Ο Διονύσης Κουγιανός καταγόταν από τα Μακριώτικα Πυλάρου ,όπου και γεννήθηκε, καθώς και από τα Μαρκάτα, από την πλευρά της μητέρας του, το γένος Κατσικογιάννη. Ήταν πάντα ιδιαίτερα περήφανος για την καταγωγή του επιδεικνύοντας πάντα αστείρευτη αγάπη για την Κεφαλλονιά και τους ανθρώπους της.
Τόσο ως άνθρωπος όσο και ως μηχανικός έδινε πάντα το παρών σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της νήσου μας, όπως στους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 που έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία της Κεφαλλονιάς για την κατασκευή εκκλησιών, σχολείων κ.τ.λ.
Επιπλέον μας χάρισε μοναδικές πνευματικές στιγμές, ιστορικού, θρησκευτικού, λαογραφικού περιεχομένου έργα, ως παρακαταθήκη για τον τόπο μας και για τις μελλοντικές γενιές, αξιοποιώντας μέσω της διερεύνησης και του αποθησαυρισμού σπουδαίων για τον τόπο μας προσώπων τα οποία χωρίς τον Διονύση Κουγιανό θα κινδύνευαν από τον πανδαμάτορα χρόνο να καταδικαστούν στη λήθη.
Επανέκδοσε το ιστορικό έργο του Η. Τσιτσέλη, το βιβλίο του Τζουγανάτου για τον Μαρίνο Αντύπα, το βιβλίο του Σπ. Λουκάτου για την Ιταλογερμανική σύρραξη στην Κεφαλλονιά.
Εξέδωσε επίσης ο ίδιος πάμπολλα βιβλία όπως για τον συμπατριώτη μας αγωνιστή Μ. Αντύπα, τον μακαριστό ποιμενάρχη μας, Γ. Φωκά, τον Επτανησιακό Ελληνισμό κ.α.
Το 2005 τιμήθηκε εν ζωή από την γενέτειρα του για την προσφορά και το έργο του στο συνέδριο Η Πύλαρος στο διάβα του χρόνου.
Σημαντικότερο όμως όλων να αναφερθώ στον άνθρωπο Δ.Κουγιανό. Υπήρξε σφαιρική προσωπικότητα που εκτός από σπουδαίος επιστήμων και επαγγελματίας διέθετε εγκυκλοπαιδική μόρφωση και ανθρωπιστική καλλιέργεια, ήταν βαθύτατα φιλοσοφημένος και ποιητικός.
Κατά γενική παραδοχή υπήρξε άριστος οικογενειάρχης, σύζυγος και πατέρας. Λάτρευε και θαύμαζε τη γυναίκα του Νίκη Κουγιανού, το γένος Μπουζάκη, αρχιτέκτονα, καθώς και τις 3 θυγατέρες και τα εγγόνια του.
Ήταν ομοίως άριστος αδελφός, συγγενής, φίλος, γείτονας, πηγαία ανθρωπιστής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.
Διακρινόταν για την καλή του προαίρεση, την απλότητα και την ταπεινότητα του, την οξύνοια, το νεανικό του πνεύμα και την αγωνιστικότητα του λαμβάνοντας με θάρρος και ειλικρίνεια θέση σε οικολογικά, χωροταξικά, πολιτιστικά προβλήματα του τόπου μας. ‘Εφυγε πλήρης ημερών και χάρη στο μακρό και ουσιαστικό του βίο αγαπήθηκε από όλους τους συγχρόνους του που θα μεταφέρουν την κορύφαια προσωπικότητα του και στις επόμενες γενιές.
Δεν γνωρίζω αν είναι εύκολο να γεννηθούν και να ανδρωθούν άνθρωποιτου ηθικού διαμετρήματος του Δ. Κουγιανού, ωστόσο είμαι σίγουρη ότι και αυτό θα το έβλεπε με αισιοδοξία, γιατί πίστευε στη δυναμική της νέας γενιάς και δή της Κεφαλλονίας
Αποχαιρετώ έναν από τους πιο αγαπημένους και σημαντικούς ανθρώπους που αξιώθηκα να γνωρίσω και θα κλείσω με κάτι που επίμονα και σταθερά υποστήριζα σε όλες τις κοινές μας ομιλίες: Θαυμάζω τον Δ. Κουγιανό για πολλά, κυρίως όμως γιατί υπήρξε πάντα θεράπων του αγαθού και ουδέποτε του ισχυρού, κάνοντας με να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από την αγαθότητα.
Καλό Παράδεισό στο άγιο χώμα της πατρίδας μας πολυαγαπημένε Δ. Κουγιανέ, άριστε, άμωμε, αλησμόνητε, που με το βίο και την πολιτεία σου, τίμησες τη λέξη άνθρωπος και Κεφαλλονίτης.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
ΑΕΙ ΠΑΡΩΝ, ΑΕΙ ΑΞΙΟΣ!
Μέμη Π. Κλαουδάτου.
