Με αφορμή την επιτυχή διεξαγωγή της 7ης γύρας Αργοστόλι-Ληξούρι και προς αποφυγή συσχετισμού μου με το αξίωμα του προέδρου του ΣΔ Κεφαλληνίας ήθελα να ανακοινώσω την παραίτησή μου από τον συγκεκριμένο ρόλο. Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντευόμουν ως προς την δημοσιοποίηση του γεγονότος καθώς θα μπορούσε να γίνει αθόρυβα και απλά, όμως ήταν μία γόνιμη ευκαιρία να ενημερωθεί ο κόσμος για τα όσα δεν φαίνονται, πίσω από πρωτοβουλίες οι οποίες αγκαλιάζουν την κοινωνία, όμορφα, πλούσια, δοτικά και ελεύθερα προς όλους.
Ο ΣΔ Κεφαλληνίας επί σειρά ετών πρωτοστατούσε στα αθλητικά δρώμενα εμπνέοντας και παρασύροντας πολύ κόσμο προς τον υγιή ψυχαγωγικό αθλητισμό και προσφέροντας γόνιμη διέξοδο σε ανθρώπους που αναζητούσαν έναν εύκολο και οικονομικό τρόπο άθλησης. Όταν μία μικρή παρέα ανθρώπων ξεκίνησε τον 1ο Βαλλιάνειο και εν συνεχεία μία μεγαλύτερη παρέα δημιούργησε τον ΣΔ Κεφαλληνίας δεν φανταζόμαστε την εξέλιξη. Σιγά σιγά το δρομικό κίνημα μεγάλωνε, οι αγώνες πλήθαιναν και οι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν και δεν έφταναν…με την καλή έννοια πάντα, καθώς ο ένας αγώνας διαδεχόταν τον άλλο.
Όμως όπως σε όλα το πολύ φθείρει, κουράζει και συχνά οδηγεί σε τέλμα. Δυστυχώς στην πορεία ο ενθουσιασμός έφερε την αμετροέπεια και η αμετροέπεια την μοναχικότητα. Τους δύσβατους δρόμους άλλωστε διαβαίνουν οι λίγοι και στους ακόμη πιο δύσβατους πάς μόνος.
Ως δρομέας και μητέρα και θεωρώντας δώρο ζωής τον αθλητισμό είχα την ανάγκη να μοιραστώ αυτή μου την ενασχόληση και με άλλους και να προσφέρω μία αξιοπρεπή και δημιουργική ενασχόληση στο παιδί μου. Στην πορεία έχασα την ιδιότητα της αθλήτριας καθώς οι διοργανώσεις δεν συνδυάζονται αποδοτικά με την άθληση. Ως μόνη ανταμοιβή στον «αγώνα» για τους αγώνες, ήταν η ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή του κόσμου και η στήριξη διαδικαστική και ουσιαστική των συναθλητών μου και μελών του ΣΔ Κεφαλλονιάς.
Δυστυχώς ο χρόνος έφερε κορεσμό η συμμετοχή μειώθηκε, τα χέρια βοηθείας ελαχιστοποιήθηκαν και τα δρομικά εγχειρήματα ανεξάρτητα από την απήχηση που όντως είχαν και έχουν, έγιναν υπόθεση 4-5 ανθρώπων, 3ων πιθανά και ενός αναλόγως με την περίπτωση.
Παραιτούμαι δημοσίως, διότι δεν έχω πλέον που να παραιτηθώ, πώς να παραιτηθώ και σε ποιον να παραδώσω. Παραιτούμαι με την ελπίδα ότι χτίσαμε δεν θα τελειώσει, δεν θα πάψει λόγω της προσωπικής μου αδυναμίας να συνεχίσω ως πρόεδρος του ΣΔ Κεφαλληνίας και με την προσδοκία ότι οι άνθρωποι που τρέχουν θα συνεχίσουν να το παλεύουν και να «πληθαίνουν». Πέραν και πάνω από όλα αυτού του είδους η άθληση βελτιώνει την ψυχοσωματική τους κατάσταση, προσαρμόζεται στον χρόνο τους και δεν τους επιβαρύνει οικονομικά.
Θα συνεχίσω να βοηθώ χωρίς ιδιότητες και τίτλους όπου υπάρχει ενδιαφέρον και ουσιαστική αρωγή από ανθρώπους που επιθυμούν να διοργανώσουν αγώνες. Ευχαριστώ όλους όσους κατά καιρούς ήταν δίπλα μου μέλη του ΔΣ, συναθλητές, εθελοντές και φορείς. Καλή δύναμη!
ΣΑΜΟΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
