Του Παύλου Παπαδάτου
Σάββατο απόγευμα πήγα με τη γυναίκα μου στο Ληξούρι για να συναντήσουμε κάποιους φίλους. Πήγαμε όμως λίγο νωρίτερα γιατί θέλαμε να περάσουμε από το φανάρι του Γέρο-Γόμπου και να απολαύσουμε αργότερα το μοναδικό σε ολόκληρη τη χώρα ηλιοβασίλεμα. Εκεί που ο ήλιος χάνεται μέσα στη θάλασσα, διακόσια μίλα μακριά και βάλε, και ενώ όλο δύει και δύει εξακολουθεί και φαίνεται λες και δεν θέλει να σε εγκαταλείψει. Και μπορεί ο μεν ήλιος να μη θέλει να εγκαταλείψει τους ληξουριώτες, αλλά το Ληξούρι και η Παλική έχουν καιρό τώρα εγκαταλειφθεί στην τύχη τους.
Το άλλοτε τρανό πίκολο Παρίσι που δικαίως διεκδικούσε τα πρωτεία της Κεφαλονιάς, γιατί τότε Αργοστόλι ουσιαστικά δεν υπήρχε, καθημερινά φθίνει, ανήμπορο να αντισταθεί στην εγκατάλειψή του από τους θεσμικούς μας εκπροσώπους.
Φταίνε βέβαια και οι Ληξουριώτες με τις επιλογές τους, καθώς και για το γεγονός ότι δεν έχουν δώσει τη δέουσα σημασία στις ηλιοφώτιστες ομορφιές τους που ακόμη και οι ίδιοι δεν προβάλουν δεόντως… (Μου θυμίζουν κάπως τους Αργοστολιώτες που έπρεπε να μετατρέψει ο δήμος την πανέμορφη πλατεία του Αργοστολίου σε βλαχο-πλακόστρωτη αλάνα για να ανακαλύψουν την παραλία)! Πραγματικά είναι να διερωτάται κανείς: Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν οι θεσμικοί μας εκπρόσωποι ότι το Ληξούρι υπήρξε και πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει ως πολιτιστική πρωτεύουσα του νησιού μας;
Ή τους περνάει ιδέα ότι με θλιβερές καρναβαλοπαρελάσεις και τριτοκοσμικές πατσανάτσες θα επαναφέρουν την παλιά του δόξα;
Ποια άλλη μικρή πόλη της χώρας μας είχε συγχρόνως τόσες δεκάδες πανεπιστημιακούς, αλλά και Μπονάνους, Άβλιχους, Λασκαράτους, Τσιτσέληδες, Ξυδιάδες, Μηνιάτιδες, Ιακωβάτους, Χαρμπούρηδες, Μπασιάδες, αλλά και σοβαρούς εφοπλιστές όπως οι Τυπάλδοι και οι Στρίντζηδες και όχι τίποτε λακαμάδες που οι φουκαράδες νομίζουν ότι είναι εφοπλιστάδες;
Και όμως το Ληξούρι σήμερα που το καλοκαίρι στερεύουν ακόμη και οι γεωτρήσεις που το τροφοδοτούν με νερό, κατάντησε να ψάχνει να βρει παρηγοριά στη διατήρηση ενός τμήματος ΤΕΙ ή ενός πανεπιστημιακού τμήματος που θα μας κάνει την τιμή να μας χαρίσει η Κέρκυρα και η ανικανότητα των θεσμικών εκπροσώπων (!) Δυστυχώς, περνάς έξω από την Ιακωβάτειο και σε πιάνει μελαγχολία, περνάς έξω από το κτίριο του μουσείου και σε πιάνει κατάθλιψη, βλέπεις το θέατρο και συνειδητοποιείς την κατάντια μας και αν πας στο «νοσοκομείο»… εκεί πραγματικά θα καταρρεύσεις.
Πήγαμε στην πλατεία, κάθισα έως αργά με φίλους και ήπιαμε ένα ποτό. Ευτυχώς οι Ληξουριώτες πρώτα θα χάσουν την ψυχή τους και έπειτα το χιούμορ τους. Πάντως έφυγα με μία απορία. Πώς οι φίλοι Ληξουριώτες ανέχονται αυτή την εγκατάλειψη;
Φίλες και φίλοι, δεν στενάζει μόνο το Ληξούρι, στενάζει όλη η Κεφαλονιά. Είναι πλέον φανερό ότι πολλοί από εμάς αναθέσαμε ελπίδες σε ανθρώπους που ούτε καν αντιλαμβάνονται ποιο είναι έστω το δικό τους προσωπικό συμφέρον. Είναι ακόμη ηλίου φαεινότερο ότι τα νησιά μας μόνο τυπικά έχουν βουλευτή και περιφερειάρχη. Προσωπικά δεν περίμενα και δεν περιμένω τίποτε από αυτούς. Απλούστατα οι άνθρωποι τόσα ξέρουν τόσα κάνουν. Πιστεύω όμως ότι θα έλθει η ώρα που θα εκπονηθεί ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για τα νησιά μας, σε συνεργασία με την Περιφέρεια, τον δήμο, τους επαγγελματικούς φορείς και τον κοινοβουλευτικό μας εκπρόσωπο. Όταν εκπονηθεί το πρόγραμμα, η χρηματοδότησή του θα είναι εύκολη. Δυστυχώς σήμερα το νησί μας πορεύεται χωρίς όραμα, χωρίς πρόγραμμα και δυστυχώς χωρίς αύριο. Έχουμε ατυχήσει με τις επιλογές μας. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να επανορθώσουμε. Καλό μας Καλοκαίρι.
Σημείωση
Προχθές ένας δημοτικός σύμβουλος της δημοτικής μειοψηφίας με πληροφόρησε για την εις βάρος του αδιανόητη συμπεριφορά ενός πολιτευόμενου. Προσωπικά, μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι επειδή κάποιος αισθάνεται ότι χάνει την ευκαιρία να μας καθίσει στο σβέρκο αρχίζει να μεταφέρει στη Κεφαλονιά τις μεθόδους του υποκόσμου του με τον οποίο ως φαίνεται συνδιαλέγεται.
