ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΝΕΓΑΤΟΣ

Γνώριζα τον Γιώργο Μενεγάτο από τα παιδικά μας χρόνια. Φτωχόπαιδο από την Άσο της Κεφαλονιάς, τη δεκαετία του 60, τον έστειλαν οι γονείς του, σε συγγενείς στην Πύλαρο, για να σπουδάσει στο Γυμνάσιο Σάμης. Εκεί συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Περάσαμε μαζί χαρές και λύπες, είχαμε τα μυστικά μας, ανδρωθήκαμε μαζί. Στο καφενείο και στο λεωφορείο, στο παιχνίδι και στην κουβέντα, στα μαθήματα και τις εκδρομές, μπήκαν οι βάσεις για μια στέρεα φιλία. Ποταμός οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, που διαμόρφωσαν εν πολλοίς την προσωπικότητα μας
Μετά το λύκειο εγώ πήγα στην Αθήνα για σπουδές . Ο Γιώργος πήρε των οματιών του, μπαρκάρησε και βγήκε στην Αμερική. Ήταν η συνήθης διαδρομή πολλών της γενιάς μας, στα δύσκολα χρόνια της μετασεισμικής Κεφαλονιάς. Χαθήκαμε για αρκετά χρόνια. Όταν συναντηθήκαμε ξανά στην Κεφαλονιά, τη δεκαετία του 80, οικογενειάρχες και επαγγελματίες πλέον, διαπιστώσαμε πως η φιλία μας όχι μόνο δεν είχε ξεθωριάσει αλλά ενισχύθηκε με αλληλοσεβασμό, αλληλοεκτίμηση και ισχυρές οικογενειακές σχέσεις. Βρισκόμασταν μαζί σε χαρές και σε λύπες, επικοινωνούσαμε συχνά, θυμόμασταν τα παλιά και αναλύαμε τα τρέχοντα.
Πιστεύαμε πως θα γεράσουμε μαζί, με τα παιδιά μας που έγιναν φίλοι και με τα εγγόνια μας. Όμως, δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Ο Γιώργος έφυγε προχθές για το μεγάλο μοναχικό του ταξίδι.
Πέρα από την προσωπική μας σχέση και τη συντριβή για τον χαμό του εκλεκτού μου φίλου, ο Γιώργος Μενεγάτος διέγραψε μια λαμπρή πορεία στη ζωή του. Εργάστηκε σκληρά και για χρόνια πολλά στη νέα του πατρίδα τη Νέα Υόρκη. Με το κοφτερό του μυαλό, με πείσμα και υπομονή, εξελίχθηκε επαγγελματικά και δημιούργησε σημαντικές επιχειρήσεις. Δεν περιορίστηκε όμως στην οικονομική ευμάρεια. Συνδέθηκε με την ομογένεια της Νέας Υόρκης και ευρύτερα της Αμερικής. Ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα μέσα από τον σύλλογο των Κεφαλλήνων ΑΙΝΟΣ, όπου τον υπηρέτησε για χρόνια σαν πρόεδρος. Αργότερα έγινε πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας αποδήμων Κεφαλλονιάς και Ιθάκης. Σκοπός του ήταν η διατήρηση των δεσμών με τα νησιά μας, η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών, η ενότητα δράσης των σωματείων της ομογένειας και η όποια δυνατή βοήθεια και παρέμβαση για το καλό των νησιών μας.
Έχοντας ισχυρό το θρησκευτικό στοιχείο, στήριξε παντοιοτρόπως την εκκλησία της Ν. Υόρκης ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ , αλλά και την τοπική εκκλησία της Κεφαλονιάς. Σεμνά και αθόρυβα βοηθούσε πάσχοντες συνανθρώπους μας και απολάμβανε τον σεβασμό της ομογένειας. Με την εξαίρετη σύζυγό του Μαρία δημιούργησαν θαυμαστή οικογένεια, μόρφωσαν τα παιδιά τους και τους μετέδωσαν τις αξίες της ευπρεπούς ζωής και την αγάπη τους για την Κεφαλονιά.
Ήταν απίστευτα δεμένος με την Κεφαλονιά. Την κουβαλούσε μέσα του όπου βρισκόταν. Την επισκεπτόταν συχνά και την απολάμβανε με την οικογένειά του και με τις παρέες που είχε δημιουργήσει. Έψαχνε τρόπους και έδινε συμβουλές πάντα για το καλό των νησιών μας. Διατήρησε στην Αμερική τα έθιμα του τόπου μας. Στήριζε ανθρώπους και καταστάσεις ανεξάρτητα πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεων, αρκεί να ήταν χρήσιμοι για τον τόπο. Ενδιαφερόταν ενεργά για την αγαπημένη του Άσο, πονούσε όταν έβλεπε απραξία και ονειρευόταν να την δει όμορφη όπως της αξίζει.

Ευτύχησα να συνεργαστούμε σαν θεσμικοί φορείς. Οργανώθηκε το έτος 2000 στο μοναστήρι των θεμάτων Πυλάρου, η πρώτη συνάντηση αποδήμων Κεφαλονιάς και Ιθάκης. Στήσαμε μαζί στο σταυροδρόμι Διβαράτων την ταμπέλα που έγραφε «οδός αποδήμων Κεφαλλήνων». Ο σύλλογος Αίνος φιλοξένησε στη Ν. Υόρκη χορευτικό συγκρότημα του Δήμου Πυλαρέων. Βοήθησε την Εθελοντική ομάδα Πυλάρου. Βοήθησε την αποπεράτωση του μουσείου στο μοναστήρι των Θεμάτων, που τόσο αγαπούσε. Ανακηρύχτηκε από το ΔΣ του Δήμου Πυλαρέων επίτιμος δημότης.
Ο Γιώργος Μενεγάτος υπήρξε άξιο τέκνο της Κεφαλονιάς. Η απώλειά του στερεί τον τόπο μας από ένα χρήσιμο άνθρωπο. Όσοι τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε το πλατύ χαμόγελο, το καυστικό του χιούμορ, τα πειράγματα, τις συμβουλές του, το ενδιαφέρον του για την Κεφαλονιά και την πατρίδα.
Σε ότι με αφορά προσθέτω την οδύνη μου σε εκείνη των δικών του ανθρώπων. Παρηγοριά τους ας είναι πως η ζωή του δεν πέρασε απαρατήρητη.

Ο εκλεκτός φίλος θα μου λείψει αλλά δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.
Μάρκος Κοτσιλίνης