Όπως όλα δείχνουν η υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου δεν είναι η μοναδική στο χώρο του πρωταθλητισμού. Μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της και την εισαγγελική παρέμβαση, βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν ανοιχτά και άλλες αθλήτριες, αποκαλύπτοντας ότι έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση.

Δυστυχώς, δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν και άλλες τις επόμενες ημέρες, φέρνοντας στο προσκήνιο και τη… σκοτεινή πλευρά του αθλητισμού.

Ραμπέα Ιατρίδου, Νίκη Μπακογιάννη, Μαρίνα Ψυχογιού και Μάνια Μπικόφ ήταν αυτές που ακολουθήσαν το παράδειγμα της Μπεκατώρου και συγκλόνισαν με τις αποκαλύψεις τους.

Η Μάνια Μπικόφ μίλησε στην ΕΡΤ και περιέγραψε τη δική της τραυματική εμπειρία όταν σε νεαρή ηλικία επισκέφθηκε γιατρό για να ξεπεράσει ένα τραυματισμό στον ώμο.

Λίγες ώρες αργότερα από τη Μάνια Μπίκοφ ήρθε και η ανάρτηση της κολυμβήτριας Ραμπέας Ιατρίδου η οποία αποκάλυψε την εμπειρία της με γιατρό που την εξέταζε γυμνή χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος.

Η ανάρτηση

H αποκάλυψη της σεξουαλικής κακοποίησης της Ολυμπιονίκη μας Σοφία Μπεκατώρου έσκασε σαν βόμβα λες και τα εγκλήματα αυτής της κατηγορίας είναι κάτι σπάνιο για την “πολιτισμένη” κοινωνία μας και όλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι που ο Ελληνικός πρωταθλητισμός δεν είναι αγνός και δεν στελεχώνεται από ενάρετους ανθρώπους…

Μετά το σοκ η βροχή του εύκολου σχολιασμού και η ευκαιρία των πολλών να κρίνουν πίσω από τα πληκτρολόγιά τους και αρκετών κομπλεξικών να νιώσουν ανώτεροι κατηγορώντας το θύμα είτε ευθέως είτε με υπονοούμενα για τον χρόνο που διάλεξε να δημοσιοποιήσει την ιστορία της.

Στην ανάγνωση της ιστορίας της έμεινα για ώρες σιωπηλή. Σκέφτηκα πόσα έχει πετύχει αυτή η γυναικάρα με το εθνόσημο στο στήθος της και στα πανιά της και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της. Σκέφτηκα πως θα αισθανόμουν, τι θα σκεφτόμουν, τι θα έκανα. Τι θα επέλεγα να κάνω και πως θα το έπνιγα μέσα μου.. Σίγουρα δεν μπορείς να το νιώσεις σκέφτηκα αν δεν το έχεις ζήσει..

Την επόμενη ημέρα ήρθε η ανάρτηση της φίλης Μάνιας Μπίκοφ για τον γιατρό της εθνικής υδατοσφαίρισης που υποχρέωνε τις αθλήτριες να κατεβάζουν το μαγιό τους, να ταράξει τα δικά μου νερά με μια αλυσιδωτή αντίδραση που με πήγε πολλά χρόνια πίσω, σαν μια πτώση μια τσουλήθρα που δεν μπόρεσα να σταματήσω πριν προσγειωθώ σε ένα ιατρείο της Θεσσσαλονίκης, σχεδον 27 χρόνια πριν.

Στη διάρκεια της αθλητικής μου καριέρας είχα μόνο άνδρες προπονητές και συνοδούς στις αποστολές και ήταν όλοι τους άψογοι, δεν είχα ποτέ παράπονο.

Λίγο πριν τα 19 μου, στην επανεκκίνηση εντατικών προπονήσεων μετά από ολιγόμηνη παύση για τις πανελλαδικές εξετάσεις σε μια στιγμή ανωριμότητας στο γυμναστήριο του Τζίμη Σαμαρά, χωρίς καλό ζέσταμα δέχτηκα μια πρόκληση για μια άσκηση που κατέληξε σε άσχημη θλάση του δικεφάλου του δεξιού ποδιού. Κάλεσα αμέσως τον αθλίατρο που με παρακολουθούσε αλλά λόγω φόρτου θα με έβλεπε το επόμενο απόγευμα αργά. Ο φόβος μου πως κάτι κακό έχει γίνει με οδήγησε να κλείσω ραντεβού και σε ορθοπεδικό του ασφαλιστικού φορέα κοντά στο σπίτι.. Ο γιατρός, μου ζήτησε αμέσως να μείνω με το εσώρουχο. Αφού έκανε σύντομες ερωτήσεις και με εξέτασε στο ειδικό κρεβάτι πιάνοντας συνεχώς το σώμα μου σε σημεία που δεν δικαιολογούσε η εξέταση, μου ζήτησε να σηκωθώ και να σκύψω. Στάθηκα αντικριστά του και πήγα να σκύψω εμπρός. Οχι μου είπε, όχι έτσι, θα γυρίσεις και θα σκύψεις μπροστά μου. Είχα πανικοβληθεί, το ένιωθα τελείως λάθος αλλά δεν ήξερα πως να αντιδράσω, το όχι είχε κολλήσει σαν λυγμός στο λαιμό μου και δεν κατάφερε να βγει. Εκανα αυτό που μου ζήτησε και ο σιχαμένος στάθηκε ακριβώς πίσω μου και χούφτωσε με πρόφαση την εξέταση μηρούς και γλουτούς, Με ένα εξίσου σιχαμένο χαμόγελο μου συνταγογράφησε λίγο μετά φάρμακα. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου ξέσπασα σε κλάμα και έσκισα τη συνταγή σε χιλιάδες κομματάκια. Εκανα ώρα να γυρίσω στο σπίτι μέχρι να μη φαίνεται το κλάμα μου γιατι αν έλεγα τι έγινε ο πατέρας μου θα πήγαινε και θα τον πετούσε από το μπαλκόνι αφού πρώτα τον είχε κάνει τόπι στο ξύλο..

Το ίδιο βράδυ πήγα στο ιατρείο του αθλίατρου μου σαν φοβισμένο κουτάβι.. “Βγάζουμε παπουτσάκια και καλτσούλες και ανεβαίνουμε στο κρεβατάκι” μου είπε γλυκά. “Γιατρέ να βγάλω τη φόρμα;” “Όχι βέβαια” απάντησε ήρεμα, “δε χρειάζεται για την εξέταση”. Η εξέταση περιλάμβανε εντολές κίνησης, εκτέλεση και ακόλουθη ερώτηση για το είδος και την ένταση του πόνου και το μόνο που άγγιξε ήταν ο αστράγαλος και η κνήμη μου για να διορθώσει κίνηση.. Με τις θεραπείες και την αγωγή σε λίγες ημέρες ήμουν πάλι σε θέση να κολυμπήσω αλλά το σκηνικό στον πρώτο γιατρό έκανα χρόνια να το ξεπεράσω και ο τρόπος που διάλεξα για να το διαχειριστώ ήταν να το διακωμωδήσω ώσπου τελικά το ξέχασα. Ημουν μικρή, φοβισμένη και εντελώς άβγαλτη.

Με αφορμή την εξιστόρησή σου Μάνια, που με αφορμή την εξιστόρηση της Σοφίας, το ξέθαψες από τη μνήμη σου, το ξέθαψα κι εγώ από τη δική μου.. Σαφώς και δεν εξισώνεται σε καμία περίπτωση με αυτή ενός βιασμού αλλά η παρενόχληση και η κακοποίηση ανεξάρτητα από την βαρύτητα του περιστατικού γεμίζουν με αισθήματα ντροπής το θύμα.

Πολύ φοβάμαι πως πολλές αθλήτριες έχουν ανάλογες ή πολύ πιο σοβαρές ιστορίες να διηγηθούν. Το λάθος δεν είναι ότι πνίξαμε τις ιστορίες μέσα μας. Το λάθος είναι ότι δεν είχαμε την αίσθηση ότι θα μας (υπο)στηρίξουν για να τις πούμε και φυσικά φοβόμασταν τον σχολιασμό και την κριτική από τους “δικαστές” γι’ αυτό δεν είχαμε το θάρρος. Η κάθε γυναίκα χρειάζεται τη στήριξη μας αν και όταν αποφασίσει να μιλήσει, όταν βρει το θάρρος μέσα της.

Η Μαρίνα Ψυχογιού άλλοτε πρωταθλήτρια της Ιστιοπλοΐας και νυν στέλεχος της World Sailing κατήγγειλε ότι είχε πέσει και η ίδια θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από παράγοντα της ΕΙΟ χωρίς να τον κατονομάζει.

Αναλυτικά τα όσα έγραψε στο Sportsfeed.gr:

«Διαβάζω τη μαρτυρία της Σοφίας και όχι, δεν πέφτω από τα σύννεφα. Δεν μένω έκπληκτη από αυτά που περιγράφει, ακούγονται τόσο γνώριμα. Πολλά τα μηνύματα συμπαράστασης αλλά πολλά και τα απαξιωτικά σχόλια, με κορυφαίο αυτό της εθνικής αρχής του αθλήματός μας, η οποία φαίνεται πως δυσκολεύεται να το πιστέψει.

Τέτοια περιστατικά γίνονται συνέχεια. Κάθε μία το αντιμετωπίζει όπως μπορεί. Ποτέ όμως, καμία, δεν το καταγγέλλει. Γιατί ακόμη κι αν δεν τη βγάλουν τρελή, ή ότι τα θέλει κι αυτή, το λιγότερο που θα συμβεί είναι ότι θα βρεθεί στη δυσμένεια του προπονητή, του εφόρου ή του ομοσπονδιάρχοντα. Και θα αισθανθεί ντροπή μπροστά στην οικογένεια, τους φίλους, το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, για το καλό κυρίως το δικό της αλλά και των αγαπημένων της, προσπαθεί να το διαχειριστεί όσο καλύτερα και ανώδυνα γίνεται. Οι θύτες συνεχίζουν ακάθεκτοι, κι αν δεν τους κάτσει, ή σταματήσει να τους κάθεται μία, πάνε στην επόμενη.

Την άνοιξη του 1993 ήμουν 20 ετών. Είχα μόλις κερδίσει το πανελλήνιο/πρόκριση και παρακαλούσα τους ομοσπονδιάρχοντες να με συμπεριλάβουν στην εθνική ομάδα. Είχα μόλις τελειώσει μια συνάντηση για το θέμα στο ΝΟΤΚ, στο Δέλτα Φαλήρου, και έφευγα να για να επιστρέψω στο σπίτι μου με το λεωφορείο. Μέλος του ΔΣ της ΕΙΟ με πλησιάζει και προσφέρεται να με πάει. Ηλιακή τάξη του παππού μου ο κύριος, σε αυτήν την ηλικία έτσι τους μετράς τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Έκανε κρύο και σκέφτηκα γιατί όχι, ευχαριστώ πολύ. Βγαίνοντας από το ΝΟΤΚ είχε τότε μια αφετηρία λεωφορείων, τις γραμμές 450 και 550.

Ο κύριος λοιπόν σταματά το αυτοκίνητο και αρχίζει μια συζήτηση ότι για να με στηρίξει η ΕΙΟ πρέπει να υπάρχει κάποιος που να παλεύει για μένα και αυτός μπορεί να αναλάβει να με βοηθήσει αν είμαι κι εγώ καλό κορίτσι. Με ευγένεια και ωραία λόγια και κολακεία απλωνόταν. Έπιασε το πόδι μου, ερχόταν πολύ κοντά μου, μου έλεγε να μη φοβάμαι, ότι γίνεται είναι για το καλό μου. Ήταν πολύ άβολη κατάσταση, προσπαθούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν αυτός ο μεγάλος άνθρωπος να με πλησιάζει έτσι, προσπαθούσα να αποφασίσω τι πρέπει να κάνω.

Δεν ήταν εύκολο να αντιδράσω, θα ήταν αγένεια να του πω ότι δε θέλω να με πάει στο σπίτι ή να του μιλήσω άσχημα. Κάποια στιγμή πήγε να με φιλήσει και του είπα ότι εγώ θα κερδίζω στη θάλασσα και δε χρειάζομαι τέτοια υποστήριξη γιατί είναι άδικο για όλους τους άλλους που δε θα έχουν κάποιον να τους υποστηρίζει. Άνοιξα την πόρτα, βγήκα από το αυτοκίνητο και έτρεξα και μπήκα στο λεωφορείο που περίμενε στην αφετηρία. Στο δρόμο για το σπίτι αποφάσισα ότι δε θα πω τίποτε σε κανέναν γιατί αν το μάθουν οι γονείς μου θα με σταματήσουν από την ιστιοπλοΐα.

Και βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να πω τίποτε σε κανέναν στο περιβάλλον του αθλήματος γιατί αυτό θα σήμαινε ακόμη περισσότερη δυσμένεια. Απλά, φρόντισα να μην του δώσω ποτέ ξανά την ευκαιρία να βρεθεί μόνος του μαζί μου. Ούτε στον συγκεκριμένο ούτε σε οποιονδήποτε άλλον.Δεν το θυμήθηκα τώρα. Τώρα όμως είναι ώρα να κάνουμε κάτι για το θέμα. Όχι τόσο για να τιμωρηθούν οι θύτες των διάφορων περιστατικών στο παρελθόν αλλά πολύ πιο σημαντικό, για να δημιουργήσουμε ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για όλους στην κοινωνία που ζούμε. Να μην υπάρχουν οι συνθήκες ώστε να δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις.

Μαρίνα Ψυχογιού, μέλος της Εθνικής ομάδας ιστιοπλοΐας 1988-98, Ολυμπιακό στέλεχος αγώνων της World Sailing».

Η Ολυμπιονίκης, Νίκη Μπακογιάννη, αποκάλυψε πως είχε πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από παράγοντα του ΣΕΓΑΣ.

Η ασημένια Ολυμπιονίκης του άλματος εις ύψος στους Αγώνες της Ατλάντα, Νίκη Μπακογιάννη, μίλησε στο «sports3.gr» για τη δική της τραυματική εμπειρία.

Το περιστατικό παρενόχλησης που καταγγέλλει έγινε σε ηλικία 29 ετών, ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, κάνοντας λόγο για παράγοντα του ΣΕΓΑΣ ο οποίος πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή.

«Εγώ αυτό το πράγμα τότε το έθαψα και δεν ξανά ασχολήθηκα. Απ΄τη στιγμή που δεν με ξαναενόχλησε αυτός ο άνθρωπος έπαψε να υπάρχει, δεν τον συναντούσα εξάλλου. Μάλλον από ντροπή δεν το συζητάμε.» τόνισε.

Οι δηλώσεις της Νίκης Μπακογιάννη

Νίκη, η Σοφία Μπεκατώρου και στη συνέχεια άλλες πρωταθλήτριες του αθλητισμού κατήγγειλαν κάποιου είδους παρενόχληση…

«Σε όλες έχει συμβεί αυτό πιστεύω. Και σε εμένα. Όχι με αυτόν τον τρόπο που έγινε στη Σοφία, αλλά παρενόχληση έχει υπάρξει στο παρελθόν.»

Τι είδους παρενόχληση δέχτηκες;

«Όχι σεξουαλική κακοποίηση, αλλά παρενόχληση.»

Από παράγοντα του αθλητισμού;

«Από παράγοντα του ΣΕΓΑΣ. Τώρα έχει πεθάνει… προς Θεού δεν είναι ο Στράτος Μολυβάς. ‘Ήθελα να σου πω γι αυτήν την περίπτωση στο παρελθόν. Αλλά νομίζω ότι ο αθλητισμός είναι ένας χώρος που τα έχει «αυτά» μέσα. Δέχεσαι πράγματα. Και όταν φοράς αυτά που φοράς, όταν γυμνάζεσαι σε κοιτάζουν και περίεργα, όταν κυκλοφορείς με κολάν… Στην προπόνηση δέχεσαι και ένα βλέμμα παραπάνω, σε κοιτάζουν λίγο διαφορετικά».

Όταν συνέβη αυτή η παρενόχληση πόσων χρονών ήσουν και τι έγινε ακριβώς;

«Ήταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, τελείως τυχαία προέκυψε αυτό. Συναντάς ανθρώπους που είχαν κάποια πόστα στο παρελθόν… Θυμάμαι, το μυαλό μου δεν πήγαινε ποτέ σ΄αυτό: ΄Ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να θέλει να πιει έναν καφέ μαζί σου, σε ένα χώρο δημόσιο και να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του.»

Την ίδια χρονιά των Ολυμπιακών της Ατλάντα;

«Την επόμενη χρονιά. Βγήκαμε φιλικά, ξέρεις, ήταν ένας άνθρωπος που μου είπε ότι θα ήθελε να συναντηθούμε, να μιλήσουμε σχετικά με τον αθλητισμό και ολ΄αυτά. Αλλά το μυαλό αυτού του ανθρώπου ήταν για κάτι άλλο, το οποίο στην αρχή δεν το κατάλαβα, αλλά στην πορεία της συζήτησης, άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι άλλο ήθελε και… Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή ζήτησα τη βοήθεια μιας κοπέλας που έμενε πολύ κοντά και ήρθε. ‘Ήταν και αυτή παλιά αθλήτρια κι ήρθε στον χώρο που πίναμε καφέ για να μπορέσω να τον ξεφορτωθώ. Δεν μπορούσα να βρω άλλη λύση, ντρεπόμουν κιόλας. ‘Έλεγα αυτός ο άνθρωπος που είναι 50 χρόνια μεγαλύτερος από μένα-δεν ξέρω πόσα ακριβώς- και σκεφτόταν κάτι τέτοιο. Μου έκανε εντύπωση, είχα σοκαριστεί, το μυαλό μου δεν είχε πάει σ΄ αυτό το πράγμα».

Τουλάχιστον στην περίπτωσή σου έμεινε μόνο στην πρόταση.

«Με υπονοούμενα κι αυτό, γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Και θυμάμαι και στην άλλη την κοπέλα του στίβου που ήρθε, συνεχίστηκε η ιστορία σ΄ αυτήν και προσπαθούσε στη συνέχεια να την προσεγγίσει, τάζοντάς της κάποια πράγματα. Να την βοηθήσει επαγγελματικά και τέτοια».

Για να το ξεκαθαρίσουμε, ήταν στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ;

«Ναι, είχε μεγάλη θέση. Τον ξέρουν όλοι, δεν μπορώ να πω όνομα τώρα…όπως είπα, ο άνθρωπος έχει πεθάνει. Αλλά ξέρεις κάτι; Μέσα σ΄ αυτούς τους χώρους, επειδή έχω μείνει και στο Ολυμπιακό Στάδιο και στα ταξίδια και στους αγώνες ήταν μεμονωμένες οι περιπτώσεις να δεχτείς τέτοια πράγματα από παράγοντα. Δεν συνέβαινε συχνά. Δεν το έχω ακούσει από κάποιον άλλο γι’ αυτόν τον άνθρωπο και γι’ αυτό το θέμα. Αλλά θυμάμαι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που πηγαίναμε με 20 χιλιάδες άτομα μέσα, αν συμπεριφερθείς «ακατάλληλα», μπορεί εύκολα να δεχτείς μια πρόταση για «κάτι άλλο».»

Σε ξαναενόχλησε από τότε αυτός ο άνθρωπος;

«’Όχι, δεν με ξαναενόχλησε γιατί εγώ δεν έδωσε συνέχεια σ΄ αυτό το πράγμα. Τότε σοκαρίστηκα γιατί έβλεπα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήθελε να μου μιλήσει και να μου πει για τον αθλητισμό, αλλά είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του και του το έκοψα τελείως. Αυτός ασχολήθηκε πιο πολύ με… την επόμενη…»

Η περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου ωστόσο είναι διαφορετική. Ο παράγοντας δεν έμεινε μόνο στα λόγια!

«Εγώ καταδικάζω οποιαδήποτε ενέργεια γίνεται από οποιονδήποτε, σε άτομο το οποίο είναι είτε ανήλικο, είτε ενήλικο. Ειδικά σε ανήλικα παιδιά, τα οποία έρχονται για κάποιο σκοπό και όταν έρχονται σε επαφή με έναν άνθρωπο, αυτός κοιτάζει όχι να βοηθήσει για να γίνουν καλύτεροι αθλητές ή αθλήτριες, αλλά να το εκμεταλλευτεί με έναν άλλο τρόπο. Αυτό το καταδικάζω, αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει. Το παρατηρώ στην καθημερινότητά μου όταν κάνω προπονήσεις στα παιδιά που έχω ή με τους προπονητές. Παλιά που διοργάνωνα αθλητικά καμπ, που είχα μικρά παιδιά, ποτέ δεν πήγαινε τουαλέτα ένα παιδάκι που ήταν πολύ μικρό, χωρίς να το συνοδεύει κάποιος κατάλληλος ή εγώ η ίδια.»

Καταδικάζεις την εκμετάλλευση στον αθλητισμό…

«Καταδικάζω οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει ένας παράγοντας, που στόχος του δεν είναι να βοηθήσει τον αθλητή να γίνει καλύτερος. Δεν γίνεται να έχεις μια θέση για να εκμεταλλεύεσαι την ευαισθησία, την απειρία. Θα ήθελα να αναφερθώ και σε μικρότερες ηλικίες. Σε εφηβεία ή και μικρότερα τα παιδιά δεν αναγνωρίζουν το πώς να αποφύγουν έναν τέτοιον άνθρωπο.»

Η Σοφία ήταν 22 ετών όταν συνέβη και ανέφερε ότι στο πρόσωπο του παράγοντα που την κακοποίησε σεξουαλικά έβλεπε ένα πατρικό πρότυπο.

«Ε, βέβαια μπορεί να συμβεί και σε μεγαλύτερη ηλικία. Εγώ από προπονητές δεν είχα τέτοια θέματα. Σε όλη μου τη ζωή μου έχει τύχει αυτό το πράγμα για το οποία μιλάω. Αυτός ο πρώην παράγοντας του ΣΕΓΑΣ, που για άλλον σκοπό συναντήθηκα μαζί του και κάτι άλλο είχε στο μυαλό του το οποίο κατάλαβα με τα υπονοούμενα και τις χειρονομίες. Και ξαναλέω: Ζήτησα τη βοήθεια μιας φίλης μου που ήρθε και έκατσε μαζί μας για μπορέσω να τον αποφύγω και τον…διέγραψα τελείως. Από την άλλη έχω ακούσει για αθλήτριες που είχαν σχέσεις με τους προπονητές τους.»

Και οι προπονητές «εκμεταλλεύτηκαν» μια κατάσταση;

«Ναι το έχω ακούσει και αυτό αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να είναι αλήθεια αν δεν το …δω με τα μάτια μου.»

Γιατί Νίκη το λες τώρα αυτό, 24 χρόνια μετά; Και η Σοφία άφησε πολλά χρόνια να περάσουν για να δημοσιοποιήσει το δικό της θέμα.

«Εγώ αυτό το πράγμα τότε το έθαψα και δεν ξαναασχολήθηκα. Απ΄τη στιγμή που δεν με ξαναενόχλησε αυτός ο άνθρωπος έπαψε να υπάρχει, δεν τον συναντούσα εξάλλου. Μάλλον από ντροπή δεν το συζητάμε.»

Συμφωνείς ωστόσο ότι πρέπει να γίνεται η καταγγελία, ότι κάθε αθλήτρια αλλά και γυναίκα πρέπει να δημοσιοποιεί κάθε κακοποίηση;

«Πρέπει να βγαίνουμε και να μιλάμε απευθείας για την κακοποίηση δεν πρέπει να το κρατάμε. Δεν ξέρω αν είναι και ο χρόνος σωστός τότε, στο παρελθόν να το πούμε. Δεν ξέρω για τις αθλήτριες αν θα τις πιστέψουν, ή θα δεχτούν κάποιο μπούλινγκ απ΄ έξω από τον κόσμο, ή αν κάποιοι βγουν και πουν «τα ήθελε και βγαίνει και μιλάει τώρα». Υπάρχουν διάφορα. Κάποιες που είναι πολύ επώνυμες, μπορεί να μη βγαίνουν να μιλήσουν από θέμα ντροπής, ίσως για να μην χαρακτηριστούν με αυτό το πράγμα και τις ακολουθήσει σε όλη τους τη ζωή.

Η Σοφία βρήκε τα δύναμη και το ’πε.

«Η Σοφία βγήκε αυτή τη στιγμή να το πει γιατί έχει κάνει μια πορεία στη ζωή της και δεν τη φόβιζε να βγει και να το πει. Είναι μια κοπέλα συγκροτημένη, έχει την οικογένειά της τα παιδιά της, έχει περάσει από διάφορα στάδια είναι ψυχολόγος και βρήκε τώρα τη δύναμη για να το πει. Καλά έκανε και το είπε, εγώ της δίνω συγχαρητήρια. Να ξέρετε όμως, υπάρχουν αυτά τα πράγματα μέσα στον αθλητισμό. Θα πρέπει οι ομοσπονδίες, σε χώρους που υπάρχουν αθλήτριες να συμμετέχουν και πιο πολλές γυναίκες. Δε βλέπουμε μεγάλο ποσοστό γυναικών να ασχολούνται με θέματα διοικητικά, προπονητικά κλπ. Είναι «εκτός». Πάντως υπάρχει στον αθλητισμό ένας σεξισμός, που είναι υπόγειος, αλλά υπάρχει.»

Πηγή: libre.gr