Ηπειρώτικο Πάσχα και ρουμελιώτικο τραπέζι της Λαμπρής χωρίς γαλατόπιτα δε στηνόταν. Μα και στα χωριά της Αρκαδίας, της Μεσσηνίας και της Λακωνίας οι «γαλόπιτες» ήταν το παραδοσιακό γλύκισμα της Κυριακής, αλλά και της Δευτέρας του Πάσχα.

Κάθε τόπος με κτηνοτροφική δραστηριότητα και ζωή ακολουθούσε τη δική του ντόπια παραλλαγή γι’ αυτό το εύκολο γλυκό, με την τραγανές άκρες και την ξεροψημένη επιφάνεια, που ετοιμαζόταν στα μεγάλα ταψιά: άλλοτε είχε και φύλλο, συχνότερα όμως όχι, όμως πάντοτε ο μεγάλος πρωταγωνιστής των υλικών ήταν ένας: το ολόφρεσκο γάλα.

Κατσικίσιο ή αιγοπρόβειο σε μείγμα, το γάλα που κουβαλούσε τις μυρωδιές των τοπικών βοτάνων, απογείωνε με το άρωμά του και πλούτιζε τη γεύση του γλυκού. Τέτοια εποχή άλλωστε είχαν φουλ γάλα τα κατσίκια, πράγμα που δεν θα ίσχυε ένα δυο μήνες αργότερα, όταν τα μικρά θα μεγάλωναν, οπότε ήταν κατάλληλη περίοδος για να απολαύσουν οι οικογένειες τα «γαλατένια» τους γλυκά.

Μυρωδάτο βούτυρο, μπόλικα αυγά, σιμιγδάλι ή μείγμα αλευριού – κορν φλάουρ και βέβαια ζάχαρη είναι τα υπόλοιπα υλικά που απαιτεί μια λαχταριστή γαλατόπιτα, η οποία στις μέρες γίνεται εξίσου νόστιμη με αγελαδινό γάλα, που αφθονεί.

Στο σύγχρονο τραπέζι τη βρίσκουμε πλέον και ως γέμιση σε βάση τάρτας. Συχνά μάλιστα το κρεμώδες μείγμα της γέμισης ενισχύεται με ανθότυρο, φρέσκια ανάλατη μυζήθρα ή κρέμα γάλακτος. Από μυρωδικά, εκτός από το κλασικό άρωμα της κανέλας, στις γαλατόπιτες ταιριάζει και λίγη χιώτικη μαστίχα.

Πηγή: ourlife.gr