Βιώνω σχεδόν καθημερινά και συμμερίζομαι την λαχτάρα ζευγαριών να αποκτήσουν ένα παιδακι.

Ζω καθημερινά και ασπάζομαι την αγωνια νέων μανάδων να έχουν στην αγκαλιά τους ένα υγιές μωρό.

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο ψυχής ανθρώπων που υιοθετούν εγκαταλελειμμένα ή ορφανά παιδιά.

ΟΜΩΣ:

Αδυνατώ και αρνούμαι να δεχθώ την κτηνωδία “καποιων”να σκοτώνουν ή να βιάζουν παιδιά
Αδυνατώ και αρνούμαι ότι η ανθρωπιά και το επίπεδο πολιτισμού μας εκτιμάται από την “επιείκεια”της δικαιοσυνης σε αυτά τα αποδεδειγμένα ανθρωπόμορφα κτήνη
Ο ανθρωπισμός και ο πολιτισμός απαιτεί να προστατέψουμε τα παιδιά όλου του κόσμου από επίδοξους παρανοϊκούς βιαστές και δολοφόνους.

ΠΩΣ;

Μήπως πρέπει η δικαιοσύνη να αναθεωρήσει τις ποινές της για κάποια τέτοιου είδους ειδεχθή εγκλήματα ;
Μήπως ο φόβος βαρυτερης τιμωρίας θα αποτρέψει την παράνοια ;
Μήπως πρέπει εκτός τού να κλαίμε και να αφορίζουμε τους κακους να κάνουμε κάτι ;
(Ή να περιμένουμε να εφαρμοστεί ο νόμος των φυλακών;)