Τις τελευταίες μέρες μετά τις εξαγγελίες της Κυβέρνησης για ισοκατανομή των προσφύγων και στις δεκατρείς περιφέρειες επικρατεί μια σύγχυση στους πολίτες της Κεφαλονιάς. Αυτό γίνεται φανερό στον καθένα από εμάς, χωρίς αμφιβολία, μέσα από συζητήσεις, ακόμα και από άρθρα στις τοπικές ιστοσελίδες. Πολλοί αναρωτιόνται αν είμαστε έτοιμοι ως νησί και κατ’ επέκταση ως χώρα να δεχτούμε και να φιλοξενήσουμε τόσο μεγάλο αριθμό προσφύγων. Η απάντηση είναι απλή.

Πρέπει και οφείλουμε ως τοπική κοινωνία και ως κράτος γενικότερα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες φιλοξενίας αυτών των ξεριζωμένων ανθρώπων. Το καθήκον για αλληλεγγύη, για συμπόνια, για βοήθεια, είναι καθρέφτης της Δημοκρατίας και κατά πόσο τελικά αντέχουμε το δημοκρατικό πολίτευμα εκεί που γεννά δυσκολίες. Λέγοντας «δυσκολίες» εννοώ την έλευση αυτών που χαρακτηρίζονται από μερικούς «διαφορετικοί», «ξένοι», η οποία έλευσή τους μας ξεβολεύει από το ήρεμο περιβάλλον μας. Είμαστε αλληλέγγυοι μόνο όταν αυτοί οι «ξένοι» δεν έρχονται στον τόπο μας, δεν είμαστε ρατσιστές όταν αυτοί οι «ξένοι» δεν ζουν και δεν δραστηριοποιούνται στον τόπο μας, είμαστε πολλά «όμορφα» πράγματα μόνο όμως στα λόγια.

Αυτά τα λόγια, ήρθε η στιγμή να τα κάνουμε πράξεις, δίνοντας σε αυτούς τους ανθρώπους ό,τι θα είχαν αν λειτουργούσαν ορθά αυτές οι αποτυχημένες κοινωνίες, από τις οποίες δραπέτευσαν είτε από επιλογή ή υπό απειλή βίας. Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν από εμάς μόνο να αντιμετωπιστούν με αξιοπρέπεια και ο χώρος που θα φιλοξενηθούν να είναι ένας χώρος επικοινωνίας, και όχι να τους αντιμετωπίσουμε αφ’ υψηλού σαν να κάνουμε φιλανθρωπία ή ακόμα χειρότερα να τους αντιμετωπίσουμε εχθρικά. Τελικά, μόνο αν προστατέψουμε αυτούς που τρέπονται σε φυγή και μόνο αν αποδεχτούμε τις ευκαιρίες συνύπαρξης και σύμπραξης με τους πρόσφυγες, θα μπορέσουμε να γίνουμε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα και ειδικότερα ένας φιλόξενος τόπος, γεμάτος αλληλεγγύη και σεβασμό προς τον συνάνθρωπό μας.

Μια αγανακτισμένη, με αίσθημα δικαίου πολίτης.