Την 25η Μαρτίου 1984 κατά την καθιερωμένη Λιτανεία της Εικόνας τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου στα Φαρακλάτα, ο αείμνηστος Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών και Τοποτηρητής (1982-1984) τής Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας κυρός Πολύκαρπος Βαγενάς, «έπεσε» επί τού Ιερού Χρέους, επιβεβαιώνοντας ότι τα δένδρα πεθαίνουν όρθια και οι Άγιοι με το Σταυρό στο χέρι, όπως είχε γράψει η μητέρα μου Καίτη Καππάτου στον τοπικό τύπο με το από Μάρτιο 1984 επικήδειο άρθρο της.
Η θυσία του αυτή στο καθήκον του και στην πίστη του, έριξε σπόρους ειρήνης στις Κεφαλληνιακές ψυχές, που ταλανιζόντουσαν από τον πνευματικό σεισμό εκείνης της εποχής.
Αυτούς τους σπόρους ειρήνης, τού Μακαριστού κυρού Πολυκάρπου, εκλήθη να καλλιεργήσει ο αείμνηστος κυρός Σπυρίδων, ο οποίος διά τής επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος εξελέγη στις 2-5-1984 Μητροπολίτης Κεφαλληνίας σε διαδοχή τού τότε δεινά διαβληθέντος και τελικά παυθέντος Μακαριστού κυρού Προκοπίου Μενούτη.
Στις 3 Ιουνίου 1984 ο – από 1976 Τιτουλάριος Επίσκοπος Νεοχωρίου – κυρός Σπυρίδων Καλαφατάκης ενθρονίζεται στον Ιστορικό και Αποστολικό θρόνο της Μητροπόλεως Κεφαλληνίας, διά να διακονήσει μίαν Επαρχία που τα πνευματικά της χωράφια, είχαν αγκάθια…
Όμως ο κυρός Σπυρίδων με τη δυναμικότητά του, την ακούραστη υπομονή του και τη διάκρισή του, κατάφερε να ξεριζώσει τα «αγκάθια» και να καλλιεργήσει τούς σπόρους ειρήνης…
Ήταν ολιγομίλητος, επιφυλακτικός και αυστηρός.
Αλλά ταπεινός και μακρόθυμος.
Κύριο μέλημά του ήταν η χειροτονία Ιερέων, η επάνδρωση των κενών θέσεων, αλλά και η ανοικοδόμηση εκκλησιαστικών κτιρίων τών οποίων στερούνταν τόσο η Μητρόπολη όσο οι Ναοί και τα Μοναστήρια.
Κατά κοινή ομολογία ο κυρός Σπυρίδων ήταν άριστος οιακοστρόφος τού σκάφους τής Κεφαλληνιακής Εκκλησίας.
Ήταν ένας αληθινός «Επίσκοπος».
Επέβλεπε, φρουρούσε και επιθεωρούσε.
Κατά τους σεισμούς τού 2014 – 2015 ο κυρός Σπυρίδων παρ΄ όλο το γήρας του, έτρεχε ως άλλος έφηβος, για να σταθεί κοντά στο ποίμνιό του στις δύσκολες ημέρες.
Στην Κεφαλονιά ήλθε μόνος. Δεν συνοδευόταν από Ιερείς.
Το Επισκοπικό Μέγαρο όταν έκλειναν οι πόρτες του, γινόταν Μοναστήρι για τον Σπυρίδωνα.
Κάποτε μου είχε πεί ότι από όταν έβαλε το ράσο, κόλλησε αυτό στο πετσί του.
Προσωπικά κατά τη δυναμική του ποιμαντορία, απλά τον σεβόμουν ως Ιεράρχη.
Τον «πλησίασα» στα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του, αμέσως μόλις είχε «φύγει» ο πατέρας μου Σπυρίδων Καππάτος.
Μου το επέτρεψε…
Ήταν τότε 84 ετών, γέρος, ανήμπορος σωματικά.
Λένε ότι ο πραγματικός χαραχτήρας του ανθρώπου, εκδηλώνεται στο γήρας, όταν είναι αδύνατη η αυτοπειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση.
Επιτρέψτε μου να πω ότι και ως γεροντάκι, ήταν άρχοντας.
Ήταν γλυκός, ευγενής, πράος, μακρόθυμος.
Γιατί η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, δεν φαίνεται μόνο στην πράξη και στο λόγο, αλλά και στη σιωπή.
Άκουε, καταλάβαινε, ένοιωθε ό,τι γινόταν και λεγόταν γύρω του.
Όμως ήξερε να συγχωρεί και να μακροθυμεί.
Γιατί ήξερε να βιώνει την αγάπη του Χριστού… Την αληθινή, ανιδιοτελή, απρόκλητη και ανεπιτήδευτη αγάπη.
Μακάριος όποιος με ειλικρίνεια και διακριτικότητα τού έπιασε το χέρι για να τού στηρίξει το βάρος τής ηλικίας του και τήν κούραση των ευθυνών του.
Ο Κεφαλληνίας Σπυρίδων ο Γ΄ ποίμανε την Μητρόπολη Κεφαλληνίας τριάντα ένα (31) χρόνια, από το 1984 έως το 2015.
Δόξασε το Θεό και ο Θεός και οι ως γνωστόν «δύσκολοι» Κεφαλλήνες, τού επέτρεψαν να δοξαστεί ισόβια.
Είναι μέσα στούς τέσσερεις με τη μακροβιότερη Αρχιερατεία στην Ιστορική Μητρόπολη Κεφαλληνίας.
Κάθε φορά που τού το επισήμενα, με σκυφτό το κεφάλι του, μού απαντούσε ότι σημασία γι΄ αυτόν είναι ποια θέση θα καταλάβει απέναντι στο θρόνο τού Χριστού.
Έως τής Αρχιερατείας του Σπυρίδωνος, διακόνησαν συνολικά τριάντα πέντε (35) Μακαριστοί Αρχιερείς την Κεφαλληνία.
Ο Σπυρίδων Καλαφατάκης ήταν ο 35ος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας.
Διακόνησε την Μητρόπολη Κεφαλληνίας και τον Άγιο Γεράσιμο από τις 3 Ιουνίου 1984 έως τις 20 Ιανουαρίου 2015, τιμώντας τήν επί τής κεφαλής αυτού Επισκοπική του Μήτρα συνολικά 31 χρόνια.
Από τις 22 Ιανουαρίου 2015 το κουρασμένο σώμα τού Δεσπότη μας, αναπαύεται κάτω από το λεβέντη μας τον Αίνο και δίπλα από τον Αφέντη μας τον Άγιο Γεράσιμο.
Ήταν μία διακαής επιθυμία Του.
Έτσι ο Πειραιώτης, ο ξένος, έγινε για πάντα Κεφαλονίτης, ώστε μαζί με τον άλλον ξένο…? τον Άγιο Γεράσιμό μας, να μεσιτεύουν για μάς, στον Ναζωραίο…
Τούς Αγίους, κανείς δεν δύναται ούτε να τους διακρίνει, ούτε να τούς προβάλλει, παρά μόνον ο Θεός.
Μακαριστέ Σπυρίδωνα,
Γέροντα όλων μας,
Συγχώρεσέ μας…
Λίλα Σπ. Καππάτου
