Ζούμε σε μια «γιορτινή» περίοδο που κάθε άλλο από γιορτινή φαντάζει.

Η λαίλαπα του κορωνοϊού έχει αλλάξει τα πάντα. Τίποτα στη ζωή μας δεν είναι όπως πριν και εκείνο που τρομάζει περισσότερο είναι η σκέψη ότι τίποτα δε θα είναι το ίδιο και στη μετά κορωνοϊό εποχή!

Διάχυτη στον κόσμο είναι μια αβεβαιότητα για το αύριο που πολλαπλασιάζεται από το συνεχώς άνοιγμα της ψαλίδας στα εισοδήματα μεταξύ πλούσιων και φτωχών.

Όλοι φοβούνται και όλοι εύχονται, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονιά, να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Να’ ναι το νέος έτος απαλλαγμένο από τα δεινά που μας έφερε το 2020.

Τούτες, λοιπόν, τις δύσκολες ώρες συλλογίζεσαι και αναπολείς τα χρόνια τα περασμένα. Τότε που η τηλεόραση ήταν άγνωστη, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν υπήρχαν ούτε σε έργα επιστημονικής φαντασίας, κινητά ήταν μόνο τα αυτοκίνητα, οι μοτοσικλέτες και τα ποδήλατα και η μόνη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων γινότανε με επισκέψεις στα σπίτια ή αν υπήρχε ένα σταθερό τηλέφωνο, επαναλαμβάνω «αν υπήρχε», με ένα τηλεφώνημα και μάλιστα σύντομο γιατί η χρέωση ήταν με το λεπτό!

Τότε γινόμασταν πανευτυχείς με ένα μικρό δωράκι. Τα παιδιά έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας με ένα τενεκεδένιο αυτοκινητάκι ή μια πάνινη κούκλα.

Τα σημερινά παιδιά απολαμβάνουν μύρια πράγματα που η τεχνολογία προσφέρει αλλά έχουν ξεχάσει τι σημαίνει η πρόσωπο με πρόσωπο ανθρώπινη επικοινωνία. Επικοινωνούν ηλεκτρονικά και αστραπιαία με «φίλους» που δεν έχουν καν γνωρίσει γιατί απλούστατα ζουν σε τόπους μακρινούς ή –και αυτό είναι το τραγικότερο– με φίλους που ξέρουν πολύ καλά και μένουν στο… διπλανό σπίτι!

Κάθε γιορτινή περίοδο και ιδιαίτερα στη διάρκεια του δωδεκαήμερου, οι σκέψεις μου καλπάζουν. Κάνω συγκρίσεις του χθες με το σήμερα και θλίβομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η ανθρωπότητα έχει γίνει τόσο απάνθρωπη.

Δεν είναι μόνο η αλλαγή του τρόπου ζωής που επιτελείται και που η πανδημία επιταχύνει. Είναι η γενική σαθρότητα της πολιτικής ζωής και το απαράδεκτο οικονομικό σύστημα που επιτρέπει στους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι φτωχοί, εγκαταλελειμμένοι, γίνονται  φτωχότεροι! Δεν μπορώ λοιπόν να νιώθω γιορτινά ιδιαίτερα από το τελευταίο αυτό γεγονός.

Προχθές έλαβα από το φίλο Τάκη Χριστοφή από το Σίδνεϊ (αλλά και αρκετούς άλλους φίλους) ένα βιντεάκι της Νεοζηλανδής ακτιβίστριας, Ρέγκαν Χίλιερ, που πραγματικά με συγκλόνισε από την αναφορά της σε γνωστά και άγνωστα στοιχεία γύρω από τον παγκόσμιο πλούτο. Αναφέρω μερικά:

• Η βαθύπλουτη Αυστραλή κληρονόμος ορυχείων, Τζίνα Ρέϊνχαρτ, σε μια προφανή προσπάθεια να μειώσει το κόστος εξορύξεων στα ορυχεία της, ανέφερε ότι «στην Αφρική το ωρομίσθιο είναι δύο δολάρια». Λεπτομέρεια: Η κ. Ρέϊνχαρτ κερδίζει 300 δολάρια το δευτερόλεπτο που μεταφράζεται σε 18.000 δολάρια το λεπτό ή $1.080.000 την ώρα ή $25.920.000 την ημέρα! Όχι παίζουμε!
• Το 90% των αγγλόφωνων εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών ελέγχονται από 6 εταιρίες!
• Το διεθνές τραπεζικό σύστημα είναι υπό τον ουσιαστικό έλεγχο 4 γιγαντιαίων τραπεζών.
• Οι 2.153 δισεκατομμυριούχοι του κόσμου κατέχουν περισσότερο πλούτο από ότι ο μισός και πλέον πληθυσμός του πλανήτη (4.600.000.000 ψυχές)!
• Οι πλουσιότεροι 1% ελέγχουν το 44% του παγκόσμιου πλούτου!
• Το παγκόσμιο δικαστικό σύστημα, βρισκόμενο αντιμέτωπο με την πανίσχυρη νομική εκπροσώπηση των πλουσίων, αδυνατεί να προστατεύσει τους φτωχούς που αφήνονται στη μοίρα τους και σε πολλές περιπτώσεις ρίχνονται στη φυλακή για ένα απλήρωτο πρόστιμο τροχαίας παράβασης.

Ζούμε μια δύσκολη γιορτινή περίοδο. Το αισιόδοξο είναι ότι με τα εμβόλια ο κορωνοϊός σύντομα θα νικηθεί. Το ζητούμενο είναι πότε θα σταματήσει η οικονομική αδηφαγία που προκαλεί πολλά περισσότερα θύματα από τις όποιες πανδημίες έχουν πλήξει τούτο τον πλανήτη. Πρέπει επί τέλους να νικήσει και η ανθρωπιά.

Καλά Χριστούγεννα, Καλή Χρονιά.

Γιώργος Μεσσάρης

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μετά την ήττα του κορωνοϊού θα πρέπει να ηττηθεί και η οικονομική απληστία.