Του Άγη Βερούτη
Στις 28/6 έχουμε τη δεύτερη επέτειο των Capital Controls. Happy Birthday!!
Στα δυο αυτά χρόνια, με τα χρήματα των πολιτών παγιδευμένα στις τράπεζες, καθένας είναι δυνητικό θύμα των ορέξεων του κράτους. Οι 906.000 Έλληνες που τους κατάσχεσαν τους λογαριασμούς φέτος από την αρχή του έτους είναι τα πραγματικά θύματα.
Όσοι απολαμβάνουν εισόδημα από το κράτος (δουλεύουν δεν δουλεύουν) είναι οι κλεπταποδόχοι αυτών των χρημάτων, και ο λόγος που η οικονομία της χώρας μας βρίσκεται σε κατάσταση αιμορραγικού σοκ κάθε τέλος του μήνα που το κράτος παίρνει μια λίμπρα σάρκας από τους άμοιρους που δεν είναι κρατικοδίαιτοι.
Ο οικονομικός θάνατος για τους ιδιώτες πλέον είναι μια βεβαιότητα, και απλά άγνωστος είναι ο πραγματικός χρόνος που αυτός θα πραγματοποιηθεί.
Οι ατομικές ελευθερίες έχουν καταποντιστεί, και η οικονομική ελευθερία στη χώρα μας είναι απλά ανύπαρκτη.
Η οικονομία τράβηξε χειρόφρενο, και πλέον είναι αμφίβολο αν η Δραχμή μπορεί πραγματικά να αποφευχθεί, επιστρέφοντας ξανά τη χώρα στη δεκαετία του 1950.
Ποτέ ξανά καμία κυβέρνηση δε έβλαψε τόσο άμεσα και τόσο βαθιά την οικονομία ώστε ο θάνατος της να είναι επικείμενος.
Ζούμε πλέον βδομάδα προς βδομάδα. Όλοι όσοι δεν πληρώνονται από το κράτος, δηλαδή από τους φόρους του ιδιωτικού τομέα.
Θα επαναλάβω για 100στη φορά πως όποιος πληρώνεται από το δημόσιο δεν πληρώνει φόρους, αλλά απλά οι φόροι αντιπροσωπεύουν μια έκπτωση που επιβάλει το κράτος στην συμπεφωνημένη αμοιβή τους: πχ αν προσληφθεί κάποιος με 100% κρατήσεις και €10 δις μισθό το μήνα, το κράτος στο τέλος του χρόνου δεν θα έχει €120 δις παραπάνω έσοδα, αλλά ακριβώς €0,00 από τους φόρους αυτού του ατόμου!
Ουσιαστικά η πολιτική ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ των τελευταίων 2 ετών επικεντρώνεται στην πρόσληψη όσων δυνατών περισσότερων ψηφοφόρων τους στον κρατικό μηχανισμό, όσων μπορούν να δικαιολογήσουν στην τρόικα (και καλά “θεσμούς”, γελάνε οι πέτρες) με την επιτυχία της υπερφορολόγησης που εξασκείται εναντίον πολιτών χωρίς οικονομική ελευθερία.
Αυτό και τις συνομιλίες με καταδικασμένους ναρκέμπορους και τρομοκράτες.
Α, και την απελευθέρωση πολλών, πάρα πολλών ποινικών, ώστε να φοβάται ο κόσμος να κυκλοφορήσει, και να εξάγονται και κάποιοι ποινικοί στην Ευρώπη ώστε να συνεχίσουν τους βιασμούς μετά δολοφονίας.
Όσον αφορά την υπερφορολόγηση και τα Capital Controls, είναι σαν να ψαρεύουν σε βαρέλι: τα θύματα της υπερφορολόγησης δεν έχουν τρόπο να την αποφύγουν, και σε περίπτωση που δεν δώσουν τα χρήματά τους οικειοθελώς, τότε με συνοπτικές διαδικασίες και ΧΩΡΙΣ δικαστική απόφαση για την ορθότητα του επιβληθέντος φόρου, με μια απλή διοικητική απόφαση, ο κρατικός υπάλληλος κατάσχει τους λογαριασμούς τους και τα χρήματα περιέρχονται στην ιδιοκτησία του κράτους ώστε να πληρωθούν οι μισθοί αυτών που κάνουν την κατάσχεση.
Βέβαια θα μου πεις αυτή η διαδικασία είναι επινόησης και υλοποίησης Χάρη Θεοχάρη. Και θα έχεις δίκιο. Παρόλα αυτά εφαρμόστηκε με αμόκ από τη σημερινή κυβερνηση-μπετόν των 153 βουλευτών που χάρισε την Ελληνική Δημόσια Περιουσία “στους ξένοι” για 99 χρόνια!
Κλαυσίγελως!
Ταυτόχρονα, οι δημοτικές αρχές καταφέρονται εναντίον των πολιτών προσλαμβάνοντας όσους περισσότερους συμβασιούχους μπορούν, τους οποίους μετά σύσσωμα τα δημοτικά συμβούλια μονιμοποιούν! Ψάξτε το. Ισχύει.
Για μια καρέκλα και ένα μηνιάτικο από το αίμα και τις σάρκες οποιουδήποτε δεν είναι κρατικοδίαιτος.
Αυτά όμως δεν έγιναν εν αγνοία του ελληνικού Λαού.
Στην πλειοψηφία του ο ελληνικός Λαός ψήφισε ανθρώπους που υπόσχονταν να κλέψουν από τον Πέτρο για να πληρώσουν τον Παύλο (παραφράζοντας τον Τζωρτζ Όργουελ).
Ψήφισε πολιτικάντηδες που βασίστηκαν στο τί θέλει να ακούσει ο κάθε ψηφοφόρος για να τον παραπλανήσουν να τους ψηφίσει λέγοντάς του το ψέμα που ήθελε να ακούσει για να πειστεί, και μετά κάνοντας ό,τι να ’ναι. Τελείως ό,τι να ‘ναι.
Περπατώντας χθες τη βραδινή μου πεζοπορία, αναλογιζόμουν τι να είναι εκείνο που διαφοροποιεί τον Πολιτικό από τον Πολιτικάντη;
Καταρχάς είναι παιδαριώδες να πούμε ότι ο πολιτικός δεν έχει προσωπική φιλοδοξία ή έχει λιγότερη από τον πολιτικάντη. Δεν ισχύει.
Δεύτερον από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο πρώτος θα πρέπει να είναι πιο επιτυχημένος στην επαγγελματική του δραστηριότητα από τον δεύτερο. Δυστυχώς το να είναι κάποιος ικανός γιατρός ή δικηγόρος ή μηχανικός ΔΕΝ συνεπάγεται ότι θα είναι αποτελεσματικός κυβερνήτης ή νομοθέτης. Αν ήταν έτσι το νομικό μας πλαίσιο δεν θα ήταν αντικρουόμενο και προβληματικό, ούτε θα φλερτάραμε με την κατάρρευση 7 χρόνια τώρα.
Τρίτον, η υπερβατική ευφυΐα δεν φαίνεται να είναι προαπαιτούμενο ούτε της μιας ούτε της άλλης κατηγορίας. Οι περισσότεροι σπουδαίοι πολιτικοί δεν ήταν αϊνστάιν.
Τέταρτον, δεν είναι η ύπαρξη λεπτομερούς σχεδίου ή όχι που τους ξεχωρίζει. Σχεδόν πάντα οι παραδοχές που έκανε ο ένας ή ο άλλος δεν θα ισχύουν όταν κληθούν να διαχειριστούν την πραγματικότητα.
Τείνω να καταλήξω ότι ο Πολιτικός διαφοροποιείται από τον Πολιτικάντη κυρίως στον Χαρακτήρα και τις Αρχές.
Ο Πολιτικός θα πρέπει να ξεχωρίζει από την συνέπεια και την ευκρίνεια των θέσεών του.
Ο Πολιτικάντης αποκαλύπτεται από την ασάφεια και την μεταβλητότητα αυτών των θέσεων ανάλογα με ό,τι νομίζει πως θέλει να ακούσει ο συνομιλητής του για να τον ψηφίσει/στηρίξει.
Με απλά λόγια ο Πολιτικός θα σου πει τα ίδια πράγματα κάθε φορά, ανεξάρτητα να αυτό θα σε οδηγήσει να τον ψηφίσεις ή όχι, ενώ ο Πολιτικάντης θα σε φλομώσει στο ψέμα λέγοντάς σου ό,τι θες να ακούσεις.
Είμαστε μια χώρα όπου οι πολιτικάντηδες είναι πολύ υπεράριθμοι των πολιτικών, και δυστυχώς οι ψηφοφόροι δυσκολεύονται να τους ξεχωρίσουν.
Ή ίσως και να μην ενδιαφέρονται να τους ξεχωρίσουν.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter @Agissilaos
