Η κινεζική λέξη για την κρίση [γουέιτσι] (危機 pinyin: wēijī) συχνά αναφέρεται λανθασμένα στη Δύση ως αποτελούμενη από τα δυο ιδεογράμματα του “κινδύνου” και της “ευκαιρίας”. Η πραγματική όμως σημασία της λέξης wēijī είναι “κίνδυνος” και “σημείο καμπής”, αλλά με την αναφορά της ως “κίνδυνος-ευκαιρία” από τον Τζων Φ. Κέννεντυ σε μια προεκλογική του ομιλία το 1959 επικράτησε στη Δύση η λανθασμένη ερμηνεία.
Ίσως αυτό έγινε γιατί η ευκαιρία [τσιχουέ] (機會 pinyin: jīhuì) έχει ως δεύτερο συστατικό της το 會 (huì) που σημαίνει “συνάθροιση” ή “λογιστική συμφωνία” ή “προσεκτική συναρμολόγηση”.
Πάντως, σε οποιαδήποτε περίπτωση η κρίση εμπεριέχει τον κίνδυνο, ενώ η ευκαιρία μοιράζεται με την κρίση το “σημείο καμπής” δηλαδή την ασυνέχεια με την συνήθη τροπή των εξελίξεων.
Τώρα στα δικά μας.
Είναι πλέον διεθνώς αναγνωρισμένο ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός πήρε εγκαίρως τις σωστές αποφάσεις, έλαβε επαρκή μέτρα, και τελικά οδήγησε τη χώρα σε μία από τις πιο ήπιες εξελίξεις της πανδημίας. Δεν το λέω εγώ, το λένε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και οι ανά τον κόσμο ομόλογοί του.
Από την άλλη είναι επίσης αναγνωρισμένο διεθνώς ότι η Ελλάδα είναι μια από τις πιο ευάλωτες χώρες στις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας ανάμεσα στους πολλούς λόγους και για το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της οικονομίας της βασίζεται στον τουρισμό και τις υπηρεσίες.
Επίσης η ελληνική οικονομία είναι ευάλωτη και για το ότι μετά από μια δεκαετία εξοντωτικής υπερφορολόγησης του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αυτοί που υπερφορολογήθηκαν δεν έχουν πλέον το μαξιλάρι για να ανακάμψουν μετά από το τέλος της κρίσης. Μεγάλο μέρος αυτών που προστατεύτηκαν από την κρίση (βλ. δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό) δεν έχουν τη δυνατότητα να συμβάλλουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας για τον απλούστατο λόγο ότι το εισόδημα τους βασίζεται στη φορολογία του περισσεύματος διαθέσιμου εισοδήματος από τους μετέχοντες στην παραγωγική οικονομία.
Από την άλλη, η οικονομική ελίτ της χώρας απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία στην περασμένη δεκαετία ότι δεν ήταν διατεθειμένη να συμμετέχει στο κόστος εξόδου από την κρίση, ενώ αν έστω και καθυστερημένα προσπαθήσει να βοηθήσει τον τόπο μετά το πέρας πανδημίας, σίγουρα δεν πρέπει η κυβέρνηση να επαναπαυτεί ότι η οικονομική ελίτ θα έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στην επανεκκίνηση της οικονομίας από όση είχε στην ανάπτυξη της προηγούμενης δεκαετίας.
Δυο είναι τα σημεία που θα πρέπει να επικεντρωθούν οι προσπάθειες επανεκκίνησης για την επόμενη μέρα:
Πρώτον η εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης οικονομικής βοήθειας από τα διεθνώς διαθέσιμα χρήματα που θα δρομολογηθούν για την επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας, και ήδη ο Κυρ. Μητσοτάκης λειτουργεί με αυτή την προτεραιότητα με σημαντικά υποσχόμενα αποτελέσματα σε διεθνές επίπεδο.
Δεύτερον, η προετοιμασία και ο Στρατηγικός Σχεδιασμός για το πως θα διατεθούν αυτοί οι πόροι για να έχει το μέγιστο δυνατό όφελος για την κοινωνία και όχι πάλι ένα νέο “σχέδιο Μάρσαλ” που κατευθύνθηκε στη δημιουργία μεγιστάνων που εκ των υστέρων φρόντισαν να επιτείνουν την υπερσυγκέντρωση πλούτου αντί για να ευκολύνουμε την ελεύθερη μετακίνηση και διάχυσή του στην οικονομία.
Είναι μεγάλος ο κίνδυνος (危 pinyin: wēi) η Ελλάδα να καταλήξει σε μια μεταπολεμικού τύπου οικονομία των 50’s αν ο οικονομικός στρατηγικός σχεδιασμός της μεθεπόμενης ημέρας δεν αντιμετωπιστεί με την ίδια τεχνοκρατική εξειδίκευση που αντιμετωπίζεται η υγειονομική κρίση σήμερα!
Υπάρχουν στην κοινοβουλευτική ομάδα της κυβέρνησης οι τεχνοκράτες ειδήμονες (γνωρίζω τουλάχιστον έναν) που μπορούν να ηγηθούν ενός task force Εθνικής Οικονομικής Στρατηγικής της επόμενης μέρας, ώστε στον ελάχιστο δυνατό χρόνο η Ελλάδα να επανακάμψει και να βρεθεί σε καλύτερη θέση στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι, από αυτή που ήταν προ πανδημίας. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που στην καλύτερη περίπτωση θα προάγουν την ανάπτυξη της εκλογικής τους περιφέρειας.
Έχω βάσιμη προσδοκία ότι ήδη οι πρώτοι έχουν κληθεί από τον ΠΘ και έχουν ήδη ξεκινήσει να δουλεύουν για να συγκροτήσουν το task force που θα μας βγάλει στην απέναντι όχθη και όχι στο χείλος του καταρράκτη.
