Περίμενα εναγωνίως κάποιος από την ΕΡΤ να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι ο παππούς του εφοπλιστή Παναγόπουλου ήταν στο ΕΑΜ. Ή τουλάχιστον ότι το κότερο είχε χρησιμοποιηθεί στην κατοχή για να μεταφέρει πυρομαχικά. Αυτό θα ήταν μια κάποια λύση, ή μάλλον η μόνη λύση που μπορεί να δοθεί τελευταία από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς με τις στενές, ιδιαίτερα στενές, επαφές που έχει με την εγχώρια πλουτοκρατία. Οσονούπω δεν αποκλείω αν αποκαλυφθεί ότι ο Τσίπρας πετούσε με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Τραμπ, τότε οι σύντροφοι να μας λένε για το πως ο παππούς του Τραμπ βροντούσε στον Όλυμπο και άστραφτε στην Γκιώνα.
Για τον ίσως ένα και μοναδικό αριστερό που έχει απομείνει εκεί έξω και είναι κάπως σαστισμένος και έκπληκτος με όσα βλέπει τελευταία, καλό θα ήταν να του ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Η αριστερά είναι μπίζνα. Και δεν είναι απλώς μια μπίζνα, αλλά η μπίζνα. Και είναι τόσο μεγάλη μπίζνα που η φωτογραφική πιστοποίηση της συνεύρεσής Τσίπρα με την πλουτοκρατία ελάχιστα απογοήτευσε την πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η περιορισμένη κλίμακας απογοήτευση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι αριστεροί ψηφοφόροι καταλαβαίνουν πως η εξουσία δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα είδος άδειας για να κόβεις χρήμα.
Η λαϊκή αγανάκτηση για τον κ. Τσοχατζόπουλο για όσους θυμούνται ήταν ένα ετεροχρονισμένο φαινόμενο. Μόνο όταν το σύστημα που έχτισε ο Τσοχατζόπουλος και οι σύντροφοι του σταμάτησε να μοιράζει λεία, προνόμια και παροχές από τα δανεικά στους κοινωνικά ευαίσθητα συμπολίτες μας, τότε και μόνο τότε, έκανε την εμφάνιση της η λαϊκή οργή για τον νεόπλουτο τρόπο ζωής του συντρόφου. Και εκεί ίσως εστιάζεται το πολιτικό πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα, παρουσιάζεται ως να μοιράζει χωρίς να μοιράζεται. Ζει το αριστερό όνειρο, αλλά ελάχιστα φτάνουν ως λεία σε οπαδούς και ψηφοφόρους μέσω του κρατικού μηχανισμού.
Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει τώρα και η συντρόφισσα Μαρία Γκαμπριέλα, κόρη του εκ Βενεζουέλας Τσάβες. Υπολογίζεται ότι ο πλούτος της φτάνει κάπου τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Και όχι, η Μαρία Γκαμπριέλα δεν είναι μια πετυχημένη εφοπλιστής όπως ο Ωνάσης, ούτε μια μαέστρος των νέων τεχνολογιών όπως ο Στηβ Τζομπς. Ο πλούτος της δεν έχει να κάνει με τίποτε που δημιούργησε η ίδια. Ο πλούτος της είναι αποτέλεσμα της εγγύτητας της με την εξουσία.
Όταν κάποιος πολίτης μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί ίσως να εννοεί πολλά, αλλά αυτό που πραγματικά αναζητά είναι μια εξουσία που να του μοιράζει τον πλούτο των άλλων. Όταν οι πολιτικοί μιλούν για κοινωνική πολιτική, εννοούν της πολιτικές εκείνες που τους επιτρέπουν να μοιράζουν το υστέρημα του φορολογούμενου στους εαυτούς τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους και στις διάφορες κοινωνικές ομάδες που θα διευκολύνουν την επανεκλογή τους. Η αριστερά είναι η μεγαλύτερη μπίζνα, γιατί συνδυάζει τα μεγαλύτερα ποσά με το πιο μεγάλο παραμύθι, αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή την δυνατότητα να κλέβεις από τους μεν, για να εξαγοράζεις τους δε, και όλο αυτό να γίνεται υποτίθεται με τις πιο αγαθές και κοινωνικά δίκαιες προθέσεις.
