάτω  από τους ίσκιους

των δέντρων

κάτω από τα ύδατα

 μίας ταραγμένης Θάλασσας

χρόνους πολλούς η μνήμη

χαράζει τα δικά της περάσματα

και ο άνθρωπος

ένας ατέλειωτος ουρανός βροχής.

********

Η εκτέλεση

Άργησες να έρθεις άνοιξη

και στην παγωμένη ερημιά

σκότωσαν την ελπίδα μου

κάτι μακρινές σιωπές.

Στις φλέβες παλινδρομεί

ο ήχος του αίματος

καλώντας το θάνατο

σε βοήθεια.

Μια οικεία ομοιότητα

λιπάζει τώρα στις ρίζες μου.

Στο βάθος η πολιτεία.

Μεσάνυχτα σειρήνες.

Ο ουρανός μια σφαίρα

στον κρόταφο του κόσμου.

Και κάθε βράδυ αναρωτιέμαι

αν θα ξυπνήσω το πρωί

στον ίδιο ακατανόητο τόπο!

*******

Ο πλησιέστερος σταθμός

Πολλές φορές ταξίδεψα

και άλλες πολλές

ταξίδεψε η σκέψη, μόνη.

Οι μακρινές αποστάσεις

σου επιτρέπουν

να βλέπεις τα πράγματα

στα αληθινά τους μέτρα,

σου επιτρέπουν να ξεχνάς

αν πας ή αν επιστρέφεις

σε γνώριμα μέρη.

Σου δίνουν χώρο

μέσα στη σιωπή

να σκέφτεσαι πράγματα

που θεωρείς δύσκολα .

Τοπία έρχονται και φεύγουν

σαν άνθρωποι περαστικοί

μέσα στην επιτάχυνση

αυτού του κόσμου.

Όμως κάποτε

βγαίνουν μπροστά σου

ταραγμένοι δρόμοι.

Δυσπρόσιτες περιοχές,

σπασμένες με μέλη ανθρώπων

και η ψυχή σου τρομάζει.

Σε ρίχνουν κομμάτια,

ολισθηρά στενά.

Δρόμοι κλειστοί ,

σε εμποδίζουν να βαδίσεις.

Τελευταία στιγμή

σου αλλάζουν πορεία.

Αχαρτογράφητοι γκρεμοί

γυρεύουν τα συντρίμμια σου.

Μα σαν έρχεται

ο κατάλληλος χρόνος

με την σταθερή ταχύτητά του

όλα γίνονται ένας δρόμος.

Και συ, κουρασμένος

από τα νοήματα της μέρας

σέρνεις ένα άδειο σώμα

στον πλησιέστερο σταθμό.

Πες τον μοίρα

πες τον Θεό

πες τον Άνθρωπο.

*****

Σεισμογενές ρήγμα

Μέσα στην ώρα

ήρθε και ο σεισμός

στην αντίληψη του κόσμου

να ταράξει την κοινή του λογική.

Οι ειδικοί απεφάνθησαν άμεσα.

Μετρίου μεγέθους και φθίνουσα πορεία

μετασεισμικής ακολουθίας.

Επίκεντρο καταγράφηκε στην επιφάνεια,

στο σημείο του ρήγματος

που ξεκινά και τελειώνει η επαφή.

Εκεί εντοπίστηκε το πρόβλημα.

Στην επαφή.

Έτριξαν με απόγνωση τα τζάμια.

Άνοιξαν της κουζίνας τα ντουλάπια,

και βρέθηκαν στο κενό,

ποτήρια και κάτι πιάτα, ρηχά, καθημερινά.

Από την βιβλιοθήκη κατέρρευσαν,

κάτι ετοιμόρροπα βιβλία,

καταχωρημένης γνώσης.

Ξύπνησε και η συνείδηση απ’ την ταραχή,

συμβία εδώ και χρόνια του φόβου,

και άρχισε να καλεί σε βοήθεια τη λογική.

Έσπασαν σε κομμάτια,

όλα εκείνα τα ελαφρώς

 μεταχειρισμένα χρόνια,

που είχα βάλει σε σειρά,

στα πάνω – πάνω ράφια,

δίπλα στα κρυστάλλινα ανέχομαι,

δώρα της υπομονής.

Για τις κορνίζες που έπεσαν,

και έγιναν κομμάτια δε με νοιάζει τόσο.

Καλύτερα μη σου πω,

να μη ζω με στιγμές που πέρασαν.

Αλλά πολύ στεναχωρήθηκα,

όταν είδα να έχει γίνει θρύψαλα

ο κόσμος, ο δικός μας.