Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας επισκέπτομαι τα τελευταία 10 χρόνια αρκετά συχνά τόσο το Γηροκομείο, που στεγάζεται στους ξενώνες της μονής του Αγίου Ανδρέα, όσο και τον Οίκο Ευγηρίας στην παραλία του Αργοστολίου.

Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που φιλοξενούνται σε αυτά τα ιδρύματα ανήκουν στις λεγόμενες “ευπαθείς ομάδες”.

Όλοι τους έχουν σοβαρά  προβλήματα υγείας(προβλήματα που σχετίζονται με την ανελέητη φυσική φθορά του σώματος) και κάποιοι απο αυτούς σοβαρά ψυχικά και νευρολογικά προβλήματα(αναπηρίες, άνοια, αλτσχάιμερ, κατάθλιψη, ψυχώσεις).

Οι γέροντες όμως και οι γερόντισσες των ιδρυμάτων έχουν σε σχέση με τους αντίστοιχους συνομηλίκους τους εκτός ιδρυμάτων ένα επιπλέον πρόβλημα, αυτό της αίσθησης της εγκατάλειψης.

Ζώντας σε ένα ξένο περιβάλλον και σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία θεωρούν ότι επίσημα πιά η ζωή γι’ αυτούς τελείωσε.

Πιστεύουν ότι ο κοινωνικός τους περίγυρος τους έθεσε στο περιθώριο, η ίδια η κοινωνία με τις νόρμες και τους κανόνες της τους εγκατέλειψε και τους αφήνει να αργοπεθαίνουν σε απρόσωπα και κρύα ιδρύματα.

Τα βλεμματά τους σχεδόν πάντα θλιμμένα.

Τα προσωπά τους σκαμμένα απο ρυτίδες και σκέψεις.

Το κεφάλι σκυμμένο και η όρεξη για κουβέντα ανύπαρκτη.

Πολλοί κουκουλωμένοι στο κρεβάτι και σχεδόν ακίνητοι για ώρες.

Πολλές φορές εκδηλώνουν μια εριστική συμπεριφορά απότοκη της μελαγχολίας που βιώνουν

Δεν έχουν καμμία επαφή μεταξύ τους ακόμα και οι συγκάτοικοι στο ίδιο δωμάτιο.

Αμίλητοι περιφέρονται(όσοι μπορούν) και σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι βυθισμένοι σε μια καταδικασμένη αντίστροφη μέτρηση του χρόνου που έχει απομείνει.

Σε αυτό λοιπόν το σχετικά ζοφερό περιβάλλον, για τους περισσότερους εξωτερικούς επισκέπτες όπως εγώ, συναντάς το προσωπικό των δύο αυτών ιδρυμάτων.

Όαση πραγματική!!

Νέες γυναίκες οι οποίες τρέχουν πάνω κάτω χωρίς σταματημό.

Πάντα καθαρές, πάντα χαμογελαστές, πάντα πρόθυμες να βοηθήσουν.

Υπό αντίξοες συνθήκες(πιστέψτε με στο Γηροκομείο τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα) προσπαθούν όπως μπορούν να συμμαζέψουν τα ασυμάζευτα.

Κάνουν νοσηλεία, ταίζουν τους τροφίμους, ασχολούνται με την υγιεινή τους(καταλαβαίνουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι αυτό με ανθρώπους που φοράνε πάνες και δεν μπορούν να ελέγξουν κανέναν σφιγγτήρα του σωματός τους), βοηθάνε τους γιατρούς που έρχονται για κάποιο περιστατικό, σκουπίζουν, καθαρίζουν και προσπαθούν να κρατήσουν την ευταξία του χώρου.

Το χειρότερο όμως είναι ότι έρχονται αντιμέτωπες με την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά των ηλικιωμένων οι οποίοι λόγω έκπτωσης της νοητικής τους λειτουργίας και άνοιας δεν συνεργάζονται σε τίποτα.

Γίνονται ανυπάκοοι, εριστικοί, φωνάζουν, βρίζουν και καθιστούν τα πράγματα ανυπόφορα.

Ανυπόφορα για εμένα….για το προσωπικό όμως όχι.

Θαυμάζω τον τρόπο που αντιμετωπίζουν όλα τα παραπάνω.

Ψύχραιμες, χωρίς ίχνος εκνευρισμού, με μια καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο βάζουν τα πράγματα στην θέση τους.

Διεκπαιρεώνουν τις δύσκολες υποχρεώσεις τους όμορφα και φαινομενικά απλά.

Χαίρομαι να παρατηρώ την αμεσότητα και την αποτελεσματικότητά τους.

Κάθε φορά επισκέπτομαι τα δύο ιδρύματα κακοδιάθετος γι’ αυτό που θα αντιμετωπίσω και φεύγω μάλλον ευδιάθετος, υπό την επιρροή της όμορφης συμπεριφοράς αυτών των ακούραστων και ευγενικών γυναικών.

Δίνουν απλόχερα αγάπη σε “δύσκολους” ανθρώπους, έναντι χαμηλής υποθέτω αμοιβής.

Αυτές οι γυναίκες είναι για μένα πρότυπα.

Μπράβο και πάλι μπράβο.

Μαρκάτος Αναστάσιος