Όσοι έχουμε παιδιά ή έχουμε παρευρεθεί σε παιδικά πάρτι ή άλλες εκδηλώσεις όπως βαφτίσια, γάμους κλπ την γνωρίζουμε. Ο λόγος για τον «Κλοουνάκο» ή κατά κόσμον Αιμιλία Παυλάτου. Η αγαπημένη των παιδιών στην Κεφαλονιά και πρώτη επιλογή των γονέων για την δημιουργική απασχόληση και τη διασκέδαση των παιδιών τους μιλάει στο ekefalonia και τον Ανδρέα Αρβανιτάκη στην πρώτη εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Αιμιλία, πρώτα μία ερώτηση που με βασανίζει από όταν σε πρωτοείδα σε ένα παιδικό πάρτι. Ο κλοοουνάκος πώς προέκυψε;
Δεν είναι μια ερώτηση με συγκεκριμένη απάντηση στο μυαλό μου. Μπορώ όμως σίγουρα να πω πως το Clowning υπήρχε μέσα μου και απλά έπρεπε να το ανακαλύψω και να το εξωτερικεύσω. Πάντα μου άρεσαν οι τεχνικές τσίρκου, τα ακροβατικά τα ζογκλερικά και φυσικά από μικρή ήξερα πως θέλω να ασχοληθώ με τα παιδία
Πλέον, ως γονιός είμαι σε θέση να το ξέρω, είσαι η πρώτη επιλογή όλων των γονέων που θέλουν να κάνουν ένα τέλειο παιδικό πάρτι. Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου ως ανιματέρ;
H ευκαιρία ήρθε όταν ήμουν 20 χρονών. Ντύθηκα Κλόουν και πήγα στο αποκριάτικο πάρτυ που έκανε ο Πολιτιστικός σύλλογος του χωριού μου στα Σπαρτιά. Έκανα διάφορα παιχνίδια με τα παιδιά που τα θυμόμουν από μικρή – καθώς νοιώθω ακόμα παιδί δεν ξέρω αν φαίνεται? Και στο τέλος τους έφτιαξα μπαλόνια σε διάφορα σχέδια τις κατά κόσμον μπαλονοκατασκευές, τις οποίες είχα μάθει να φτιάχνω από 12 χρονών, επειδή μου άρεσαν τα μπαλόνια.
Έτσι απλά άρχισε να γεννιέται ένας μικρός Κλοουν μέσα μου που κάθε μέρα εξελίσσετε και μεγαλώνει. Τον θρέφω με πολύ αγάπη για αυτό που κάνω και φυσικά με την αποδοχή και την αγάπη των μικρών μου φίλων.
Τι σημαίνει για εσένα αυτή η ενασχόληση;
Τη λατρεύω. Είναι ο τρόπος να εκφράζω ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας μου, που στην καθημερινότητα μου εάν το έκανα όλοι όσοι με συναναστρέφονται θα με είχαν για τρελή. Επίσης, αυτή η ενασχόληση μου επιτρέπει να είμαι κοντά στα παιδιά. Οι γονείς με εμπιστεύονται να “απασχολώ” τα παιδιά αλλά ΜΟΝΟ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΚΑΝΩ. Για εμένα αυτό που δίνω στα παιδιά και αυτό που παίρνω μόνο απασχόληση δεν μπορεί να ονομαστεί. Μιλάμε για μια ζωντανή αλληλεπίδραση που δίνω κάτι και παίρνω κάτι άλλο. Και φυσικά ότι δώσεις παίρνεις. Γι αυτό κάθε φορά προσπαθώ να δίνω ότι καλύτερο έχω και όταν το κάνω αυτό φεύγω πάντα γεμάτη. Είναι σίγουρα μια εξαντλητική διαδικασία αλλά θα μπορούσε με κάποιο περίεργο τρόπο να χαρακτηριστεί και ως ελιξίριο νεότητας.
Μια φορά με είχε ρωτήσει μια γιαγιά εσύ τι κάνεις εδώ? Και της είχα πει…. Μα είμαι Κλόουν…. και μου απάντησε “δε βαριέσαι κορίτσι μου η δουλειά δεν είναι ντροπή” . Πως να εξηγήσω σε αυτή τη γυναίκα πως δεν ντρέπομαι αλλά είμαι τόσο περήφανη και με τίποτε στον κόσμο δεν θα αντάλλασσα αυτό που είμαι και αυτό που κάνω για κάτι άλλο. Πραγματικά με ισορροπεί και με γεμίζει!!!
Δεν πας μόνο σε παιδικά πάρτι, σε έχω δει και σε άλλες εκδηλώσεις.
Ναι, δεν πάω μόνο σε παιδικά πάρτυ. Πάω όπου έχει παιδιά και θέλουν να διασκεδάσουν. Σε κοινωνικές – πολιτιστικές εκδηλώσεις, σε σχολεία και παιδικούς σταθμούς αλλά και σε εκδηλώσεις του Δήμου ή μαγαζιών που χρειάζονται animater.
Εκτός από ανιματέρ και κλόουν σε έχουμε δει και ως ξυλοπόδαρο στο καρναβάλι, καθώς και να κάνεις διάφορα κόλπα των ζογκλέρ.
Η αλήθεια είναι πως δε μένω καθόλου ήσυχη. Προσπαθώ πάντα να εξελίσσομαι, να μαθαίνω καινούρια πράγματα και να παραδειγματίζω και τους μικρούς μου φίλους. Όπως λοιπόν ήδη οι περισσότεροι ξέρετε, κάνω ξυλοπόδαρα και όπως φυσικά δε μπορείτε να ξέρετε γιατί είναι πολύ καινούριο, κάνω και μονόροδο, ή τουλάχιστον προσπαθώ. Είναι το ποδήλατο με τη μια ρόδα και τη μια σέλα και ελπίζω σύντομα να είμαι σε θέση να μπορώ να σας το παρουσιάσω.
Όσο για τα ζογκλερικά, το έθεσες πολύ σωστά κάνω μερικά κόλπα. Το να είσαι ζογκλέρ θέλει πραγματικά πολλές εργατοώρες για να καταφέρεις έστω και το πιο απλό. Πόσο μάλλον κάτι που να είναι ευπαρουσίαστο. Ωστόσο, ξέρω μερικές πολύ βασικές τεχνικές και με βεβαιότητα μπορώ να πω πως όλοι μπορούν να μάθουν να “ζογκλάρουν” αρκεί να προσπαθήσουν. Τα ζογκλερικά είναι επίσης πολύ ωφέλημα για τα παιδιά γιατί τα μαθαίνουν πάνω απ όλα να προσπαθούν και όταν καταφέρνουν κάτι, με τη σωστή επιβράβευση κι από εμένα, μαθαίνουν ότι όταν θες κάτι πολύ μπορείς να το καταφέρεις και παίρνουν δύναμη. Είναι ένας γενικότερος λοιπόν “μπούσουλας¨ για τη ζωή. Είναι επίσης ωφέλημα για το σώμα καθώς πρέπει να το ελέγχεις όλο αλλά και απομονωμένο και για τη φυσική κατάσταση και τέλος ενώ στην καθημερινότητα μας οι δεξιόχειρες χρησιμοποιούμε το αριστερό ημισφαίριο του εγκαιφάλου και οι αριστερόχειρες το δεξί στα ζογκλερικά επειδή χρησιμοποιούμε και τη δεξιά πλευρά του σώματος και την αριστερή το ίδιο, με αυτό τον τρόπο ενεργοποιούμε και το δεξί και το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου να λειτουργούν ταυτόχρονα. Μπορώ να μιλάω ασταμάτητα για τα οφέλη των ζογκλερικών αλλά δε θέλω να σας κουράσω άλλο. Γενικότερα όμως είναι μια ολοκληρωμένη τέχνη, δύσκολη σίγουρα, που εμπεριέχει ρυθμό και συναισθήματα (θεατρικότητα) και είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά εντυπωσιακή ώστε να ξεκολλήσει τα παιδιά από τις οθόνες των κινητών δείχνοντάς τους ότι μπορούν να κάνουν μαγικά πράγματα, χωρίς μαγεία.
Θα μπορούσες αυτά τα κόλπα σου να τα διδάξεις;
Τα κόλπα αυτά εννοείται ότι μπορώ να τα διδάξω και πολλές φορές το κάνω στα παιδικά πάρτυ. Αυτός άλλωστε είναι και ο απώτερος στόχος μου. Να μυήσω τα παιδιά στις τεχνικές τσίρκου και να τους φέρω την τέχνη των ζογκλερικών μέσα στην καθημερινότητά τους. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουν κλόουν όταν μεγαλώσουν αλλά τα να ξέρεις να γυρίζεις τρία μπαλάκια στον αέρα είναι σίγουρα ένα skill. Υπάρχουν χώρες που το να είσαι ζογκλέρ είναι αξιοθαύμαστο και σπουδάζεται κι όλας. Μακάρι μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδάκια που τώρα ψυχαγωγώ στα παιδικά πάρτυ να υπάρχει πανεπιστήμιο τεχνικών τσίρκου, θετρικού κλοουν και ζογκλερικών στην Ελλάδα. Στα πλαίσια αυτά σκεφτόμουν μάλιστα εάν μπορεί να υπάρξει ένα σύλλογος ή ένα σωματείο ζογκλερικών για να μαθαίνουν τα παιδιά και όσοι νοιώθουν παιδιά να κάνουν ότι κάνω εγώ και πιο πολλά. Αυτό άλλωστε θεωρώ πως μπορεί να είναι το μέλλον. Η διδασκαλία. Αρκικά από εμάς τους λίγους … στα παιδιά μας, για να μπορέσει όλο αυτό να μεγαλώσει και στη χώρα μας.
Αυτή η σχολή ή ο Σύλλογος είναι κάτι που έχεις στα σκαριά; Θα τον δούμε στο εγγύς μέλλον;
Η αλήθεια είναι ότι θέλω να φτιάξω αυτό το σύλλογο και να ασχοληθώ πιο ενεργά με τη διδασκαλία των παιδιών στα ζογκλερικά αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι το οποίο έχω στα σκαριά και σίγουρα δε θα γίνει φέτος. Μπορεί να γίνει του χρόνου ή σε 10 χρόνια από τώρα. Άλλωστε όσο μεγαλύτερη εμπειρία έχει κανείς τόσο καλύτερα σε τέτοια θέματα. Εκτός αυτού νοιώθω ότι έχω να δώσω ακόμα πολλά στην ενεργώ δράση και έχω ακόμα να μάθω πολλά.
Πίσω από τον Κλοουνάκο υπάρχει η κοπέλα, η Αιμιλία Παυλάτου. Μίλησέ μας λίγο για εσένα;
Τι να σας πω για εμενα? Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Ως ορόσημο για τη δημιουργία της προσωπικότητάς μου, θεωρώ το θάνατο του μπαμπά μου που τον έχασα όταν ήμουν 8 ετών. Αυτό με έκανε πιο δυνατή και στη διαδικασία επούλωσης των πληγών με έμαθε να είμαι και λιγάκι κλόουν. Να κάνω χιούμορ όταν πονάω, να δίνω αξία στην κάθε στιγμή και να μην αναλώνομαι σε πράγματα που δεν αξίζουν.
Έχω μερικούς καλούς φίλους στη ζωή, τη μαμά μου που με στηρίζει πάντα και τον σύντροφό μου. Το σπουδαιότερό μου απόκτημα φυσικά είναι ο γιός μου, που τώρα είναι 5 χρονών. Προσπαθώ να του μαθαίνω τη ζωή και να του κρατάω τους ορίζοντες ανοιχτούς. Να είναι καλός, να έχει ενσυναίσθηση, φιλότιμο και θέληση για προσπάθεια. Κάτι που λείπει από τη νεολαία γενικότερα καθώς επαφίενται στον εύκολο δρόμο και δεν αξιοποιούν τις δυνατότητές τους.
Έχω τελειώσει το πρώην ΑΤΕΙ του νησιού μας «Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας», έχω κάνει αρκετές δουλειές για εμπειρία και ψυχαγωγία πολλές φορές. Έχω δίπλωμα Ναυαγοσώστη και Χιλιάρας μηχανής τα οποία δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ. Έχω κάνει κάποιες σπουδές πάνω στη μουσική, δε θυμάμαι τίποτα, παίζω όμως λίγο πιάνο. Έχω κάνει διάφορα αθλήματα από παιδί μέχρι τώρα και ακόμα συνεχίζω να μαθαίνω. Τώρα ασχολούμαι με το pole Dance και την Kapoeira.
Πώς μπορείς να συνδυάσεις τη δουλειά σου, τις δράσεις σου ως Κλοουνάκος και παράλληλα τον ρόλο σου ως μονογονέας;
Δεν νοιώθω μονογονέας και ελπίζω και το παιδί μου να μη νοιώθει έτσι. Σε καμμία περίπτωση. Παρόλο που έχουμε χωρίσει με τον μπαμπά του, ο γιός μου έχει κανονικά και του δύο του γονείς. Βλέπονται τουλάχιστον 3 απογεύματα τη βδομάδα και μερικές Κυριακές μέσα στο μήνα, πράγμα το οποίο μου εξασφαλίζει πολύ χρόνο για τις δραστηριότητές μου. Έχω πολύ βοήθεια και από τη μαμά μου και από το σύντροφό μου και από την πνευματική του μαμά δλδ την κουμπάρα μου. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ο Αιμίλιος παίρνει πολύ αγάπη από όλους μας. Φυσικά δε θέλω να τα παρουσιάσω όλα ρόδινα γιατί δεν είναι αλλά με θέληση, υπομονή και κατανόηση και πάνω απ όλα την ευτυχία του παιδιού νοιώθω τυχερή που έχουμε βρει ένα σχήμα οικογένειας που λειτουργεί. Είμαστε πάνω απ όλα γονείς και αυτό από μόνο του είναι δύσκολο. Το αντιλαμβάνομαι, το αναγνωρίζω και προσπαθώ κάθε μέρα.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από σήμερα;
Θέλω να τον φαντάζομαι πάνω απ΄όλα υγιή. Όπως και να ΄χει με φαντάζομαι δυνατή, αισιόδοξη με όρεξη για ζωή. Να υπερηφανεύομαι για το γιό μου και να τον μεγαλώνω με υγεία και αγάπη. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σπουδάσω τεχνικές τσίρκου στην Ισπανία που ονειρεύομαι, η αν θα έχω φτιάξει το σύλλογο ζογκλερικών ούτε αν θα συνεχίζω τις δράσεις μου ως Κλοουνάκος. Σίγουρα όμως θα έχω βρει κάτι που με ευχαριστεί για να ασχολούμαι και να σας τραβάω την προσοχή, να μη ρουτινιάζω και να μαθαίνω καινούρια πράγματα. Ίσως και να έχω γίνει χορτοφάγος – που φλερτάρω με την ιδέα!!! Ότι κι αν κάνω όμως θα φροντίσω να το αγαπώ όπως αγαπώ τον Κλοουνάκο.
Αιμιλία σ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.
Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία και την προσοχή που μου έδωσες. Πέρασα υπέροχα καθ΄όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας και με έκανες να αισθανθώ πολύ άνετα!
