Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, με αφορμή πράγματα που διάβασα και άκουσα τις τελευταίες μέρες, πριν και μετά την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Βία είναι το βρισίδι, βία είναι η τοξικότητα στα social media, βία μπορεί να είναι και η επαναλαμβανόμενη γκρίνια σ’ ένα σπίτι. Βία μπορεί να είναι η συνεχής απαξίωση του ενός συντρόφου προς τον άλλο, βία είναι οτιδήποτε μας εξαναγκάζει, μας πιέζει μας ενοχλεί, ειδικά αν νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτό. Άκουσα ακόμη και ότι βία είναι το κουτσομπολιό! Για όνομα…, αλλά… ας το δεχτώ κι αυτό για χάρη της κουβέντας.
Αλλά παιδιά μην τρελαθούμε. Και απευθύνομαι, (σεξιστικά ναι), κυρίως στους άντρες που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο: Όλα αυτά δεν συγκρίνονται, και, φυσικά, δεν δικαιολογούν τη σωματική βία ή την απειλή σωματικής βίας που χρησιμοποιούν υπάνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται άντρες, συστηματικά ή περιστασιακά απέναντι στις γυναίκες. Κι όποιος τα χρησιμοποιεί αυτά ως άλλοθι σε ένα ξυλοδαρμό, ένα βιασμό, μια παρενόχληση ή μια οποιοδήποτε είδους σωματική κακοποίηση, απλώς κουκουλώνει το πρόβλημα και πιθανότατα κρύβει ηθελημένα τη δική του ευθύνη ή συνεισφορά σε αυτό.
Μια γυναίκα μπορεί να είναι όσο σέξι γουστάρει, όσο απαιτητική θέλει από τον σύντροφό της, όσο μπιτς ή τρυφερή της επιτρέπει το μυαλό της και ο χαρακτήρας της. Και σ’ αυτά υπάρχουν τρόποι κανείς να αντιδράσει. Αλλά τα χέρια σας κοντά. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για το πόσοι άντρες πεθαίνουν από τη γκρίνια, το κουτσομπολιό ή το σεξ απίλ των γυναικών. Υπάρχουν όμως 137 γυναίκες ανά τον κόσμο που δολοφονούνται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους, ενώ κάθε χρόνο στην Ελλάδα καταγγέλλονται περίπου 3500-4000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Παράλληλα υπάρχουν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινα ράκη στην Ελλάδα που περιφέρονται ανυπεράσπιστες κουβαλώντας στο σώμα και την ψυχή τους τα σημάδια μιας σωματικής κακοποίησης που δεν τόλμησαν να καταγγείλουν. Κι αυτές χρειάζονται υποστήριξη, όχι κριτική.
Κανείς δεν πέθανε επειδή μια γυναίκα φοράει μίνι ή ντεκολτέ, κανείς δεν ένιωσε ανθρώπινο ράκος εσαεί επειδή μια γυναίκα του την έπεσε και μετά υπαναχώρησε. Αυτό ονομάζεται «χυλόπιτα», όχι «πρόκληση» και ξεπερνιέται με λίγο νερό στα μούτρα, για την κάψα. Δεν είναι πολιτική κορεκτίλα να ξέρεις ότι δεν απλώνεις τα χέρια σου όπου βρεις, και πολύ περισσότερο δεν είναι πολιτική κορεκτίλα να θεωρείσαι κατάπτυστος κάθε φορά που χρησιμοποιείς τη σωματική σου δύναμη για να επιβάλεις τις απόψεις ή τα συναισθήματά σου. Η ψυχίατρος που μίλησε σε πρόσφατη συζήτηση για τη βία που παρακολούθησα χρησιμοποίησε τη λέξη «αλητεία». Αυτό είναι, μάγκα μου, αλητεία. Τίποτε άλλο, μη βαυκαλίζεσαι.
Είμαι 1.83 και η λέξη «εύσωμος» μάλλον περιγράφει κολακευτικά το φιζίκ μου. Δύσκολα μπορώ να αισθανθώ απειλημένος σωματικά αλλά τις σπάνιες φορές που αυτό έχει συμβεί, οι μόνες λέξεις με τις οποίες μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα είναι «πανικός» και «σύγκρυο». Η αίσθηση και η ανάμνηση της αίσθησης απειλής και αδυναμίας έχει γίνει ένα με το σώμα μου. Κι όλα αυτά ενώ πάντα υπάρχει η φαντασίωση ή η ελπίδα ότι μια τέτοια απειλή θα μπορούσα να την αντιμετωπίσω με μια σχετική, ίσως, επιτυχία. Μπορώ μόνο να φανταστώ τι αισθάνεται μία γυναίκα που δέχεται σεξουαλική ή άλλου είδους σωματική επίθεση ή παρενόχληση και με πιάνει πανικός και αίσθηση απώλειας του ίδιου μου του εαυτού.
Κι αυτό, αν δεν μπορείς να το καταλάβεις, φαντάσου μόνο τι περνάει μια γυναίκα που μπορεί για όλη της τη ζωή να κυκλοφορεί καθημερινά έχοντας στο μυαλό της ότι είναι έρμαιο της σωματικής ανωτερότητας και της πνευματικής κατωτερότητας ενός οποιουδήποτε άντρα που απλώς την ακολουθεί. Μιας γυναίκας που χρειάζεται να δίνει αριθμούς πινακίδων σε φίλες ή συγγενείς σε κάθε ταξί ή αυτοκίνητο ξένου που μπαίνει. Μιας γυναίκας που ο «σύντροφος» της ζωής της λύνει τις διαφορές του με γροθιές και έχει και τον κάθε μαλάκα να υποδεικνύει μια δική της ευθύνη σε όλο αυτό ή να το συγκρίνει με τη μορφή… βίας που είναι η γκρίνια.
Αλήθεια παλικάρι μου, έχεις πάει ποτέ στο γήπεδο; Θα δικαιολογούσες τον ξυλοδαρμό σου και ενδεχομένως το βιασμό σου από έναν χουλιγκάνο, επειδή γκρίνιαζες γιατί ο επιθετικός έχανε την μία ευκαιρία μετά την άλλη; Επειδή φόραγες πράσινο μπλουζάκι που αναδείκνυε τα στιβαρά σου μπράτσα; Μήπως ισχυρίζεσαι ότι θα τα ήθελε κι εσένα «ο κώλος σου»;
Η κοινωνία μας έχει προχωρήσει. Η… «πολιτική κορεκτίλα» μπορεί να κρύβει μερικές φορές κάποιες υπερβολές αλλά πάνω απ’ όλα εκφράζει τη δυνατότητα που αποκτούμε συλλογικά ως κοινωνία να προστατεύουμε τους αδύνατους αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για να μην γίνουν έρμαια κι αυτά του κάθε υπανθρώπου, ακόμη κι αν αυτού του υπανθρώπου θα βρεθούν κάποια δικαιώματα που η ίδια…. κορεκτίλα μπορεί να υπερασπιστεί.
Τέλος, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι ειδικός, δεν είμαι κοινωνιολόγος, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, μπορεί να χρησιμοποιώ άτσαλο τρόπο για να περιγράψω αυτό που νιώθω. Και πάνω απ’ όλα περιέχω κι εγώ τη βία σε ύπνωση όπως κάθε άνθρωπος. Σε κάθε άνθρωπο υποβόσκει ένα κτήνος μέσα του που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αναδυθεί. Ένα τέρας, που όπως έλεγε ο Χατζιδάκις, οφείλει να μας τρομάζει. Ο κάθε ένας μας είναι ικανός να φτάσει στο έγκλημα, στη βία, να ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή που μετατρέπει τον άνθρωπο σε κτήνος. Όμως αυτή η κόκκινη γραμμή πρέπει είναι ορατή. Και χρειάζεται όλοι μας να την υπερασπιστούμε.
Πηγή: kefalonitikanea.gr
