Τη δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα τιμώνται οι Μυροφόρες, οι ευσεβείς εκείνες γυναίκες που παρακολούθησαν με αφοσίωση τη δημόσια δράση του Ιησού Χριστού. Ο Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος μας εξηγεί τι γιορτάζει σήμερα η εκκλησία μας:

Οι τρεις Μυροφόροι, ενώ βαδίζουν προς τον Τάφο του Κυρίου « λίαν πρωΐ », ερωτούν με κάποιον φοβο « τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον ; » Αυτές που αντιμετώπισαν με γεναιότητα τόσες τεράστιες δυσκολίες και τις υπερνίκησαν. Αυτές που είχαν το θάρρος να συμπαρασταθούν στον Κύριο και στην Παναγία Μητέρα Του την φρικτή του Σταυρού ώρα. Αυτές που ανέλαβαν με τόση τόλμη το επικίνδυνο επιχείρημα να έρθουν πριν ξημερώση ν΄ αλείψουν τον Μεγάλο Νεκρό, τώρα τις ανησυχεί η σκέψις μιας δυσκολίας, που δεν έχει παρουσιασθή, αλλά που επρόκειτο ν΄ αντιμετωπίσουν. « Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου ;»
Και λησμονούν για λίγες στιγμές ότι δεν ήταν μόνες τους. Ότι κοντά τους υπήρχε Κάποιος, που έχει την δύναμι να μετακινήση όχι μόνο την πέτρα, αλλά και όρη και το σύμπαν ολόκληρο. Είναι « ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν », ο « απτόμενος των ορέων και καπνίζονται ». Λησμονούν όσα τους είχε πει για την Ανάστασί του. Και γι΄ αυτό για λίγο αγωνιούν, αδημονούν, ενώ ο Αναστάς Κύριος έχει ήδη κάνει το θαύμα του. Ο λίθος έχει αποκυλισθή, έχει φύγει από τη μέση και το τελευταίο εμπόδιο.
Η πορεία της ζωής μας μοιάζει με την πορεία των μαθητριών προς τον κενό Τάφο. Όλοι μας αντιμετωπίζουμε συχνά μια δυσκολία, ένα εμπόδιο, κάποιο λιθάρι, κάποιον ογκόλιθο. Ο ένας αντιμετωπίζει οικονομικές στενοχώριες, ο άλλος αρρώστιες ή θανάτους, άλλους οικογενειακά προβλήματα, διαφωνίες στο σπίτι, θλίψεις από τα παιδιά, συκοφαντίες, κατατρεγμούς. Υπάρχουν ακόμα και οι ογκόλιθοι του μέλλοντος. Οι φόβοι για τα δεινά που θα έρθουν. Η ανησυχία για ένα μελλοντικό πόλεμο ή για μια αυριανή δυσκολία, που οπωσδήποτε θα συναντήσουμε και τόσα άλλα.
Συχνά εμπρός στις δυσκολίες παθαίνουμε ό,τι και οι Μυροφόρες. Με κάποια ολιγοπιστία, με δόσι μικροτέρας ή μεγαλυτέρας ανησυχίας, ψιθυρίζουμε « Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου ;» Ποιος θα μας βοηθήση στην τάδε ή στην δείνα περίπτωσι; Συχνά βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από τους ανθρώπους. Ή φαίνονται αδιάφοροι στις δικές μας συμφορές ή και είναι ανίκανοι να μας συμπαρασταθούν. Δυστυχώς όμως, συχνά, ούτε και τον ουρανό σκεπτόμαστε. Παρ΄ όλες τις υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Κύριος – « ου μη σε ανώ, ουδ΄ ου μη σε εγκαταλείπω » – παρ΄ όλη πολλές φορές την πείρα της θείας βοηθείας, εμείς όλ΄ αυτά τα διαγράφουμε τελείως ή αμφιβάλλουμε και δυσπιστούμε. Και το αποτέλεσμα ; Αγωνιούμε, κουραζόμεθα, ψυχικά και σωματικά, καταντούμε, μερικές φορές, ράκη. Διότι η αγωνία αυτή « Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον ;», « ποιος θα μας βοηθήση ;», « ποιος θα μας γλιτώση από το ένα ή το άλλο κακό που μας βρήκε ;» δεν μετουσιώνεται σε αγώνα, αλλά δημιουργεί ανθρώπους παραλύτους ψυχικά. Ανθρώπους που υποφέρουν από το άγχος της εποχής μας – το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα του καιρού μας.
Λανθασμένη η πορεία αυτή. Εμπρός στους ογκολίθους του καιρού μας, μέσα στις δυσκολίες της ζωής, ας κρατάμε ανοικτούς τους ουρανούς της ψυχής. Ανοικτοί ουρανοί, ας είναι το σύνθημά μας. Υπάρχει ζωντανός και στους καιρούς μας ο Αναστάς Κύριος, έτοιμος να μας βοηθήση, να μας συμπαρασταθή, όταν ζητήσουμε την βοήθειά του. Είναι κοντά μας, δίπλα μας και την ώρα της τρικυμίας, όταν νοιώθουμε ότι καταποντιζόμεθα, έτοιμος να μας ανασύρη από τα αγριεμένα κύματα, αρκεί με πίστι να φωνάξουμε : « Κύριε σώσον με !»
Ίσως πούνε μερικοί : η υπερβολική επανάπαυσις στην βοήθεια του Θεού, και η απόλυτη εμπιστοσύνη σ΄ Αυτόν, δεν οδηγεί στην μοιρολατρία, στην αδράνεια ; Αναμφιβόλως όχι. Αφαιρεί την αγωνία, δεν οδηγεί όμως στην αδράνεια. Ο αληθινός πιστός υπολογίζει στην βοήθεια του Θεού, όχι για να μην κάνη ό,τι του είναι ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά για να μην ανησυχή, να μην τα χάνη εμπρός στην κάθε δυσκολία. Αναγνωρίζει ότι πάνω από τις δικές του προσπάθειες υπάρχει και ο Θεός και έτσι ήρεμος για το παρόν και το μέλλον μάχεται με όλες του τις δυνάμεις για να νικήση κάθε εμπόδιο, να αντιμετωπίση με ψυχραιμία κάθε δυσκολία που του παρουσιάζεται.
Ο τρόπος αυτός της αντιμετωπίσεως των προβλημάτων της ζωής είναι η πιο ζωντανή και αδιάψευστη απόδειξις ότι « ηγέρθη ο Κύριος όντως ».

*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος Ιεροκήρυκας Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας