Ταπεινή μου γνώμη: Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν με όλους τους μαθητές και όλα τα μέτρα προστασίας που προτείνουν οι επιδημιολόγοι. Είναι ο μοναδικός τρόπος να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Διότι η εποχή της καραντίνας έκανε σαφές περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση.
Είμαι από εκείνους που υπερασπίστηκαν και στήριξαν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, σύγχρονη (με 4-5 ώρες ημερησίως διδασκαλίας) και ασύγχρονη (με e-class). Η εμπειρία μου έδειξε ότι η σύγχρονη είναι ωραίο εργαλείο για έκτακτες συνθήκες, για εξατομικευμένη διδασκαλία, για σεμιναριακού τύπου διδασκαλία και για το Πανεπιστήμιο, όχι για την καθημερινή τάξη. Η ασύγχρονη είναι ένα εκπληκτικό εργαλείο για παράλληλη χρήση με τη διά ζώσης τάξη, για εργασίες, για σημειώσεις, για παρουσιάσεις.
Η σύγχρονη όμως “έδειξε” και ένα άλλο πρόσημο. Κάποια παιδιά δεν είχαν συσκευή ή σύνδεση στο ίντερνετ, οπότε έχαναν τα πάντα, κάποια έμπαιναν μόνο από το κινητό (κι άντε να καταλάβεις άσκηση που τη βλέπεις σε powerpoint στην οθονίτσα του κινητού σου), κάποια (αισθητά λιγότερα, μπορούσαμε να δούμε από πού μπαίνει καθένας) από υπολογιστή. Κάποια επίσης, αδιαφόρησαν είτε επειδή δεν ήταν υποχρεωτική είτε επειδή την ίδια ώρα είχαν φροντιστήριο. Για κάποιους λοιπόν η εκπαίδευση συνεχίστηκε απρόσκοπτα, κάποιοι έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια.
Για να μην πω και το “ρομαντικό” για κάποιους αλλά ουσιαστικό. Το σχολείο είναι και το διάλειμμα, και η παρέα, και η καλημέρα που θα πεις, και η κοντρίτσα που θα έχεις με τον μαθητή, και μια εμπιστευτική κουβεντούλα που μπορεί να κάνετε.
Η εκ περιτροπής διδασκαλία που δοκιμάσαμε τον Μάιο, απέτυχε εν τη γενέσει της. Και η ίδια η Πολιτεία συντέλεσε σ’ αυτό, καθώς με μια απλή δήλωση του γονέα το παιδί δεν παρακολουθούσε. Και φαντάζεστε τί έγινε. Όσοι είχαν τη δυνατότητα έκαναν τα ιδιαίτερά τους, τα μπάνια τους, και το βραδάκι βόλτα στην πλατεία, αγκαλίτσα με άλλες ευπαθείς ομάδες. Πράγμα που θα συμβεί αν επιλεγεί και για τώρα η ίδια πρακτική. Καμία εξαίρεση λοιπόν, εκτός αν το ίδιο το παιδί ανήκει σε ευπαθή ομάδα, που και πάλι θα πρέπει να υπάρχουν νόμιμες προϋποθέσεις για κατ’ οίκον διδασκαλία.
Πρέπει να υπερασπιστούμε λοιπόν το δημόσιο σχολείο, τηρώντας τα μέτρα. Σε κανέναν μας δεν αρέσει να φοράει μάσκα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία καλύτερη λύση. Και το να ανοίξουμε αργότερα, απλώς θα αφήσει τα παιδιά πάλι μετέωρα (και ειδικά από μια ηλικία και πάνω, ποιος πιστεύει ότι θα κάτσουν σπίτι προστατευμένα;). Για όλους μας θα είναι δύσκολη χρονιά, και οι πρακτικές δυσκολίες π.χ. των πολλαπλών διαλειμμάτων, σε σχολεία που οι καθηγητές γυρίζουν από το ένα στο άλλο, είναι πολλές, αλλά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Από την άλλη, και η Πολιτεία οφείλει να κάνει το καθήκον της.
Τάξεις με 27 παιδιά είναι αδιανόητο να υπάρχουν. Πιστεύω ότι είναι δυνατό, και πρέπει να διεκδικήσουμε, τη μείωση των μαθητών ανά τάξη σε έναν αριθμό 15-20 (το πολύ, και αναλόγως των χώρων. Τα παιδιά του Ληξουρίου, η των Γυμνασίων του Αργοστολίου που είναι στα προκάτ δεν μπορούν να είναι ούτε 15, ενώ εμείς στις Κεραμειές θα μπορούσαμε να έχουμε 18-20 παιδιά καθισμένα ανά ένα θρανίο).. Δεν θα αυξηθούν δραματικά τα τμήματα (και κάποια σχολεία έχουν χώρους για να το κάνουν, κάποια δεν έχουν… αλλά τί κάνει η Πολιτεία 6 χρόνια μετά τους σεισμούς;).
Η Πολιτεία θα πρέπει να κάνει επιπλέον προσλήψεις, για να καλύψουν τα επιπλέον τμήματα (δεν πιστεύω ότι θα είναι πάνω από 1 ανά τάξη για τα περισσότερα σχολεία), και ο αριθμός των καθηγητών που θα χρειαστούν δεν είναι τεράστιος. Ας το κάνει, κι ας πληρώνει λιγότερα για “διαφημίσεις” – ας διαθέσει και τον προϋπολογισμό των εορτασμών του 2021 στην εκπαίδευση. Το όφελος και υγειονομικό και εκπαιδευτικό είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος.
Δεν συζητάω τα περί δωρεάν χορήγησης μασκών, μακάρι να μπορούσαμε να τα δίναμε όλα δωρεάν, και τα στιλό και τις ξύστρες και τα πάντα. Είναι ανόητο να εστιάζουμε εκεί το πρόβλημα, κι όπου πράγματι υπάρχει πρόβλημα τα σχολεία ξέρουν και μεριμνούν χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Επίσης δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις ηρωίδες των σχολείων μας, τις καθαρίστριες, οι οποίες με το άνοιγμα τα έδωσαν όλα, κυριολεκτικά, για ελάχιστα χρήματα, και αυτή τη στιγμή η πρόσληψή τους είναι σε εκκρεμότητα, καθώς “πέρασαν” στην αρμοδιότητα των Δήμων. Αυτές οι γυναίκες αξίζουν σταθερή μόνιμη σχέση εργασίας με έναν αξιοπρεπή μισθό, δεν μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στο φιλότιμό τους.
Έστω και μασκοφόροι, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα στηρίξουμε τη δημόσια εκπαίδευση με όλες μας τις δυνάμεις. Αλλά και η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να πράξει τα δέοντα. Η μείωση των μαθητών ανά τάξη είναι μια καλή (και αναγκαία) αρχή.
