Το ναυάγιο του δουλεμπορικού σκυλοπνίχτη, ανοικτά της Πύλου παραμένει ένα από τα κύρια θέματα των διεθνών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – και όχι άδικα αφού κόστισε αμέτρητες ζωές και συνάμα απέδειξε, πέραν κάθε αμφιβολίας, την αδυναμία της Ευρώπης να κτυπήσει το πρόβλημα στη ρίζα του.
Πάνω στο σάπιο αλιευτικό είχαν στοιβαχτεί εκατοντάδες αναζητητές ενός καλύτερου αύριο. Ο αριθμός τους ίσως να έφτανε μέχρι και τους 800! Ίσως να μη μάθουμε ποτέ πόσοι ακριβώς έχασαν τη ζωή τους! Εκείνο, όμως, που μπορούμε και πρέπει να μάθουμε μέσα από αυτή την τραγωδία είναι πώς να αποτρέψουμε μια επανάληψή της.
Η λογική λέει ότι όσο οι λαθροδιακινητές γνωρίζουν ότι οι πιθανότητες να πετύχουν τα σκοτεινά και απάνθρωπα σχέδιά τους είναι μεγάλες και οι τιμωρίες που θα τους επιβληθούν, αν συλληφθούν, είναι μικρές και παράλληλα όσο οι υποψήφιοι λαθρομετανάστες διατηρούν την πεποίθηση ότι θα τύχουν αμέριστης στήριξης στις χώρες προορισμού, τόσο θα βλέπουμε σαπιοκάραβα να βουλιάζουν στη Μεσόγειο και να χάνονται κάθε χρόνο χιλιάδες ζωές!
Τι χρειάζεται;
Αυστηρές τιμωρίες στους λαθροδιακινητές και άμεση επιστροφή των λαθρομεταναστών στις χώρες τους εκτός αν αποδειχθεί ότι είναι όντως πολιτικοί πρόσφυγες που η ζωή τους θα κινδυνεύσει αν επιστρέψουν στις πατρίδες τους.
Η ανεξέλεγκτη εισροή παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα και την Ευρώπη γενικά δημιουργεί προβλήματα που συσσωρεύονται και κάποια στιγμή θα εκραγούν.
Πέραν από την οικονομική επιβάρυνση που υφίστανται οι χώρες υποδοχής, και μάλιστα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι η αύξηση της εγκληματικότητας σε βαθμό που σε ορισμένες συνοικίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις, να έχουν γίνει απαγορευμένες περιοχές για τους Έλληνες και για τους μετανάστες που νόμιμα έφτασαν στη χώρα μας.
Βιασμοί, φόνοι, ληστείες, διαρρήξεις, ξυλοδαρμοί και γενικά όποιο παράπτωμα μπορείτε να φανταστείτε, έχουν γίνει καθημερινή υπόθεση!
Βέβαια δεν ευθύνονται για όλα οι παράνομοι μετανάστες αλλά σίγουρα για το μεγαλύτερο ποσοστό!
Καταφεύγουν στο έγκλημα γιατί δεν έχουν πού να μείνουν, δεν έχουν χρήματα να φάνε, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Υπήρξα και εγώ για πολλά χρόνια μετανάστης στην Αυστραλία, την αγαπημένη χώρα που θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου.
Για να εγκριθεί η φοιτητική μου βίζα και η μόνιμη μετανάστευση μου, πέρασα από συνεντεύξεις, έδωσα εξετάσεις στην αγγλική, υποβλήθηκα σε αμέτρητες ιατρικές εξετάσεις, υπέβαλα πιστοποιητικά σπουδών στην Ελλάδα, το ποινικό μου μητρώο, πιστοποιητικό γέννησης, πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης και ένα κάρο άλλα χαρτιά. Και χρειάστηκε ένας χρόνος περίπου για να εγκριθεί η αίτησή μου! Με άλλα λόγια πέρασα από σαράντα κύματα αλλά δεν πνίγηκα! Ούτε πλήρωσα υπέρογκα ποσά σε μαφιόζους. Μόνο το αεροπορικό μου εισιτήριο πλήρωσα.
Πρέπει οι διακινητές και τα υποψήφια θύματά τους να καταλάβουν ότι τα ψέματα τελείωσαν, διαφορετικά τα προβλήματα για τις ευρωπαϊκές χώρες θα επιδεινωθούν και οι τραγωδίες θα συνεχιστούν.
Πρέπει επί τέλους οι δυστυχισμένοι αυτοί άνθρωποι να καταλάβουν ότι οι επιλογές τους είναι δύο. Ή να ζήσουν στη χώρα τους ή να πληρώσουν για να πνιγούν!
Γιώργος Μεσσάρης
