Χάθηκες μου γράφουν φίλοι μου και γνωστοί που με είχαν συνηθίσει συχνά να αρθρογραφώ για την πορεία της ανάδειξης του μνημειώδους θολωτού τάφου των Τζαννάτων, αλλά και για τις κατά καιρούς παρεμβάσεις μου στα πλαίσια της ευθύνης που έχει ο καθένας μας υπό το βάρος της πλέον τιμητικής ιδιότητας που φέρουμε για όλη μας την ζωή, δηλαδή αυτή του ενεργού πολίτη.
Η αλήθεια είναι πως για την υπόθεση του θολωτού τάφου των Τζαννάτων μετά την επίσκεψη της Υπουργού Πολιτισμού έπρεπε να αφήσω τον χρόνο να κυλίσει, υπήρχε λόγος που δεν είναι της παρούσης να αναφερθώ.
Από την άλλη πλευρά έπρεπε να ακούσω και τα παιδιά μου που όλα τους έχουν αρχίσει να ανησυχούν σοβαρά για τις βλαβερές συνέπειες που μου δημιούργησε στην υγεία μου το συνεχές στρες από τον παρατεταμένο αγώνα που δίνουμε με την παράνοια όλα αυτά τα χρόνια.
Αποφάσισα λοιπόν να πάρω μερικές αναπνοές και να προσαρμοστώ για λίγο στα νέα δεδομένα χωρίς βέβαια να σκέπτεται κανένας σας οτι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αποστασιοποιηθώ από τους στόχους μας.
Θα συνεχίσουμε λοιπόν την πορεία μας μάχιμοι όπως ξέρουμε και με όποιο καιρό βρούμε στον δρόμο μας.
Είναι καιρός όμως να ασχοληθούμε όχι μόνο με εκείνους και με εκείνα που μας πληγώνουν αλλά πρωτίστως με εκείνους τους συνανθρώπους μας που δεν ήταν ποτέ τους “άχθος αρούρης” αλλά άφησαν αδρά τα ίχνη τους στο πέρασμά τους και που είχα την καλή τύχη να τους γνωρίσω από κοντά, να συνεργαστώ μαζί τους και να ξέρω εκ των θέσεων που υπηρέτησα τα κοινά το έργο και την προσφορά τους στον τόπο μας.
Το γράφω αυτό γιατί η ευθύνη όλων ημών που υπηρετήσαμε με τον έναν τρόπο ή με τον άλλο τα κοινά είναι μεγάλη ως προς την ορθή και ακριβοδίκαιη καταγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα επί των ημερών μας. Και το λέω αυτό γιατί ο πολύς ο κόσμος αναφέρεται προσωποκεντρικά στους εκάστοτε εκπροσώπους της διοίκησης ή της αυτοδιοίκησης αγνοώντας ή μη γνωρίζοντας το έργο και την συμβολή πολλών συνανθρώπων μας. Εννοώ αυτούς τους αθέατους πρωταγωνιστές της διπλανής μας πόρτας που χωρίς την συμβολή τους πολλά από αυτά που έγιναν επί των ημερών μας πιστέψτε με δεν θα είχαν γίνει.
Για το έργο και την συμβολή ενός υπερήφανου για την οικογένειά του και την καταγωγή του συμπολίτη μας, με μεγάλη ψυχή και υπέρμετρη ρώμη που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά, να ζήσουμε μαζί του, να χορέψουμε μαζί του, να φάμε μαζί του, να συνεργαστούμε μαζί του, για έναν άνθρωπο της προσφοράς που όταν έφυγε από την ζωή είχε φροντίσει να μας αφήσει μια θαυμάσια οικογένεια και ένα τεράστιο έργο πίσω του πρόκειται να αναφερθώ αγαπητοί μου φίλοι και φίλες στην αμέσως επόμενη ανάρτηση που θα ακολουθήσει. Το όνομά του είναι Χαράλαμπος Παπαδημάτος του Παναγή ή ο «Μπάμπης ο Σακκόλας» όπως τον ξέραμε όλοι μας.
