Οι αναμνήσεις φουντώνουν σε περιόδους γιορτινές, λες και θέλουν να γιορτάσουν και αυτές μαζί σου. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο του χρόνου «παίζουν» με το δικό σου χθες. Σε παρασύρουν στο μονοπάτι που σε οδηγεί σε χρόνια περασμένα, σε άλλες εποχές. Τότε που τα «αύριο» ήταν πολύ περισσότερα από τα «χθες»!
Ένα κέντρισμα θέλει η σκέψη και φεύγεις ολοταχώς, φθάνοντας αστραπιαία στον προορισμό που η ανάμνηση προστάζει…
■ ■ ■
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, μια από τις πρώτες του νέου έτους.
Παρκάραμε κοντά στη Γέφυρα Δεβοσέτου, στο Αργοστόλι, και αποφασίσαμε να περπατήσουμε κατά μήκος της Παραλιακής.
Ο Ήλιος ζεστός, λες και ήταν καλοκαίρι, και η θάλασσα ήρεμη σα λάδι ενώ ο Αίολος είχε κλείσει στον ασκό του όλους τους ανέμους.
Οι γλάροι, εκμεταλλευόμενοι την απίστευτη για Γενάρη μήνα καλοκαιρία, τεμπέλιαζαν στην προκυμαία ή αρμένιζαν νωχελικά στα ήρεμα νερά.
Απολαμβάναμε τον καιρό και τη φύση μαζί με πολλούς συμπολίτες μας και χωρίς να το καταλάβουμε φθάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης κοντά στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, στην περιοχή του Μέτελα.
Τρία-τέσσερα πιτσιρίκια φώναζαν παίζοντας εκεί κοντά μπάλα. «Ρίξε τη μπάλα», «όχι έτσι ρε, θα πέσει στη θάλασσα», «πότε θα μάθεις να κλωτσάς»…
Η μπάλα ήταν ολοκαίνουργια προφανώς πρωτοχρονιάτικο δώρο…
Τα προσπεράσαμε και φθάσαμε μπροστά από την Ακαδημία – εκεί που κάποτε ήταν γήπεδο. Δηλαδή ο θεός να το έκανε γήπεδο. Είχε τα δύο γκόλποστ, τα τέρματα, και ανάμεσα τους ένα κάρο παγίδες για να σπάσει ένας ποδοσφαιριστής τα πόδια του, το κεφάλι του ή τα πλευρά του – ανάλογα με την πτώση. Ήταν, όμως, το γήπεδό μας.
Το γήπεδο του Μέτελα, λοιπόν, ήταν το εκκολαπτήριο των ποδοσφαιρικών μας φιλοδοξιών.
Εκεί μας έχανες, εκεί μας εύρισκες. Εμένα, το Μίμη, το Σπύρο, το Νίκο, το Μάκη, το Φώτη, τον Κώστα και όλους τους αμέτρητους πιτσιρικάδες που περνούσαν τις ώρες τους παίζοντας ποδόσφαιρο και μετρώντας τις… πληγές τους που έβρισκαν γιατρειά με λίγο θαλασσινό νερό, ως αντισηπτικό, και ένα πρόχειρο δέσιμο με κανένα κουρέλι στη θέση επιδέσμου.
Στο Μέτελα γράφτηκαν «χρυσές» ποδοσφαιρικές σελίδες, τα πρώτα μετασεισμικά χρόνια. Πάνε δεκαετίες από τότε αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν ολοζώντανες.
Πώς μπορώ να ξεχάσω και το επεισοδιακό ταξίδι της ομάδας, Θύελλα τη λέγαμε, μια Κυριακή για το Ληξούρι προκειμένου να αντιμετωπίσουμε μια τοπική ομάδα; Στο Μέτελα επιβιβαστήκαμε στην «μπεζίνα», το καΐκι που θα μάς μετέφερε στο Ληξούρι. Το ταξίδι κράτησε μόλις 10 λεπτά γιατί μόλις ξεμύτησε το καΐκι από τον κόλπο του Αργοστολίου παραλίγο να σκυλοπνιγούμε. Η ξαφνική κακοκαιρία ανάγκασε τον καπετάνιο να κάνει στροφή 180 μοιρών. Έτσι το πολυδιαφημισμένο εκείνο ντέρμπι των «αιωνίων αντιπάλων» έληξε ισόπαλο 0-0, άνευ αγώνος!
■ ■ ■
Ο περίπατός μας τελείωσε λίγο πιο κάτω και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο αυτοκίνητο που μάς περίμενε κοντά στη Γέφυρα Δεβοσέτου.
Τα παιδάκια συνέχιζαν να παίζουν ανέμελα φωνάζοντας ασταμάτητα και εγώ μάταια προσπαθούσα να χαλιναγωγήσω τις αναμνήσεις που τις γιορτινές περιόδους γίνονται πολύ επιθετικές…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Γιώργος Μεσσάρης

Υ.Γ.: Η ονομασία Μέτελας είναι παραφθορά του ονόματος Μέϊτλαντ του καθόλου φιλέλληνα υπάτου αρμοστού των Επτανήσων στη διάρκεια της αγγλοκρατίας.

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
Η Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού σήμερα. Κάποτε, λίγο μετά τους σεισμούς του 1953, εδώ ήταν ο χώρος των… μεγάλων μας ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων…