Τις τελευταίες δεκαετίες έχει καλλιεργηθεί και, πλέον, διαμορφωθεί μέσα στις κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις και της χώρας μας η άποψη ότι τα κόμματα είναι διεφθαρμένα, βρώμικα και «ρετσινιά» για όποιον συμμετέχει σε αυτά. Είναι αλήθεια, και νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό, ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη διολίσθησή μας στα μνημόνια και τη χρεοκοπία την έχουν τα πολιτικά κόμματα. Κυρίως αυτά που κυβέρνησαν μέχρι το 2010, μιας και αυτά ήταν που πήραν τις αποφάσεις και εφάρμοσαν τις πρακτικές που μας έφτασαν μέχρι εδώ.
Ωστόσο, η χιλιοταλαιπωρημένη πατρίδα μας, που αποτέλεσε διαχρονικά έρμαιο στη βορά κάθε λογής τυράννων απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, έχει καταλήξει σε ένα Σύνταγμα το οποίο προβλέπει ως σύστημα διακυβέρνησης την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα είναι εκείνοι οι φορείς που με τις ιδεολογικές επιταγές τους και το πολιτικό τους πρόγραμμα, σχεδιάζουν και στοχεύουν στην ανάληψη της εξουσίας. Θέλουμε κάποιο άλλο σύστημα; Θα μας ενδιέφερε περισσότερο η προεδρική δημοκρατία; Πλειοψηφεί η άποψη υπέρ της επιστροφής της βασιλευόμενης δημοκρατίας; Αυτά είναι ερωτήματα που μπορούμε να θέσουμε και να τα συζητήσουμε. Όμως είναι ένα πράγμα το να συζητάμε περί του συστήματος διακυβέρνησης, και ο καθένας να έχει τις σκέψεις και τις προτάσεις του, και ένα τελείως διαφορετικό πράγμα το να σαμποτάρουμε το ισχύον σύστημα.
Ποιοι είναι αυτοί που έχουν συμφέρον να καλλιεργείται η «δαιμονοποίηση» των πολιτικών κομμάτων; Αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο όφελος απ’ τη δημιουργία ενός τέτοιου στερεοτύπου είναι, κατά τη γνώμη μου, οι ίδιοι οι «κομματάρχες»! Διότι αλλιώς, για παράδειγμα, θα αποφασίσει ένα πολιτικό κόμμα στην Κεφαλονιά σχετικά με την εξόρυξη υδρογονανθράκων – θέμα που είναι και επίκαιρο – όταν έχει 200 μέλη, και αλλιώς όταν έχει 2.000 μέλη! Συνεπώς αντί να διαβρώνουμε άθελά μας τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας, που είναι τα κοινοβουλευτικά κόμματα, είναι προτιμότερο, αφού επιλέξουμε σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία και την ιδεολογία μας ποιος χώρος μας εκφράζει περισσότερο, να μπούμε μέσα σε αυτά και να τα αλλάξουμε.
Στις μέρες μας, το να είναι κάποιος «απολιτίκ» είναι κάτι που έχει πέραση και αποδοχή. Θα πρέπει να σκεφτούμε όμως ότι η τάση υπέρ μιας νέας αποπολιτικοποιημένης γενιάς, είναι ενδεχομένως ένα «εργαλείο» προκειμένου οι ισχυροί να γίνουν ισχυρότεροι, και να εξακολουθήσει το «μονοπώλιο» αυτών που νέμονται την εξουσία. Συνυπογράφω το αίτημα για την απομάκρυνση των κομμάτων απ’ τα πανεπιστήμια, αν και σε αυτό δε συμφωνεί το κόμμα στο οποίο βρίσκομαι, αλλά παράλληλα θεωρώ ολέθρια την απομάκρυνση των νέων ανθρώπων απ’ την πολιτική σκέψη και απ’ τη συμμετοχή τους στα κοινά. Αν η κάθοδος των «απολιτίκ» κυριαρχήσει, τότε μάλλον θα έχουμε θέσει σε λειτουργία μία «ωρολογιακή βόμβα» στον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος που δεν είναι άλλος απ’ τη συμμετοχή.
Αργοστόλι, 10/12/2018
Γιάννης Βαρούχας
Υ.Γ.: Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σόλων με τους νόμους του επέβαλε τη λαϊκή συμμετοχή στα κοινά σε μια προσπάθεια να μειώσει τους «απολιτίκ» της εποχής του, και με δεδομένο ότι η μη συμμετοχή των νέων στην πολιτική ζωή ζημιώνει το κράτος, την κοινωνία και τελικά τους ίδιους τους νέους.
