Η Αρχαία Ελλάδα είναι η μητέρα της δημοκρατίας.
Η Αρχαία Ελλάδα είναι το λίκνο του πολιτισμού.
Η Νέα Ελλάδα είναι και η γεννήτρα, δυστυχώς, της κυράς Τίτσας.
Γενικά η Αρχαία Ελλάδα ήταν μια χώρα που δημιουργούσε. Έδωσε τα φώτα στον κόσμο αλλά οι σημερινοί Έλληνες δεν κράτησαν ούτε ένα… κερί για να βλέπουν πού πάνε! Έτσι, βαδίζουν στα τυφλά μέσα στα σκοτάδια και συνεχώς σκοντάφτουν και τρώνε τα μούτρα τους.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους είμαστε μια χώρα πανέμορφη μεν, τραγικά οπισθοδρομική δε.
Και για όλα φταίει η κυρά Τίτσα την οποία δεν πτοούν τα χρόνια. Αντί να γεράζει και να εξασθενεί οργανικά, θεριεύει καθημερινά βάζοντας φρένο σε όποιες προσπάθειες γίνονται για να κάνει τούτη χώρα ένα βήμα μπροστά!
Πας να κάνεις κάτι καλό και τσαααφ… να’ σου η κυρά Τίτσα που σου λέει με περίσσιο τουπέ: «Ποιος είσαι εσύ κύριε που πας να κάνεις καλό σε τούτο τον τόπο; Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Με ρώτησες εμένα;»
Και μένεις σύξυλος!
- Δεν ήξερα ότι πρέπει να σας ρωτήσω κυρά Τίτσα, αποκρίνεσαι διστακτικά.
- Τώρα το ξέρεις. Από μένα θα ζητήσεις την άδεια και αν στη δώσω μπορείς να προχωρήσεις.
- Και τι πρέπει να κάνω;
- Να υποβάλεις γραπτώς το αίτημα σου.
- Θα το υποβάλω αύριο, κυρά Τίτσα μου.
Και υποβάλλεις το αίτημά σου και περιμένεις. Περνάει ένας μήνας και καμιά απάντηση. Περνάει δεύτερος μήνας, τίποτα. Μετά τον τρίτο μήνα παίρνω τηλέφωνο την κυρά Τίτσα και δειλά-δειλά τη ρωτάω:
- Κυρά Τίτσα κανένα νέο με την υπόθεσή μου;
- Τι αριθμό πρωτοκόλλου έχετε, με ρωτάει αυταρχικά.
- 2020, της λες όσο μπορείς πιο γλυκά…
- Να με ξαναπάρετε σε ένα μήνα…
- Μα…
- Δεν έχει μα και μου. Έχουμε πνιγεί στη δουλειά! Ξέρετε πόσοι περιμένουν πριν από σας;
- Όχι, που να ξέρω;
- Πολλοί, παρά πολλοί…
- Δηλαδή, τόλμησα να ρωτήσω…
- 2019… Να περιμένετε. Να έχετε λίγη υπομονή!
- Μα, περιμένω τρεις μήνες…
- Πάλι μα. Είπαμε όχι μα και μου. Να περιμένετε λίγο ακόμα.
Και περιμένεις… και περιμένεις… και περιμένεις μέχρι που ξεχνάς τι είχες ζητήσει!
Η κυρά Τίτσα δε σηκώνει κουβέντα. Είναι ακλόνητη. Είναι ανελέητη!
Όταν επιτέλους σε δέχεται στο γραφείο της αρχίζει ο δεύτερος γύρος του άνισου αγώνα που δίνεις για να κάνεις κάτι καλό στον τόπο σου.
- Κύριε Μεσσάρη τα πράγματα είναι απλά. Θα μου φέρετε, μου είπε αρχίζοντας να σημειώνει σε ένα κομμάτι χαρτί, ΠΡΩΤΟΝ πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, ΔΕΥΤΕΡΟΝ θα πληρώσετε τα τρία αυτά παράβολα στις Τράπεζες Πειραιώς, Εθνικής και Άλφα, ΤΡΙΤΟΝ θα μου φέρετε ένα λογαριασμό της ΔΕΗ, ΤΕΤΑΡΤΟΝ ένα πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητας, ΠΕΜΠΤΟΝ πιστοποιητικό γέννησης… Για να δώ μήπως ξέχασα κάτι… Όχι, όχι, αυτά… Βλέπετε πόσα απλά είναι τα πράγματα;…
Πήρα το σημείωμα και κατευθυνόμενος προς την πόρτα κοντοστάθηκα…
- Για να μην ξανάρχομαι μήπως θα χρειαστεί και πιστοποιητικό θανάτου, ρώτησα.
Με αγριοκοίταξε με εκείνο το βλέμμα που σε κάνει να παγώνεις και έσπευσα να εξαφανιστώ… Να σωθώ!
Στην Ελλάδα η Γραφειοκρατίτσα (το Τίτσα είναι το χαϊδευτικό της) δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Σκοτώνει εσένα και τα όποια σου σχέδια στο πι και φι. Και μαζί την Ελλάδα.
Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι εθνοπατέρες εξακολουθούν να νομοθετούν κατά τρόπο πολύπλοκο και τραγικά ακαταλαβίστικο που τροφοδοτεί ασταμάτητα τη γραφειοκρατία και μαζί τη διαφθορά.
Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών, καθολικώς ταλαιπωρημένων!
Γιώργος Μεσσάρης
ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η ελληνική γραφειοκρατία είναι… χαρτοφάγος. Δώσε της χαρτί και πάρε της την ψυχή!
