Γράφει ο Ανδρέας Κολαΐτης
Με αφορμή τα νομοσχέδια: α) Υπουργείου Περιβάλλοντος & Ενέργειας όσον αφορά την αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης και β) Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας & Οικονομικών με τίτλο: «Όροι αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας στις παραθαλάσσιες περιοχές και άλλες διαταξεις» που τέθηκαν σε δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση, θα αναφερθώ σ’ ένα κτίσμα με υπαρκτή επισφάλεια για το μέλλον του παρά το ότι αποτελεί ορόσημο για τον παραθαλάσσιο Οικισμό Αγίας Σοφίας – Ερίσου.
Πρόκειται συγκεκριμένα για την παλαιότερη οικία του Οικισμού όπως ευθαρσώς απεικονίζεται σε εντοιχισμένη επιγραφή στο ατζούπι (αέτωμα του πλαϊνού τοίχου): «ΑΚ 1912». Όπου «ΑΚ» οι κτήτορες (του) πρόγονοί μου Αδελφοί Κολαΐτη ή Καλαμόρη (Αναστάσιος, Ανδρέας και Βασίλειος) γόνοι του Πέτρου Γερασίμου Κολαΐτη, καθώς και στα συμβόλαια κτήσης του με ημερομηνία 30 Μαρτίου 1912.
Τα τρία αδέλφια είχαν μεταβεί στα τέλη του 19ου αιώνα στις Η.Π.Α όπου ασκώντας βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα κυρίως σε βουστάσια (βοϊδομαντριά) έστελναν στον πατέρα τους χρηματικά εμβάσματα με τα οποία αυτός προέβαινε για λογαριασμό τους σε διαδοχικές αγορές γης έως και πριν το ξέσπασμα του Α’ βαλκανικού πολέμου (08/10/1912) όπου παλιννόστησαν στην Ελλάδα. Στα επόμενα χρόνια αναδύθηκαν στην αξιοποίηση της αποκτηθείσας περιουσίας στα Κομιτάτα και κυρίως στο επίνειο της Αγίας Σοφίας.
Η αβεβαιότητα για το μέλλον του εν λόγο ακινήτου έγκειται στην πολύ κακή δομικά κατάστασή του εξαιτίας αφενός της ασυνεννοησίας των κληρονόμων του (sic) και αφετέρου σε εκ παραδρομής αναφορά του -μεταξύ άλλων παραθαλάσσιων αυθαίρετων κατασκευών- σε απόφαση της Κτηματικής Υπηρεσίας Κεφαλληνίας (Αριθμ. Πρωτ. 765/08-3-2007) προς κατεδάφιση που εκκρεμεί ακόμα η εκτέλεσή της!
Δεν είναι δα λίγο πράγμα να ανατρέχεις οπίσω στα έτη 1888, 1892, 1904, 1912 κ.λπ. και να εντοπίζεις υποδειγματικά συνταγμένα συμβόλαια αγοράς ακίνητης περιουσίας των προγόνων σου! Δεν είναι αμελητέο συναισθηματικά στοιχείο να διαπιστώνουν τα παιδιά σου (Αλέξανδρος και Πέτρος –Κων/νος) με μια «ματιά» τον προ-προ-προ-προ πάππου τους Γεράσιμο «μπαίνοντας» σε μια κάψουλα χωρο-χρόνου και φτάνοντας στα χρόνια της αγγλοκρατίας στην Κεφαλονιά!
Η διατήρηση της πολιτισμικής κληρονομιάς και μέσα από κτίρια όχι απαραίτητα εμβληματικά λόγω μεγέθους ή αισθητικής αλλά σίγουρα ως τοπόσημα ενός χώρου είναι επιβεβλημένη αν εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο η βαθιά χάραξη στη συλλογική μνήμη των επιτευγμάτων με τόσες στερήσεις των προγόνων μας.
