Η εποχή που διανύουμε έχει τα χαρακτηριστικά μιας έντονης κοινωνικής δυσαρέσκειας όπου η αδιαφορία αν όχι η αγανάκτηση των ανθρώπων για τουπάρχον πολιτικό σκηνικό είναι διάχυτη και αγγίζει τα όρια της απέχθειας για την πολιτική.Αυτή η απαξίωση του πολιτικού συστήματος ιδιαίτερα από τους νέους, που αντιδρούν αδιαφορώντας και απέχοντας, οφείλεται χωρίς αμφιβολία στον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής, που παρουσιάζει έντονα συμπτώματα εκφυλισμού.
Η πολιτική ζωή του τόπου έχει απωλέσει τη βάση της αστικής αγωγής, της αστικής ευγένειας, της στοιχειώδους λογικής και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών. Ο ευτελισμός του δημόσιου βίου και της πολιτικής ζωής δεν ξεκίνησε ξαφνικά, ούτε έγινε τυχαία αφού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής κουλτούρας των κυβερνητικών εταίρων.
Η προσπάθειάτους να ευτελίσουν το δημόσιο βίο είναι συνεχής: εμπλουτίζεται καθημερινά με τη γλώσσα του περιθωρίου, με την ανοχή σε παράνομες δράσεις και την αντικοινωνική συμπεριφορά. Οι ύβρεις, η χυδαιολογίαοι απαράδεκτες εκφράσεις, οι προσβολές, τα υπονοούμενα κ.α., αποτελούντον κανόνα τόσο στην κομματική τους αντιπαράθεση μέσα στο Κοινοβούλιο, όσο και εκτός αυτού. Η άρθρωση σωστά δομημένου και τεκμηριωμένου πολιτικού λόγου, δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές τους, ενώ οι λεκτικές ακρότητες, που κάποτε γίνονται υβριστικές είναι πλέον καθημερινότητα.
Παρατηρούμε ότι έχει παγιωθεί η ανάπτυξη ενός κλίματος ανοχής και στήριξης πράξεων εκτός των ορίων της νομιμότητας. Έτσι, το κίνημα «δεν πληρώνω», οι τραμπουκισμοί και οι προπηλακισμοί, η βία και τα γιαουρτώματα κατά πολιτικών αντιπάλων, οι μούντζες των μαθητών στις παρελάσεις, η ενθάρρυνση παράνομων ενεργειών, οι δράσεις κουκουλοφόρων και οι κλοπές σε καταστήματα και σούπερ μάρκετ, η κατάληψη ξένων ιδιοκτησιών, το άβατο των Εξαρχείων και οι συνεχείς επιθέσεις, σχεδόν κάθε βράδυ, κατά της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας, αντιμετωπίζονται ως «κανονική» συμπεριφορά.
Ηυπόθαλψη αντικοινωνικής και παραβατικής συμπεριφοράς, με την επίκληση ενός διαστρεβλωμένου μηνύματος περί «κοινωνικού αγώνα», που ευτελίζει και προσβάλλει την έννοια των κοινωνικών κινημάτων και του κοινωνικού αγώνα, είναι για τους κυβερνητικούς εταίρους καθημερινότητα.
Η κακόγουστη και προσβλητική για τους θεσμούς εικόνας στη Βουλή, μιαεικόνα που αποδεικνύει την έλλειψη ευπρέπειας και σεβασμού προς τον ανώτατο δημοκρατικό θεσμό, οευτελισμός των διαδικασιών και της ίδιας της λειτουργίας Κοινοβουλίου, καθώς και ο εκφυλισμός του δημοσίου λόγου έχει γίνει «κανονικότητα».Η Σχολή «Πολάκη» απ΄ ότι φαίνεται δημιουργεί δικό της ρεύμα που γίνεται ευρέως αποδεκτό καιεκφράζεται από όλο το πολιτικό προσωπικό της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, που η συγκυρία τους έφερε στην εξουσία.
Στο ίδιο μήκος κύματος, αυτό της υποτίμησης του δημόσιου λόγου, κυμαίνονται και οι δηλώσεις ότι οι παράνομες ενέργειες και η εμπορία ναρκωτικών σε ακαδημαϊκούς χώρους μπορεί να αντιμετωπισθεί από «το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», προσφέροντας κάλυψη και ανοχή σε δράσεις του ποινικού δικαίου και καθιστώντας το φοιτητικό κίνημα υπεύθυνο για την αντιμετώπιση ποινικών αδικημάτων!
Το ίδιο και οι δηλώσεις περί του «η καριέρα είναι χολέρα», μέχρι να ξεκινήσει, βεβαίως, κανείς καριέρα στο Μαξίμου και «η αριστεία είναι ρετσινιά» σε μια προσπάθεια εξίσωσης προς τα κάτω και υποτίμησης της σκληρής προσπάθειας και δουλειάς των νέων για βελτίωση, για απόκτηση γνώσεων και εφοδίων και διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Δεν είναι τυχαία, η προσπάθεια ωμών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη, με το πλέον πρόσφατο παράδειγμα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο οποίος επιβεβαίωσε τη τηλεφωνική του συνομιλία με ισοβίτη έμπορο ναρκωτικών. Μετά τις απαντήσεις του δε, ο κ. Καμμένος είναι ακόμη πιο εκτεθειμένος. Με αοριστολογίες προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: για ποιο λόγο επικοινώνησε 12 φορές σε διάστημα λίγων ημέρων με τον φυλακισμένο ισοβίτη και τι ακριβώς είπαν, αν ο κ. Τσίπρας γνώριζε αυτό τον χειρισμό, αν γνώριζε τον λιμενικό υπάλληλο που εμπλέκεται στην υπόθεση.Η απόλυτη «σικελοποίηση» της πολιτικής ζωής.
Επίσης δεν είναι τυχαία και η συνεχής και επίμονη προσπάθεια άλωσης και παρέμβασης του κ. Παππά στη λειτουργία των ΜΜΕ, υπό το πρόσχημα της εξυγίανσης και της αδειοδότησης.
Οι τραμπουκισμοί, οι απειλές, τα υβριστικά παραληρήματα προς τους πολιτικούςαντιπάλους, η γελοία ανάρτηση Καμμένου με τη γραβάτα με φαλλούς, φράσεις «στα τέσσερα οι βουλευτές της αντιπολίτευσης» και η προτροπή να λιντσαριστεί Δήμαρχος, καθώς και η ανάρτηση Παππά «στ’ αρχ…. μας» που ήταν «ο δαίμων του τυπογραφείου» φαίνεται να αποτελούν «κανονικότητα» για τον κ. Τσίπρα.
Πιθανόν πιστεύει ότι με αυτό το«λαϊκό αυθορμητισμό»,με τη χυδαίααμεσότητα,γίνεται, η Κυβέρνησή του και ο ίδιος, αποδεκτός και επικοινωνεί με το πιο «αντισυμβατικό»ακροατήριο του.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι απλά η έξοδος από την οικονομική κρίση, αλλά η έξοδος από την κρίση θεσμών, από την πολύπλευρη κρίση που οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛέχουν οδηγήσειτο δημόσιο διάλογο και την κοινωνία.
*Ο κ. Λευτέρης Αυγενάκης είναι Γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και Βουλευτής Ηρακλείου.
