Πριν ένα χρόνο περίπου, όταν η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου διερχόταν δύσκολες στιγμές, υποστήριξα σε άρθρο μου ότι “ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ…..”
Ομολογώ ότι ούτε κι εγώ ο ίδιος, γράφοντας το άρθρο εκείνο, δεν έλπιζα σε τόσο μεγάλη πρόοδο της Φιλαρμονικής, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Η φωτογραφία, που συνοδεύει το παρόν κείμενο*, τα «λέει» όλα: Μπροστά από το πάλαι ποτέ «Κέντρο Νεότητας», το ερειπωμένο ακόμα από τους σεισμούς του 2014, η νεότητα του παραμελημένου Ληξουριού ετοιμάζεται να δώσει μαθητική συναυλία, για να δείξει τα αποτελέσματα του σχολικού έτους που πέρασε. Είναι οι μαθητές της ίδιας εκείνης Φιλαρμονικής, που, αν θυμάστε (καλό είναι βέβαια κάτι τέτοια να μην τα θυμόμαστε), πέρυσι το καλοκαίρι βρέθηκε σε μεγάλη αναστάτωση, λόγω …. ελλείψεως μουσικών!!!!
Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό όλων μας είναι, βέβαια, μία: ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Δικαίωση, όμως, όχι κάποιου ατόμου ή κάποιας ομάδας ατόμων. Δικαίωση της ίδιας της Ιδέας της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου.
Η Φιλαρμονική μας δικαιώθηκε απέναντι στην ανόητη άποψη που την ήθελε «ξεπερασμένο είδος».
Δικαιώθηκε απέναντι στην μίζερη νοοτροπία που την ήθελε αδύναμη να ελκύσει τα παιδιά του Ληξουριού, που «προτιμούν φυσιολογικά (!!!) τα ηλεκτρονικά παιχνίδια από την Μουσική».
Δικαιώθηκε απέναντι στον παρακμιακό «ρεαλισμό», που ήθελε την εξαφάνισή της φυσική απόρροια της οικονομικής και κοινωνικής κατάπτωσης της πόλης μας.
Η ιστορική νομοτέλεια το έδειχνε καθαρά: Σε κάποια στιγμή, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου θα έδειχνε την τεράστια δύναμή της. Εμείς, που αποτελούμε την σύγχρονη Ληξουριώτικη Κοινωνία (η οποία περιλαμβάνει και τα χωριά μας – για να μην ακούσω πάλι ανοησίες από τους «παλλλλικισιανικούς»), είχαμε την τύχη, η Φιλαρμονική να αναστηθεί ενόσω είμαστε ακόμα εν ζωή, ενώ όλα έδειχναν το αντίθετο. Έχουμε την τύχη να ζούμε την δικαίωση της Φιλαρμονικής μας.
Κάθε ευτυχία όμως ενέχει και μία πρόκληση: Να μην «κλοτσήσεις την τύχη σου», να φανείς αντάξιος των ευκαιριών που η ανώτερη Ιδέα αναζωογονημένη σου παρέχει.
Η Ληξουριώτικη Κοινωνία προκαλείται τώρα να φανεί αντάξια της Φιλαρμονικής της.
Για να κερδηθεί η πρόκληση, για να προοδεύσει και η Ληξουριώτικη Κοινωνία στον δρόμο που χαράζει η Φιλαρμονική μας, ας μην βγάλουμε ποτέ από το νου μας τρεις σκέψεις:
α) Η Φιλαρμονική υπεράνω όλων (μας). Είμαστε όλοι μας τόσο μικροί, μπροστά στην Ιδέα και την προσφορά της Φιλαρμονικής, που καμία προσωπική, κοινωνική ή πολιτική διαφορά δεν «διακρίνεται». Προσωπικές εμπάθειες, μικροπολιτικές διαφωνίες, προσπάθειες κοινωνικής ανάδειξης, όταν εκδηλώνονται στους κόλπους της Φιλαρμονικής, βλάπτουν την ίδια και γελοιοποιούν τους φορείς τους.
β) Η Φιλαρμονική υπεράνω όλων (των αναγκών μας). Όσα καβούρια έχουν απομείνει στις τσέπες των εύπορων ιδιωτών πρέπει να αφαιρεθούν άμεσα. Επίσης άμεσα πρέπει να σταματήσουν και οι γραφειοκρατικές προφάσεις του Δημοσίου για την ενίσχυση της Φιλαρμονικής. Ας καταλάβουμε όλοι ότι η σημασία της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου είναι τέτοια που υπερκαλύπτει κάθε έννοια «φιλανθρωπίας», «κοινωνικής πολιτικής» ή «προγραμμάτων ανάπτυξης». Όποιος ενισχύει την φιλαρμονική είναι μαζί και ανθρωπιστής και κοινωνιστής και φορέας και αποδέκτης ανάπτυξης και κάτι περισσότερο.
γ) Η Φιλαρμονική υπεράνω όλων (ως Παιδεία). Έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου μπορεί να δώσει την αρτιότερη παιδεία στους νέους Ληξουριώτες. Ας μην γυρίσουμε ποτέ στα περασμένα, όταν το να στείλουμε το παιδί μας στην «Μουσική» ήταν η τελευταία μας έγνοια.
Εν τέλει, αυτό που ζούμε τώρα είναι η πρόκληση να αποδείξουμε ότι το Ληξούρι έχει, ότι δικαιούται να έχει Ψυχή. Και η Ψυχή του ήταν, είναι και θα είναι η Φιλαρμονική μας.
Μην ξεχνάτε: «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;»
* Ευχαριστώ την δασκάλα μου Σπυρουλίνα Κοντογιώργη που φωτογράφησε το στιγμιότυπο και τον φίλο Νίκο Αραβαντινό – Ζαφείρη που παρατήρησε την αξία της φωτογραφίας και μου έδωσε την ιδέα να γράψω το κείμενο αυτό.
