Aπό το νερό. Ίσως αυτός είναι ο πιο ωραίος τρόπος να αντικρίσεις την Κέρκυρα για πρώτη φορά. Όταν ήμουν μικρή, πριν κατασκευαστεί η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και η Ιόνια Oδός, το ταξίδι Αθήνα-Κέρκυρα κρατούσε μία ολόκληρη hμέρα. Φτάναμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας το απόγευμα και κοιτούσαμε την Κέρκυρα από το πλοίο λίγο πριν από το σούρουπο. Όσο κουρασμένη κι αν ήμουν, περίμενα να τη δω να μου αποκαλύπτεται: όπως το καράβι κουνιόταν ελαφρά, ξεπρόβαλλε αχνή στον ορίζοντα, μια τέλεια μινιατούρα βενετσιάνικης πόλης που έμοιαζε να αιωρείται πάνω στο νερό. Το Παλαιό Φρούριο στα αριστερά, μετά τα Μουράγια, με τα ψηλά βενετσιάνικα κτίρια στα χρώματα της ώχρας και της υγρασίας και στο βάθος τα κίτρινα βυζαντινά κεραμίδια των σπιτιών της πόλης.
Φέτος η Κέρκυρα ίσως να είναι πιο ήσυχη από ποτέ, άρα έχετε τη μοναδική ευκαιρία να την ανακαλύψετε χωρίς τις ορδές των τουριστών που την πολιορκούν κάθε καλοκαίρι. Ξεκινήστε από την πόλη. Αναγνωρισμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO από το 2007, θεσμοθετήθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, και παραμένει σχεδόν ίδια από την εποχή της Ενετοκρατίας. Περιπλανηθείτε στη Σπιανάδα (τη μεγαλύτερη πλατεία της Κέρκυρας), με θέα τη θάλασσα και τον κόλπο της Γαρίτσας, κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε παιδάκια που κάνουν ποδήλατο. Μπείτε για λίγο στο «Cafetierra» και μυρίστε τον καφέ που καβουρδίζεται και αλέθεται εδώ – είναι από τους καλύτερους του νησιού. Εναλλακτικά δοκιμάστε την τσιτσιμπίρα «Χειμαριός» που πωλείται σχεδόν παντού, ακόμα και σε κεντρικά περίπτερα. Πρόκειται για μια πιο πικάντικη φρέσκια εκδοχή του αναψυκτικού ginger beer, κληρονομιά από την περίοδο της Αγγλοκρατίας.
Όχι πως αυτή είναι η μόνη βρετανική παρακαταθήκη. Στην κάτω πλευρά της πλατείας γίνονται οι αγώνες κρίκετ της εθνικής ομάδας που έχει για έδρα της, φυσικά, την Κέρκυρα. Προτείνω να χαθείτε στο Καμπιέλο, την παλαιότερη συνοικία της πόλης. Πρόκειται για έναν πυκνοκατοικημένο λαβύρινθο από καντούνια (στενά δρομάκια, που το όνομά τους προκύπτει από το ιταλικό cantone) με μπουγάδες να κρέμονται από αντικριστά παράθυρα στα ψηλά βενετσιάνικα σπίτια, ενώ μυρωδιές από σκόρδο και ξίδι (δύο από τα βασικότερα συστατικά της κερκυραϊκής κουζίνας) αναδίδονται από τις χαραμάδες. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να στρίψετε και να φτάσετε σε αδιέξοδο με μία και μοναδική παυλοσυκιά (σ.σ. φραγκοσυκιά), σε ένα πλακόστρωτο που βλέπει στη θάλασσα ή, ακόμα, στην πανέμορφη πλατεία της Κρεμαστής με το πέτρινο πηγάδι και την μπουκαμβίλια, σκηνικό για ταινία.
Η φύση της Κέρκυρας είναι οργιαστική κατά τόπους. Καταπράσινη μετά από μήνες βροχών, πνιγμένη στις ελιές και στα κυπαρίσσια, γεμάτη υγρασία, εξωτικές σαύρες και ζάμπες (έτσι λέγεται στην Κέρκυρα ένα είδος φρύνου). Τα βράδια του Μαΐου και του Ιουνίου, τα χωράφια φωσφορίζουν από τις κωλοφωτιές (δηλαδή τις πυγολαμπίδες), που μαζεύονται σε σμήνη πάνω από τους αγρούς. Όπου κι αν μένετε, πάρτε το αυτοκίνητό σας –κανόνας απαράβατος, η Κέρκυρα θέλει αμάξι– και ξεκινήστε την εξερεύνηση.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ
Το βόρειο κομμάτι του νησιού είναι αυτό που αγαπούν περισσότερο οι τουρίστες, ειδικά οι Άγγλοι, ίσως και χάρη στα τρία βιβλία που έγραψε ο Βρετανός συγγραφέας Τζέραλντ Ντάρελ για το νησί («Η οικογένειά μου και άλλα ζώα», «Ο κήπος των θεών», «Ζώα, πουλιά και συγγενείς»). Στον βορρά υπάρχουν και μερικά από τα ομορφότερα χωριά της, όπως είναι οι Καρουσάδες και η Άνω και η Κάτω Γαρούνα. Οι κολπίσκοι από το Νησάκι ως το Καλάμι, που αγαπούν συνήθως οι λάτρεις του Ντάρελ, είναι ιδανικοί για μπάνιο και καλό ψάρι. Ίσως φέτος, που οι τουρίστες θα είναι κατά τι λιγότεροι, να είναι μια μοναδική ευκαιρία για μια επίσκεψη στην πανέμορφη Παλαιοκαστρίτσα με τα σμαραγδένια νερά και τις σπηλιές. Αν σας αρέσουν τα βότσαλα, μια καλή εναλλακτική είναι και η κοντινή Ροβινιά. Θα πρέπει να οδηγήσετε σε έναν κακοτράχαλο δρόμο για να φτάσετε έως εδώ, αλλά η παραλία –ένας κολπίσκος με πεντακάθαρα νερά και χοντρά βότσαλα– θα σας ανταμείψει. Πάρτε μαζί σας ομπρέλα και προμήθειες.
Η νότια πλευρά του νησιού είναι η πιο ανεξερεύνητη. Εδώ το νησί στενεύει. Από τη μία πλευρά βρίσκονται οι παραλίες που βρέχονται από το Ιόνιο πέλαγος, μικροί κολπίσκοι με βότσαλα, με τις ελιές και τα κυπαρίσσια να φτάνουν συχνά έως το νερό. Από την πλευρά της Αδριατικής θάλασσας απλώνονται αμμουδερές παραλίες χιλιομέτρων. Από τις πιο δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια είναι η παραλία του Χαλικούνα. Στην αρχή του καλοκαιριού, οι αμμόλοφοι είναι γεμάτοι κρινάκια και άγριες ορχιδέες, καθώς η παραλία βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη Λιμνοθάλασσα των Κορισσίων, μια προστατευόμενη περιοχή Natura στην οποία μπορείτε να δείτε από κορμοράνους μέχρι φλαμίνγκο. Για κάτι πιο οικογενειακό και ήσυχο, υπάρχει ο Γάρδενος κοντά στο χωριό των Βιταλάδων. Παλιά, η παραλία, που μετρά αρκετά χιλιόμετρα, χωριζόταν άτυπα στα δύο. Από τη μία οι οικογένειες που συνήθως έκαναν μπάνιο στο οργανωμένο κομμάτι (το οποίο, μάλιστα, είχε και μια λιμνούλα με παπάκια) και από την άλλη γυμνιστές ερημίτες που έλιωναν κάτω από τον ήλιο δίπλα σε αυτοσχέδιες κατασκευές από πέτρες και καλάμια. Οι γυμνιστές (και τα παπάκια) μάλλον βαρέθηκαν και δεν έρχονται πια εδώ, αλλά η παραλία εξακολουθεί να παραμένει –σε ένα μεγάλο μέρος της– ήσυχη και ιδανική για περπάτημα στην άμμο.
Ένα καλοκαίρι είχαμε ξεμείνει μια μεγάλη παρέα, χωρίς καν να το έχουμε σχεδιάσει, έως τα ξημερώματα. Δεν έχω δει ποτέ τόσο πολλά αστέρια στον ουρανό. Ο Ντάρελ περιγράφει ένα τέτοιο κερκυραϊκό βραδινό μπάνιο στο βιβλίο του «Η οικογένειά μου και άλλα ζώα»: «Καθόμουν με τα χέρια ανοιχτά μέσα στο μεταξένιο νερό, κουνώντας μόνο ελαφρά τα χέρια μου και τα πόδια μου για να μείνω στην επιφάνεια του νερού, κοιτούσα τον Γαλαξία, απλωμένο σαν ένα μεταξένιο φουλάρι, και αναρωτιόμουν πόσα αστέρια να είχε. Μπορούσα να ακούσω τις φωνές και τα γέλια των υπολοίπων από την παραλία, ενώ η ηχώ τους ακουγόταν πάνω από το νερό».
Πηγή:kathimerini.gr
