Γράφει ο Δημήτρης Δημουλιός*

Η ιστορία του κορονοїού έφερε στην επικαιρότητα τη λέξη «ευθύνη» στην ατομική και στην κοινωνική της εκδοχή. Επιστήμονες και δημοσιογράφοι την έχουν εντάξει στο λεξιλόγιό τους και  έγινε με κάθε τρόπο επίκληση στην ατομική ευθύνη για την πιστή εφαρμογή των μέτρων ώστε να αφυπνιστεί το φιλότιμο και η αυτοπειθαρχία – στοιχεία απαραίτητα για να εφαρμοστούν τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για να βγούμε με τις μικρότερες απώλειες από αυτή την περιπέτεια.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, τα περιοριστικά μέτρα αλλά και η εξαιρετική υπευθυνότητα που επιδείξαμε όλοι μαζί είχαν ως αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές και την ενίσχυση ενός κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών, θεσμών και συστήματος υγείας.

Η ευθύνη, όμως, δεν εμφανίζεται ξαφνικά, ούτε κατά παραγγελία. Καλλιεργείται στους πολίτες με την παιδεία, την εφαρμογή δίκαιων νόμων και την καθημερινή πρακτική στις μεταξύ μας σχέσεις και σε αυτές με το κράτος.

Η πραγματική ευθύνη εκπορεύεται από ανθρώπους καλοπροαίρετους, ευαίσθητους και καμιά φορά ήρωες. Σε αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει θέση η ανυπακοή για την ανυπακοή, η αδιαφορία, η μαγκιά, ο εγωκεντρισμός, η προβολή και η δημοσιότητα λίγων λεπτών.

Η Ιταλία έστελνε συνεχώς το μήνυμα ότι έπεσε θύμα της ανυπαρξίας της ατομικής και συλλογικής ευθύνης.

Το επικροτούμε, το συμμεριζόμαστε, το θεωρούμε σοβαρό κι εκεί τελειώνει και η δική μας ατομική και συλλογική ευθύνη;

Επιδεικνύοντας υπεύθυνη συμπεριφορά, επιδεικνύουμε ωριμότητα. Σταματάμε τη μετάδοση του ιού και αποδεικνύουμε το καθήκον απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάμε, στους συμπολίτες μας, στους ηλικιωμένους και ασθενείς, στον εαυτό μας και στην πολιτεία.

Το καθήκον να μείνουμε όλοι ασφαλείς.

*Ο Δημήτρης Δημουλιός είναι Αν.Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ληξουρίου «Μαντζαβινάτειο» και Υποψήφιος Διδάκτορας του Ιονίου Πανεπιστημίου