Γράφει ο Γεράσιμος Γαλανός

Ψιλόβρεχε που έφτασα στην Κυρά την Υπαπαντή, στην περιοχή Βαρειά του Ληξουρίου. Θυμήθηκα την παροιμία, που λέει πως … «Η  Κυρά η Υπαπαντή,  αν δεν έχει το νερό της, το δανείζεται».

Ήταν τέσσαρις το απόγευμα, παραμονή της δεσποτικής εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου Ιησού Χριστού και σε αυτό το ναό (Ιερά Μονή της Υπαπαντής) του Ληξουρίου συνάζονται πολλοί Ληξουριώτες  και ευλαβούνται τη μεγάλη ημέρα της εορτή του Σαραντίσματος του Χριστού μας.

Η οικογένεια του μακαρίτη Αναστασίου Κολαΐτη, η γυναίκα του, η αγαπητή Πολυξένη, τα παιδιά τους, η Γιάννα και ο Παναγιώτης είχαν τακτοποιήσει  με πολύ μεράκι την κάθε λεπτομέρεια για την ευπρέπεια του  ναού,  εσωτερικά και εξωτερικά, για να τιμήσουν την εορτή της οικογενειακής τους εκκλησιάς . Συντονιστής και λεπτολόγος ο άνδρας της Γιάννας, ο Δημήτρης Πανταλός, που μερακλήδικα «κέντησε» το κάθε τι για να ομορφύνει το ναό και τον  αύλειο χώρο του.

Πριν προχωρήσει η ώρα, με τον ουρανό να είναι κάπως συννεφιασμένος, ο Δημήτρης Πανταλός, άρπαξε τα σκοινιά που ήταν δεμένα με τα κλωσίδια των δυο καμπανών  και με ρυθμό μελωδικό έδωσε το ξεκίνημα του εορταστικού εσπερινού.

Στα ψαλτικά αναλόγια, ήταν οι : ο Σπύρος  Έρτσος και ο Σπύρος Θεοτοκάτος  και δίπλα τους κι άλλοι βοηθοί ψαλτάδες όπως ο Νικόλαος Σαβράμης, ο Χαράλαμπος  Ραλλάτος, ο Σπύρος Σταθάτος κι άλλοι, ενώ οι ιερείς ήταν: ο π Χαράλαμπος Μαρκέτος και ο π. Γεράσιμος Σφαέλος .

Οι ψαλτικές μελωδίες ήχησαν στρωτές από τους έμπειρους ψάλτες, ιδίως όμως  ήταν  εντυπωσιακά τα  ποικιλόχρωμα  ανεβοκατεβάσματα στη φωνή τους, όταν ανέγνωσαν τις προφητείες της εορτής. Κορύφωση απετέλεσε το «Φως Ιλαρόν» που θύμισε το παλιό υπέροχο κεφαλονίτικο ηχόχρωμα,  που είναι «ζυμωμένο» το εκκλησιαστικό άκουσμα με το κανταδόρικο ύφος του τόπου μας.

Όλα ήταν όμορφα μέσα σε μια ατμόσφαιρα εκκλησιαστική, ευλαβική στο σύνολό της, με δυνατή την παρουσία των πιστών, που δείχνει πως το ένστικτό τους  ξέρει να τους οδηγεί και να στερεώνει την ψυχή τους, στις  δύσκολες και πονηρές μέρες,  που οι δυνατοί του κόσμου σχεδιάζουν για τα συμφέροντά τους. Η παρηγοριά  φάνηκε  στην   βλέψη –παρατήρηση,  πως,  πολλοί γονείς οδήγησαν τα παιδιά τους στο ναό, κοντά στο θείο, δείχνοντάς τους το δρόμο της σιγουριάς και της καλής επικοινωνίας,  που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Δείξε στο παιδί  σου εικόνες παράδοσης, εικόνες πράξης και αγάπης, εικόνες κοντά στο καλό και στο Θεό, για να οδηγηθεί με τη σειρά του σε καλή πορεία. Γιατί , αλλιώς θα πλανάται το ερώτημα, το οποίο  και θα μας το καταλογίσουν αργότερα τα παιδιά μας,   «Πώς να δείξει το δρόμο, αυτός που δεν τον διάβηκε;»