Η είδηση ενός ακόμα περιστατικού θανάτωσης ζώου και υποβολής ενός άλλου στο μαρτύριο του αργού θανάτου από ασιτία, συγκλονίζει την τοπική κοινωνία του Δήμου Σάμης, του νησιού αλλά και όλη τη χώρα.
Τη φορά όμως αυτή, δεν είναι μόνο η πράξη του δράστη που προκαλεί οργή αλλά και η στάση του Δήμου αλλά και της Αντιπολίτευσης: η παντελής έλλειψη επίσημης καταδίκης.
Αρκετές φορές έχουμε επαινέσει τον Δήμο Σάμης για τις μικρές αλλά σημαντικές προσπάθειες στη σωστή διαχείριση του προβλήματος των αδέσποτων. Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι όμως ένας απλός διαχειριστικός μηχανισμός. Εκφράζει το συλλογικό αίσθημα μιας κοινότητας , αποτελεί θεσμικό παράδειγμα και συχνά τον σημαντικότερο παράγοντα κοινωνικής παιδείας. Όταν ένας δήμος επιλέγει να μην τοποθετηθεί δημόσια απέναντι σε μια τέτοια βαρβαρότητα , η σιωπή του έχει τις παρακάτω επώδυνες, φρονώ, συνέπειες.
Ο βασανισμός των ζώων χωρίς δημόσια αποδοκιμασία παύει να θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτος και αυτόματα αξιολογείται ως μια ανεκτή πράξη.
Οι νέοι και τα παιδιά λαμβάνουν το μήνυμα ότι η κακοποίηση μπορεί να περάσει απαρατήρητη ή και ατιμώρητη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την υπονόμευσης της ανάπτυξης της τόσο απαραίτητης για την κοινωνία μας ενσυναίσθησης καθώς και του σεβασμού στη ζωή.
Οι δημότες και γενικά οι συμπολίτες μας που αγωνίζονται για την προστασία των ζώων αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από την τοπική αρχή, ενώ θα έπρεπε να στέκεται στο πλευρό τους.
Το οξύμωρο είναι ότι ενώ οι πολίτες καταδικάζουν σθεναρά τέτοια κτηνώδη ενέργεια, η θεσμική εκπροσώπηση σιωπά. Είναι λοιπόν ευνόητο ότι η απόσταση αυτή μεγεθύνει την αίσθηση αποξένωσης και αδικίας.
Επίσης σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι πολίτες που γίνονται μάρτυρες τέτοιας συμπεριφοράς δεν τολμούν να καταγγείλουν, δεν ενθαρρύνονται να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες διότι η Δημοτική Αρχή δεν είναι σύμμαχός τους.
Προσωπικά απαιτώ την καταδίκη της πράξης με ένα δελτίο τύπου στο οποίο μάλιστα θα διαφαίνεται η αποφασιστικότητα του Δήμου να συμβάλει στην τιμωρία του δράστη ή των δραστών. Αυτό δεν είναι μια απλή τυπική ενέργεια. Είναι μια πράξη παιδευτική και πολιτική. Με αυτό ο Δήμος δηλώνει με παρρησία ότι αναγνωρίζει το πρόβλημα, στέκεται πολέμιος της βίας, και επιθυμεί να δημιουργήσει μια κοινότητα πιο δίκαιη, με ισονομία και πιο ανθρώπινη. Αντιθέτως , η μη καταδίκη δημιουργεί μια σκιά πάνω από την κοινότητα με ένα μήνυμα ότι τέτοιες πράξεις μπορούν να περάσουν χωρίς συνέπειες. Φρονώ επίσης ότι όλες οι οργανώσεις, σύλλογοι ακόμη και πολιτιστικοί οφείλουμε να απαιτήσουμε από τον Δήμο να λάβει την πρέπουσα στάση.
«Κάθε φορά που παραμένουμε βουβοί μπροστά στην κτηνωδία, χαράζουμε μια τεράστια ρωγμή στο πρόσωπο της πόλης. Εάν οι ρωγμές αυτές πληθύνουν , τότε δεν θα μιλάμε για μια κοινότητα, αλλά για συντρίμμια χωρίς μνήμη και καρδιά»
Ιωάννης Κοσμάτος
