Τον τελευταίο μήνα όλοι ζούμε στον αστερισμό του κορωνοιου. Ολοι εχουμε αλλάξει τις συνήθειες μας, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στις καινούργιες και πρωτόγνωρες συνθήκες.
Κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα, όλα αυτά θα τελειώσουν.
Πιθανώς του χρόνου τέτοια ημέρα θα τα θυμόμαστε και δεν θα γελάμε βέβαια αλλά σαφώς θα νοιώθουμε τεράστια ανακούφιση για το γεγονός ότι καταφέραμε ως κοινωνία να ξεπεράσουμε άλλο ένα εμπόδιο.
Τι θα έχει μείνει όμως στο υποσυνείδητό μας μετά την λήξη αυτής της περιπέτειας?
Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς θα έχουμε καταλάβει κάποια πράγματα που μέχρι σήμερα τα προσπερνούσαμε μάλλον επιδεικτικά.
Κι εξηγούμε…
Θα έχουμε καταλάβει την τεράστια σημασία του δημοσίου συστήματος υγείας.
Η εύρρυθμη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων αποτελεί θεμελιώδες θέμα για όλο τον κοσμο.
Είτε ζούμε σε μεγάλες πόλεις, είτε σε μικρά νησιά, είτε στον Βόρειο πίλο οφείλουμε να καταλάβουμε ότι κάποια στιγμή της ζωής μας δυστυχώς θα αρρωστήσουμε σοβαρά και θα χρειαστούμε άμεσης νοσοκομειακής περίθαλψης ή ακομα ακόμα και νοσηλεία σε ΜΕΘ.
Τα δημόσια νοσοκομεία και οι λειτουργοί τους είναι ΠΑΝΤΑ εκεί.
Ετοιμοπόλεμοι, ανταγωνιστικοί, ακούραστοι, άφοβοι μπροστά στους κινδύνους της μαζικής περίθαλψης ασθενών με χιλιάδες βακτήρια και ιούς.
Αν και κουρασμένοι, στα όρια της σωματικής και ψυχικής εξάντλησης , κακοπληρωμένοι και απαξιωμένοι εν πολλοίς στην συνείδηση των πολλών ανοήτων που μας περιβάλλουν, βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή και προσφέρουν αγόγγυστα.
Όταν περάσει η πανδημία και τα πράγματα καταλαγιάσουν οι πολιτικές υγειας πρέπει να ενσκήψουν σοβαρά πάνω στο θεμα των δημοσίων νοσοκομείων και της υποστελέχωσης τους.
Θα έχουμε καταλάβει την τεράστια σημασία της ΄΄ατομικής ευθύνης΄΄
Ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον σε προεκλογικές περιόδους και πολιτικές φανφάρες.
Δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ σωστά, δεν τέθηκε ποτέ στην σωστή του διάσταση.
Τι σημαίνει ατομική ευθύνη;
Σημαίνει να έχω τον βούρδουλα εγγεγραμμένο στο DNA μου.
Να μην οδηγώ χωρίς ζώνη και κράνος, να μην οδηγώ μεθυσμένος, να μην οδηγώ επιθετικά, να μην παρκάρω σε μπάρες ΑΜΕΑ, να μην διαταράσσω την ησυχία του γειτονά μου, να μην κάνω του κεφαλιού μου απλά γιατί μπορώ, να μην είμαι απείθαρχος, να μην περιμένω το κράτος να μου καθαρίσει το χιόνι από το πεζοδρόμιο ή να μου μαζεύει συνέχεια τα σκουπίδια που πετάω σωρηδόν ακόμα και μπροστά στο σπίτι μου, να περιμένω στην ουρά μου για να εξυπηρετηθώ, να βάζω το χέρι ή τον αγκώνα μου μπροστά στο στόμα μου όταν βήχω ή φταρνίζομαι, να μην καίω ανεξέλεγκτα το καλοκαίρι ή με πολύ αέρα, να σέβομαι την περιουσία του άλλου, να έχω αυτοπειθαρχία.
Η ατομική ευθύνη σημαίνει με απλά λόγια αυτοέλεγχο σε καθετί που κάνω.
Σημαίνει να μην συμπεριφέρομαι αγελαία, να μην συμπεριφέρομαι σαν κοπάδι που το οδηγούν κάποιοι όπου θέλουν.
Θα έχουμε καταλάβει την ασημαντότητα μας ως είδος.
Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο αλλά δυστυχώς και για το χειρότερο.
Η τεράστια τεχνολογική μας ανέλιξη μας μετέτρεψε σε αλλαζονικά και υπερφίαλα όντα.
Μας έκανε να πιστέουμε ότι είμαστε παντοδύναμοι και απρόσβλητοι από οτιδήποτε.
Όπως βάζουμε το κινητό μας σε θήκη για να μην σπάσει, νομίζουμε ότι από μια τέτοια θήκη περιβαλλόμαστε και εμείς οι ίδιοι.
Μια θήκη που μας μετατρέπει σε άτρωτους υπερήρωες.
Τα πράγματα όμως δυστυχώς αποδεικνύεται ότι δεν είναι έτσι.
Ένας ιός με απειροελάχιστες διαστάσεις και ένα ακόμα πιο απειροελάχιστο κομμάτι DNA ή RNA μας έσπασε, για να το πω απλοικά και λίγο αγοραία, τον τσαμπουκά.
Μας προσγείωσε στο γήινο και φθαρτό επιπεδό μας.
Μας έδειξε κατάμουτρα ότι εμείς που μπορούμε τεχνολογικά να κάνουμε αύριο πάρτυ στο φεγγάρι δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ένα μάτσο σκόνη.
Θα έχουμε καταλάβει ότι οι διατροφικές μας συνήθειες δεν είναι θέμα lifestyle.
Τα τελευταια χρόνια η άνοδος του βιοτικού μας επιπέδου μας επέτρεψε να έρθουμε σε επαφή με gourmet γεύσεις.
Μάθαμε να τρώμε από αυγό στρουθοκαμήλου έως νυχτερίδες και αράχνες.
Χωρίς να μας προειδοποιήσει κανείς εισβάλλαμε απρόσκλητοι σε έναν κόσμο διατροφικά άγνωστο και αχαρτογράφητο.
Το lifestyle επέβαλε εξερεύνηση γεύσεων και διάνοιξη των διατροφικών μας οριζόντων.
Επρεπε όμως να συμβεί αυτό άκριτα?
Όχι βέβαια.
Εισχωρώντας σε τμήματα της τροφικής αλυσίδας παντελώς άγνωστα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή η ζούγκλα θα μας εκδικείτο.
Εκατομμύρια άγνωστα βακτήρια και ιοί παρασιτούν στους οργανισμούς αυτών των ζώων.
Ηταν θέμα χρόνου λοιπόν η φύση να μας ανταποδώσει την αυθάδικη και αλλαζονική συμπεριφορά την οποία επιδείξαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Θα έχουμε καταλάβει ότι η παγκοσμιοποίηση δεν εχει μόνον οφέλη.
Εχουμε γίνει όλοι ένα σε τεχνολογικό, ιατρικό, πολεοδομικό, δικαστικό, οικονομικό και ταξιδιωτικό επίπεδο και απολαμβάνουμε τις θετικές συνέπειες όλων αυτών.
Εχουμε γίνει όμως όλοι ένα και σε ότι αφορά την διασπορά ιών, βακτηρίων, περίεργων νοσημάτων και συνδρόμων, χρήσης ναρκωτικών και άλλων ψυχοτρόπων ουσιών.
Θα εχουμε καταλάβει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της μετάληψης και της θείας κοινωνίας.
Θα έχουμε καταλάβει ότι κάτι πρέπει να κάνουμε με το θέμα του υπερπληθυσμού.
Μεγαλύτερος παγκόσμιος πληθυσμός σημαίνει μεγαλύτερες ανάγκες σε τροφή και νερό, σημαίνει μεγαλύτερη διείσδυση σε άγνωστες τροφές, σημαίνει υπερπαραγωγή από τις κτηνοτροφικές μοναδες βρώσιμων υλικώνν με χαμηλό κόστος και αμφίβολη ποιότητα, σημαίνει ανεπαρκής έλεγχος των τροφών που καταλήγουν στο τραπέζι μας, σημαίνει κίνδυνος.
Μακάρι μετά το πέρας της πανδημίας κάποια από όλα αυτά να τα εμπεδώσουμε έστω και καθυστερημένα.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν ΄΄ουδέν κακόν αμιγές καλού΄΄
Ας κερδίσουμε λοιπόν κάτι από τον σημερινό ζόφο που μας περιβάλλει.
Μαρκάτος Αναστάσιος
