Του Βαγγέλη Κεκάτου

Υπάρχουν φορές που ένα τραγικό γεγονός, μία απρόσμενη «Φυγή» ενός Φίλου, αδυνατείς να την αποδεχτείς, να την κατανοήσεις, να την συνειδητοποιήσεις και σίγουρα χρειάζεσαι μία «χρονική ανάσα» για να δεις ότι όντως είναι αλήθεια.

Μία αλήθεια, που στεναχωρεί βαθιά, που δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς γιατί «πονά», γιατί το αιφνίδιο του γεγονότος δεν σε προετοίμασε για τον ουσιαστικό «αποχωρισμό».

Ο Πέτρος, δεν ήταν ένας συνηθισμένος Πολιτικός, όπως και όλοι όσοι αποφασίζουν να υπηρετήσουν τα κοινά , όχι για να βελτιώσουν την προσωπική τους θέση στην κοινωνία, όχι για «ίδιον όφελος», αλλά για να «προσφέρουν» όλα όσα έχουν την δυνατότητα, με συχνό κόστος την διατάραξη της ψυχικής τους ηρεμίας και δεχόμενοι συχνά τον άγριο επικριτικό ή ακόμα και απαξιωτικό λόγο.

Με πηγή έμπνευσης την αστείρευτη αγάπη του προς το Νησί μας και την κρυφή υπερηφάνεια της Ληξουριώτικης καταγωγής, επέλεξε να υπηρετήσει την κοινωνία από τις επάλξεις της υγιούς πολιτικής, που θέτει την προσωπικότητά του στην υπηρεσία του συνόλου και κατ’επέκταση προς όφελός όχι μόνο της Κεφαλονιάς που υπηρέτησε από το Αξίωμα του Βουλευτού αλλά και της Χώρας μας από το Αξίωμα του Υπουργού.

Πιστός στην ιδεολογία του, γνώριζε την τέχνη της «Συνεργασίας» και την αποστολή του «Πολιτικού Πολιτισμού»,  αφοσιώθηκε  τόσο στα σημαντικά και μεγάλα, που τον κατατάσσουν στις χαρισματικές Προσωπικότητες της Πολιτικής, όσο και στα ασήμαντα και μικρά, όπως μία «ειλικρινή καλημέρα» ή τις συνεργασίες του Κολλεγίου των Αθηνών με τα Σχολεία του Νησιού, που τον ριζώνουν όμως στις καρδιές των συμπατριωτών του.

Προσωπικά, με τίμησε με την Φιλία του, που εκδηλωνόταν σε κάθε αφορμή , όπως την ουσιαστική στήριξη της Συνεδριακής δραστηριότητας που αναπτύξαμε στο Νοσοκομείο Κεφαλονιάς, πολύ πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με τα κοινά, ή την τιμητική για εμένα επιλογή του να υπηρετήσω ως Διοικητής το Μανταβινάτειο Νοσοκομείο, που πάντα η Οικογένεια του αλλά και ο ίδιος διαχρονικά φρόντιζαν.

Ίσως τελικά το «καλό όνομα», για όσους φυσικά ακόμα θεωρούν την υστεροφημία ως την μόνη ουσιαστική κληρονομιά, να είναι η κύρια δια βίου ζεστή παρηγοριά στην αγαπημένη του Οικογένεια.

Με την βεβαιότητα ότι η «Απόσταση» που θα μας χωρίζει χρονικά από το σημείο της βιολογικής φυγής του Αγαπητού Πέτρου, θα απαλαίνει την θλίψη μας, ταυτόχρονα θα υπογραμμίζει όλο και πιο έντονα την «απουσία» του από την πολιτικο-κοινωνική ζωή του Νησιού μας.