Στην πρώτη μου γειτονιά στην Αθήνα το 1986 –Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου– ήξερα ότι δίπλα μου δημιουργεί ο Κώστας Ευαγγελάτος. Είχα την βεβαιότητα, όπως κι έγινε, ότι θα εξελιχθεί σε σπουδαίο ποιητή, πρωτοπόρο εικαστικό και θεωρητικό της τέχνης με βαθιά γνώση. 
Γράφει: «Ουρανόδρομος άγγελος ανθίζει ανεμώνες / ψίχουλα σπέρνω στο κατώφλι και τραγουδούν φαντάσματα», ή αλλού «συνομιλώ με πράγματα και πέτρες». Μαγεμένος μελετώ τις στυφές αναλαμπές των ποιημάτων του. Σαν κάθε αληθινός δημιουργός βουτάει στην βαθιά πληγή, στην ιερή λύπη.
Πινελιές αναστοχασμού των συμβάντων. Μ’ εργαλεία του τις λέξεις, τα χρώματα και ό,τι άλλο υλικό. Το δημιουργικό του σύμπαν δεν τ’ αγγίζει η ευκολία, το αδιέξοδο των μεταμοντέρνων υπερβολών. Τα έργα του σπουδή στην ουσία της ζωής. Ενδοσκόπηση της σιωπής. Αλλά και του φωτός, της ευαισθησίας της προσωπικής του.
Άφθονα τα εργαλεία του. Σπάει τα όρια σ’ όλες τις καλλιτεχνικές δραστηριότητές του. Μες στα χρώματα και στα κουκούτσια των λέξεων ζει το θαύμα, γεύεται την ψυχή του καρπού της αλήθειας του.
Άνθρωπος της ευγενικής σκιάς. Παλεύει μ’ εμμονές, με δαίμονες, με συμπολεμιστές του Αγγέλους. Με ταξιδεύει, όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, εκεί που υπάρχει:
«Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές
μες στα νερά του βάλτου».
Ακούραστος μεταλλωρύχος στου χρόνου τ’ ορυχείο, στων λεξικών τα σώματα. Συνέχεια βλέπω πάμφωτα κύματα – σώματα απ’ τη ζωγραφική του. Φυσική παρουσία και η τέχνη του, προσωποποίηση του Ιόνιου κάλλους.
Τα λόγια αυτά δεν έχουν να κάνουν με κριτική προσέγγιση. Δεν έχω τέτοια εφόδια. Άλλωστε τον ποιητή, εικαστικό, θεωρητικό τέχνης Κώστα Ευαγγελάτο δεν τον ξεπερνάς εύκολα. Δεν τελειώνεις μαζί του. Είναι δημιουργός άξιος να σε συντροφεύει ολόκληρη ζωή.
Ήθελα να κατοικώ σ’ ένα σπίτι – γκαλερί με έργα του. Ανοίγω τα βιβλία του, φτερουγώ, ταξιδεύω, αλλού με ζεσταίνει, αλλού με καίει η ποίησή του. Μετράω ουλές, ερείπια, αλλά και θαύματα που μας χαρίζει αυτός ο θαυματοποιός – μαντατοφόρος.
Κώστα Ευαγγελάτε, προχώρα στην ανηφοριά σου, στις ομορφιές του κόσμου.
Ότι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας
να γυρίζεις στον ουρανό
της παιδικής σου ηλικίας και στην ποίηση.
Στο Ιόνιο Κάλλος.
Σπύρος Ζαχαράτος, Ι- ΙΧ-18
