Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου

Φανταστείτε να ήσασταν εσείς ο αστυνομικός που ο εκκολαπτόμενος Τσίπρας πέταξε κλοτσηδόν από το γραφείο του υπουργού Παιδείας. Σε μια φυσιολογική χώρα θα είχατε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσετε ανάλογη βία για να βάλετε τον εκκολαπτόμενο Τσίπρα στα αβγά του. Στην Ελλάδα, όμως, μια τέτοια επιλογή θα είχε ως αποτέλεσμα το τέλος της καριέρας στην Ελληνική Αστυνομία.

Αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι η έκπληξη που δημιούργησε σε κάποια ΜΜΕ το γεγονός. Αναρωτιέσαι πού ακριβώς έχουν ζήσει τα τελευταία 40 χρόνια. Αν έχουν ιδέα σε ποια χώρα εργάζονται, πού ακριβώς κάνουν τα ρεπορτάζ, τι σχολιάζουν. Ο αστυνομικός, είτε πρωτοδιόριστος είτε ανώτερης θέσης, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο αν αυτός που τον παραβιάζει έχει κάποιου είδους αριστερή νομιμοποίηση. Και αυτό δεν ισχύει μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά είναι ένα βασικό δεδομένο της Μεταπολίτευσης.

Λαθρομετανάστες, Τσιγγάνοι, μπαχαλάκηδες, συνδικαλιστές και ακτιβιστές των ενδεδειγμένων πολιτικών αποχρώσεων χαίρουν μιας γενικής ατιμωρησίας, η οποία πηγάζει από το γενικώς αποδεκτό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Δείτε, για παράδειγμα, δύο πρόσφατες κινήσεις στον χώρο της λεγόμενης Κεντροδεξιάς. Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας κ. Μπακογιάννης πρότεινε το Πολυτεχνείο να γίνει μουσείο, γιατί προφανώς οι εκδηλώσεις λατρείας που διοργανώνονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή δεν είναι αρκετές για τη γενιά που συνέβαλε τα μέγιστα για την καταστροφή της Ελλάδας.

Ή δείτε την απόφαση του κ. Μητσοτάκη να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας τον ακροαριστερό κ. Τατσόπουλο. Είναι προφανές ότι ο κ. Τατσόπουλος δεν έχει αλλάξει ιδέες. Τα βασικά που πίστευε ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τα ίδια πιστεύει και τώρα. Δεν ήρθε στη Νέα Δημοκρατία γιατί έχει αλλάξει ο ίδιος, αλλά γιατί η παρουσία του σηματοδοτεί την αλλαγή που θα πρέπει να κάνει ο μέσος ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Τατσόπουλος δεν ήρθε επειδή αφομοιώθηκε, αλλά για να αφομοιώσει.

Στο Σκοπιανό η θέση της Ν.Δ. συνοψίζεται στο «δεν θα διχάσουμε τους Ελληνες για να ενώσουμε τους Σκοπιανούς». Δηλαδή δεν είναι μια υπεράσπιση επί της αρχής, αλλά μια «πραγματιστική» θεώρηση για το τι είναι πολιτικά εφικτό στο συγκεκριμένο θέμα τώρα.

Στη συνταγματική αναθεώρηση το θέμα είναι η μη προσβολή των θρησκευτικών πεποιθήσεων του 95% των Ελλήνων και όχι η υπεράσπιση της Ιστορίας και της ταυτότητας του ελληνικού έθνους ως θέση αρχής. Δηλαδή, ο διαχωρισμός δεν είναι μεταξύ αυτών που θέλουν τη διατήρηση και αυτών που θέλουν την αλλαγή, αλλά μεταξύ αυτών που πιστεύουν στις αλλαγές εδώ και τώρα και αυτών που πιστεύουν ότι το πόπολο δεν έχει ωριμάσει ακόμα για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Υπάρχει καλύτερος ορισμός της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας;