Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ως γνωστόν σκάρωναν και μία όμορφη ιστορία-μύθο για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.. .

Κάθε πρωί λοιπόν ο Ήλιος αναδυόταν από το χρυσό παλάτι που κατοικούσε, στην ανατολή, στην κοίτη του ποταμού Ωκεανού, οδηγώντας το πύρινο άρμα του, το οποίο έσερναν τέσσερα φτερωτά ολόλευκα άλογα, ο Ηώος, ο Αιθίοψ, ο Βρόντης και ο Στερόπης που έβγαζαν από τα ρουθούνια τους φλόγες και φως.

Έχουμε συνδυάσει τον ήλιο με ερωτευμένα ζευγαράκια που αγκαλιασμένα ατενίζουν τη δύση του και πίσω τους φτερουγίζουν κατακόκκινες καρδιές.

Οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα και να νιώθουν δυνατά συναισθήματα ανάλογα με τις συγκυρίες της Ζωής τους. Να βουρκώνουν μπροστά σε ηλιοβασιλέματα που βάφουν τον ορίζοντα με πορτοκαλοκόκκινες πινελιές και είτε κρύβονται πίσω από ένα βουνό, είτε σβήνουν βουτώντας στη θάλασσα.

Υπάρχουμε όμως κι εμείς, που αγαπάμε να λατρεύουμε την ζωοδότρα ανατολή. Να την καλημερίζουμε είτε γυρίζοντας από νυχτερινή έξοδο, είτε μόλις έχουμε ξυπνήσει και πάμε για δουλειά. Και κάπου εκεί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, να παίρνει το μάτι μας τις πρώτες ροδαλές της ηλιαχτίδες να σκίζουν αργά μα σταθερά κάποια πεισματάρικα σύννεφα.

Από το ψηλότερο βουνό των Επτανήσων, τον όμορφο Αίνο, μας έστειλε αυτή τη πανέμορφη φωτογραφία πάνω από τα σύννεφα ο Φώτης Αυγουστάτος.