~”…τα πουλιά …τα πουλιά… μπορούν να διαβάσουνμουσική… ;;;”

Η ερώτησηστο “ΠοτέτηνΚυριακή”, που υπογραμμίζειτηνουσία

των πραγμάτων… χωρίς βεβαίως να παραβλέπειτιςνότες…

Στηνταινία τηνλέει σαν “Ίλια”, η Μελίνα Μερκούρη, δίνοντας δίδαγμα ζωής αυτή η ξεπεσμένη, στονσχολαστικιστικόφιλοσοφιστή “ΌμηροΘραίης”,

πουεκπροσωπεί επάξια όλεςτις “νότες”του “πολιτισμένου” κόσμου…

(όπωςτουλάχιστοντις αντιλήφθηκε παίρνοντας τες απ’τηνΕλλάδα, ο κόσμος)

…και προσπαθεί “να σώσει” τηνΊλια, βάζοντας τηςτα δυό πόδια

σ’ένα παπούτσι…

Όμως “πουλιά” σαν την “Ίλια” δεν πιάνονται …

κι αν πιαστούν, κακότουθηρευτήτους …

αυτάμεννικηφορούν …

εκείνοςδε αφανίζεται …

γιατί η ζωή, είναι υφασμένημενότες …

Ησημερινήημέρα τηςΜουσικής,

σεεξαίρεσητόσωνάλλων ανυπόστατων, κατασκευασμένωνμέσα σ’ένα γραφείο “εορτών”… -…”ημέρα… του μπουκαλιού”, “ημέρα… του καναπέ”, “ημέρα του… …ψύλλουτηςΑνταρκτικής”,κ.λ.π. …- έρχεται αυτή,

–μαζί και μετηνημέρα τηςΠοίησης,στην ΕαρινήΙσημερία τής 21ης Μαρτίου- πιόκοντάστον αληθινόκύκλοτηςζωής, καθώςσυμβολικάαντιστοιχεί

στηνημέρα μετηνμεγαλύτερηδιάρκεια φωτός.

Θέλουμε,

οιθεϊκέςνότεςτηςΜουσικής, να σαλπίζουνμεόλητουςτην δύναμη

μέσα στηνμεγαλύτερηημέρα τήςζωής μας …

τηνημέρα πουτοφως, φθάνειστηνμεγαλύτερητουέξαρση …

να υψώνουμεχαρμοθρηνητικάτοτραγούδιτηςψυχής μας …

γιάτομυστήριοτηςζωής που ανασταίνεται μέσ’απ’τονκάθεθάνατο …

Κάποτετοτραγούδι αυτό, διαχεόταν σεκάθεέκφανσητού βίου.

Οιάνθρωποιδούλευαν και τραγουδούσαν· ζούσαν και τραγουδούσαν· ελαφραίνοντας έτσιτονκόπο και τον πόνο· συνομιλώντας μετις εποχές

τούχρόνου καιδίνοντας στιςζωέςτουςρυθμό και αρμονία.

Μέσ’απ’αυτότοτραγούδι ,

τούμόχθουτήςζωής, και τού αναστεναγμούτήςψυχής,

γεννήθηκετοΘέατρο, η ΕλληνικήΘεατρικήΤραγωδία·

γι’αυτόκι η αληθινήτέχνηείναι πάντα γέννημα τήςΑνάγκης,

-κιόχι  επινοημένο προϊόν, ιδιότροπων “homo sapiens”-

μιάςΑνάγκης πουστηρίζεται στονΟυρανό και πατάειστοχώμα.

Η ΕλληνικήΘεατρικήΤραγωδία, είναι μέγα εποπτικόεργαλείο

γιά να σπουδάσει κανείςτηνυπόθεση :ζωή!

Η ξεπεσμένηΕλληνίδα “Ίλια” τοξέρει αυτό.

Τις ξέρει τις νότες η ψυχή της.

Το “d.n.a.” τηςλειτουργείενστικτωδώς αυτό πουλέει ο Αριστοτέλης

-πουστην ταινία τού πάεικόντρα(!)- ότι, η γνώσηείναι μνήμη·

κιέτσιτην βλέπουμεστην ταινία να μηνχάνει παράστασητραγωδίας,

αγκαλιάζοντας τεςόλεςμ’έναν δικότης, αυθεντικότρόπο·

μεμιάψυχή που ανοίγεται διάπλατηστομυστηριακόφωςτους,

πουδεν μπορεί να το βρείτομικροσκόπιοτωνγνωσιολόγων.

ΑνδιάβαζεΕλύτη, Εγγονόπουλο, Σεφέρη,  κι αν δεν καταλάβαινείσωςτίποτα, όμως θα τουςένοιωθε (!)ως τα κατάβαθα τούείναι της·

-πολύ περισσότερο απ’αυτούς που θα τους “καταλάβαιναν”, χωρίςφωςθυσίας–

Αυτάδίνουντονόημα τήςΗμέρας τήςΜουσικής,

μέσα στηνμεγαλύτερηΗμέρα τούΧρόνου·

κι η “Ίλια” το αποδίδειτονόημα αυτό πολύ καλά,

μετοχαμογελαστόερώτημα, πουέχεικαι το αινιγματικόμειδίαμα

στα πρόσωπα,τωνΕλληνικώναγαλμάτων,

τωνλευκών αυτώνΑγγελιοφόρωνν  τήςΑιωνιότητας…:

~”…τα πουλιά …τα πουλιά… μπορούν να διαβάσουνμουσική… ;;;

…ε λοιπόντιλες…;θά’πρεπε τα πουλιά να πάψουν να τραγουδάνε…;;;”

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός