Ούτε σούπερ γιαγιά, ούτε γιαγιά-σέρφερ. Η Αναστασία Γερολυμάτου, 85 ετών, είναι windsurfer. Η ηλικία της είναι μόλις ένα από τα πολλά στοιχεία που (δεν) τη χαρακτηρίζουν, αλλά συνθέτουν μια ακατάβλητη προσωπικότητα. Το πρώτο πράγμα που μου έδειξε, με έναν εφηβικό ενθουσιασμό, όταν μιλήσαμε μέσω βιντεοκλήσης, ήταν ο ουρανός που μόλις είχε καθαρίσει από τη σκόνη και η θάλασσα του νησιού της, της Κεφαλονιάς.
«Αυτή εκεί στο βάθος είναι, μέσα στη θάλασσα», λένε πολύ συχνά για την Αναστασία Γερολυμάτου, η οποία μετά από σχεδόν 45 χρόνια είναι ακόμα συνεπαρμένη, όπως λέει με το σερφ, το οποίο ανακάλυψε σε ένα ταξίδι στο Λας Πάλμας της Ισπανίας, στα 41 της χρόνια. «Είδα κάποιον να κάνει windsurf και μου φάνηκε λες και πήγαινε πάνω σε ένα φτερό. Σκέφτηκα ότι αυτό το άθλημα είναι για μένα. ‘’Πάει τώρα καημένε μου, με έχασες’’, λέω στον άντρα μου. Έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για το surf και πού να ήξερα πού θα φτάσει». Αυτή η σταθερή μέσα στα χρόνια αγάπη, λοιπόν, το 2019 έφτασε μέχρι το Βιβλίο Γκίνες.
Η Αναστασία είναι η γηραιότερη γυναίκα που κάνει windsurf στον κόσμο και βρήκε τη θέση της στο βιβλίο των ρεκόρ. Την ίδια χρονιά, η ίδια πραγματοποίησε ένα εφηβικό της όνειρο: να πάει από την Κεφαλονιά, μέχρι την ηπειρωτική χώρα, πάνω στην ιστιοσανίδα της. Η τότε 81χρονη σέρφερ κατάφερε να ολοκληρώσει τον διάπλου Σκάλα – Κυλλήνη, κάνοντας 18 ναυτικά μίλια. Επί έξι συνεχόμενες ώρες, ήταν πάνω στη σανίδα.
«Ειλικρινά δεν πίστευε κανείς ότι θα το κάνω, αλλά εγώ το έφερα εις πέρας. Πάντα όταν ταξίδευα με το καράβι, τις διαδρομές τις μέτραγα με το μάτι μου, με την ψυχή μου και έλεγα στον εαυτό μου ότι μια μέρα των ημερών θα διασχίσω τη θάλασσα με τη σανίδα μου. Το είχα βάλει στο μυαλό μου ότι θα τα καταφέρω. Δεκαοχτώ ναυτικά μίλια θα με σταματούσαν;».
«Η αλήθεια είναι ότι συνάντησα διάφορες δυσκολίες. Σε μερικά κομμάτια της διαδρομής δεν είχε αέρα. Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα σημείο όπου δεν φύσαγε καθόλου, αλλά είχε μεγάλο κυματισμό. Δεν μπορούσα ούτε να σταθώ όρθια πάνω στη σανίδα. Τότε, σκέφτηκα ότι από το να παλεύω να κρατάω την ισορροπία μου και να με καίει ο ήλιος, καλύτερα να μπω στο νερό. Έτσι βούτηξα και περίμενα τον αέρα. Μόλις φύσηξε λίγο, ανέβηκα στη σανίδα και ξεκίνησα ξανά», θα μου πει η Αναστασία Γερολυμάτου, η οποία ήθελε να κάνει τον διάπλου αυτόν, εδώ και περίπου 70 χρόνια, από 15 χρονών.
«Η αλήθεια είναι ότι συνάντησα διάφορες δυσκολίες. Σε μερικά κομμάτια της διαδρομής δεν είχε αέρα. Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα σημείο όπου δεν φύσαγε καθόλου, αλλά είχε μεγάλο κυματισμό. Δεν μπορούσα ούτε να σταθώ όρθια πάνω στη σανίδα. Τότε, σκέφτηκα ότι από το να παλεύω να κρατάω την ισορροπία μου και να με καίει ο ήλιος, καλύτερα να μπω στο νερό. Έτσι βούτηξα και περίμενα τον αέρα. Μόλις φύσηξε λίγο, ανέβηκα στη σανίδα και ξεκίνησα ξανά», θα μου πει η Αναστασία Γερολυμάτου, η οποία ήθελε να κάνει τον διάπλου αυτόν, εδώ και περίπου 70 χρόνια, από 15 χρονών.
Είχαμε μιλήσει ήδη αρκετή ώρα, όταν μου είπε ότι η αγάπη της για το surf συνδέεται με κάτι πολύ βαθύτερο. Έφηβη ήθελε να δραπετεύσει από την Κεφαλονιά και μην έχοντας χρήματα για να βγάλει εισιτήριο, κρύφτηκε στο πλοίο:
«Ζούσα μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία. Μόνο ξύλο και βρισιές είχα στο σπίτι μου. Το 1954, το έσκασα και κρύφτηκα σε ένα καράβι, που πήγαινε στον Πειραιά. Μόλις φύγαμε και από τη Ζάκυνθο, βγήκα. Με βρήκε ο καπετάνιος και με απείλησε ότι θα με πετάξει στη θάλασσα. Μια οικογένεια που τη θυμάμαι ακόμα πάρα πολύ καλά, μου έδωσε μια μπουκιά ψωμί και έτσι την έβγαλα. Έτρεμα από τη δίψα και τη δυστυχία. Τώρα που τα έχω όλα, σκέφτηκα ότι θα πάω απέναντι μόνη μου, με τη σανίδα μου και με μοναδική βοήθεια τον αέρα.
»Το είπα και το έκανα. Πήγα από τη Σκάλα Κεφαλονιάς στην Κυλλήνη. Μακάρι από τότε που ήμουν μικρή να είχα αυτή τη δύναμη. Είχα περάσει πολλά ως παιδί. Μια φορά, ο αδερφός μου και η μάνα μου με κυνηγούσαν με αναμμένα ξύλα και αναγκάστηκα να βουτήξω στη θάλασσα. Αφού όταν με έστειλαν οι δικοί μου, να ξενοδουλέψω σε ένα σπίτι στην Αθήνα, χάρηκα. Ήμουν τυχερή, γιατί οι άνθρωποι αυτοί μ’ αγάπησαν πάρα πολύ. Μου έλεγαν καλά λόγια κι εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ακούσει τέτοια λόγια, μόνο ξύλο και βρισιές. Έμεινα πέντε χρόνια μαζί τους και πέρασα παραδεισένια. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω στην Κεφαλονιά και στα 19 μου έφυγα για την Ελβετία μόνιμα».
Τα τελευταία χρόνια, η 85χρονη windsurfer ζει μεταξύ Κεφαλονιάς και Ελβετίας. Ο επόμενος της στόχος είναι να πάει με το surf της από την Κεφαλονιά μέχρι τη Ζάκυνθο και όχι από την πιο κοντινή απόσταση. «Πάντα, ήμουν τόσο συνεπαρμένη από το windsurfing, όσο πιο πολύ πάλευα και εξελισσόμουν, τόσο πιο πολύ το αγαπούσα. Όταν έχει αέρα, θέλω να χορτάσω τη θάλασσα.
Η απάντηση στην περίπτωσή της είναι κάπως αυτονόητη, αλλά σκοπεύει άραγε να σταματήσει κάποια στιγμή το windsurf; «Δεν πρόκειται να σταματήσω, αν δεν μου τύχει κανένα κακό, το οποίο δεν θα μου επιτρέψει να συνεχίσω. Αυτή τη στιγμή, δεν πονάω πουθενά». Μάλλον, κάτι κάνουμε λάθος όλοι εμείς που πονάμε παντού, από πολύ νεαρότερη ηλικία, της λέω και γελάει. «Οι δικοί μου με κοροϊδεύουν ότι θα ανεβαίνω στη σανίδα και με το μπαστούνι».
Το surf της έχει χαρίσει και συνεχίζει να της χαρίζει πάρα πολλές εμπειρίες. «Στη Βόρεια Εύβοια έκανα windsurf και δίπλα μου τα δελφίνια χοροπηδούσαν κι έπαιζαν, λες και ήταν παιδιά. Μια άλλη φορά, είχα πάει για surf, προς το νησάκι του Αγίου Νικόλα, κοντά στην Κεφαλονιά και παγιδεύτηκα, γιατί σταμάτησε να φυσάει. Σε απόσταση δύο-τριών μέτρων, ήταν ένα δελφίνι μπρος, ένα πίσω μου και δύο δεξιά και αριστερά».
«Με τον παφλασμό που δημιουργούσαν όλα μαζί, με έβγαλαν πιο γρήγορα προς τη στεριά και μετά γύρισαν και έφυγαν. Φοβερή εμπειρία. Επίσης, έχω συναντήσει φάλαινα. Κάνω surf και ξαφνικά βλέπω την ουρά μια φάλαινας να βγαίνει θεσπέσια από το νερό. Αμέσως ξαναμπαίνει μέσα και ύστερα βγαίνει το κεφάλι του ζώου που φυσάει νερό. Πήρα στροφή και γύρισα πίσω να την δω καλά», περιγράφει με πηγαίο ενθουσιασμό η Αναστασία Γερολυμάτου.
«Πάνω στη σανίδα αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη, φτερουγίζει η καρδιά μου από τη συγκίνηση ότι πηγαίνω με τον αέρα, δίχως μηχανή, δίχως δύναμη, με τα χέρια μου, το νερό και τον άνεμο. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αισθανθεί πάρα πολύ την ελευθερία στο κορμί μου. Αν είναι και κάποιος άλλος δίπλα μου να κάνει windsurf, τότε η αίσθηση είναι ακόμα πιο υπέροχη. Είναι φοβερό να «τρέχουμε» πάνω στα κύματα, να γελάμε, να τραγουδάμε κιόλας, να χτυπάει η θάλασσα πάνω στο κορμί μας και να λέμε τι όμορφο μασάζ είναι αυτό».
Η Αναστασία Γερολυμάτου γυρίζει την κουβέντα ξανά και ξανά στην παιδική της ηλικία και σε ένα όνειρο που την επισκεπτόταν πολύ συχνά. «Το ίδιο όνειρο με παίδευε πολλά χρόνια. Απ’ όταν ήμουν 12 χρονών, έβλεπα στον ύπνο μου ότι πετάω, ότι ανοίγω τα χέρια μου και είναι φτερά. Έβλεπα κάτω τα δέντρα, τη θάλασσα πεντακάθαρη, τα ψάρια να κολυμπάνε στο νερό. Πόσο γλυκό ήταν αυτό το όνειρο.
Με το windsurf έχει ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος. Το όνειρό μου να πετάξω έγινε πραγματικότητα. Εδώ και κάποια χρόνια έχω σταματήσει να το βλέπω στον ύπνο μου. Επίσης, όντως έχω πετάξει, έχω πιλοτάρει αεροσκάφος. Έχω έναν ανιψιό που είναι πιλότος. Πήγαμε στο La Guardia και ανεβήκαμε μαζί στο αεροπλάνο. Κάθισα κι εγώ στο τιμόνι, ο πιλότος φυσικά ήταν δίπλα μου να μου λέει τι να κάνω αλλά για λίγο πιλόταρα εγώ το αεροσκάφος».
Αυτή η συζήτηση με την Αναστασία Γερολυμάτου θα κλείσει, πριν με καλέσει -καθόλου τυπικά- να με φιλοξενήσει το καλοκαίρι στην Κεφαλονιά, με το πρώτο αυτοσχέδιο σκαφάκι που είχε ποτέ στη ζωή της. «Έκοψα μερικά πολύ εύκαμπτα κλαδιά από ένα δέντρο και τα έδεσα με ένα κλαράκι από ένα θάμνο για σκοινί. Έφτιαξα, έτσι, ένα πλοιάριο μόνο για μένα και για έσκιζα τα κύματα. Δεν πρόλαβα να το χαρώ πολύ, γιατί μου το πήραν τα αδέρφια μου κι έμεινα πάλι χωρίς βάρκα.
Σε αυτή τη ζωή πρέπει να έχουμε ιδέες, φαντασία, να δημιουργούμε. Σε όλη μου την πορεία αυτό προσπαθούσα και προσπαθώ να κάνω. Συνήθως, με ρωτάνε πού τη βρίσκω την ενέργεια. Πάντα υπήρχε και υπάρχει μέσα μου φωτιά. Δεν κάνω τίποτα σπουδαίο, μόνο surf κάνω».
Πηγή: http://www.vice.com
