Έχω προσωπική εμπειρία από τη ζωή στην ξενιτιά αφού το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα στο εξωτερικό.
Ήμουνα τυχερός γιατί η απόφασή μου να μεταναστεύσω στην Αυστραλία αποδείχτηκε σωστή. Η χώρα αυτή μου έδωσε αμέτρητες ευκαιρίες και της έδωσα τα νεανικά μου χρόνια. Έτσι είναι στη ζωή, δίνεις για να πάρεις.
Την αγάπησα σα δεύτερη πατρίδα μου και μού λείπει τώρα που ζω στην Ελλάδα όπως μου έλειπε η Ελλάδα όταν ζούσα στην Αυστραλία.
Είναι δύσκολο, αφάνταστα δύσκολο, όταν γνωρίζεις δύο πατρίδες. Θυμάσαι, συγκρίνεις, αναπολείς!
Έχω ζήσει τις καλές και άσχημες εμπειρίες του μετανάστη, γιατί ναι ήμουνα μετανάστης αφού η γη που έκανα τα πρώτα βήματά μου δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ονειρευόμουνα. Ήταν μια επιλογή για την οποία δε μετάνιωσα, όπως δε μετάνιωσα και για την απόφαση μου να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη.
Και στις δύο περιπτώσεις ήταν η αγάπη που είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις μου. Η αγάπη για το κυνήγι των ονείρων μου και η αγάπη μου για την πρώτη πατρίδα στην οποία επέστρεψα ελπίζοντας να ξαναζήσω όλες αυτές τις συγκινήσεις που σου προσφέρει ο τόπος σου.
Βέβαια από το 1970 που άρχισε το ταξίδι μου στους Αντίποδες έχουν αλλάξει πολλά. Τότε δεν υπήρχαν μη Έλληνες κάτοικοι στην Κεφαλλονιά. Δεν βλέπαμε ούτε καν ξένους τουρίστες!
Τώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από κάθε άποψη. Η φτώχεια, παρά τα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης και του κορωνοϊού, είναι –αν μη τι άλλο– «υποφερτή», η πληθυσμιακή αιμορραγία της μετανάστευσης έχει μειωθεί αισθητά, ο τουρισμός ανθεί και ο αριθμός των κατοίκων που δεν γεννήθηκαν στο νησί αλλά επέλεξαν να το κάνουν νέα τους πατρίδα αντιπροσωπεύει το 10 τοις εκατό περίπου του συνολικού πληθυσμού, κάπου δηλαδή 4.000!
Δεν είναι βέβαια μετανάστες με την αυστηρή έννοια της λέξης. Είναι άτομα, κυρίως βρετανικής καταγωγής, κάποιας ηλικίας, που επισκέφθηκαν την Κεφαλλονιά σαν τουρίστες, αρχικά, τους άρεσε ο τόπος και στη συνέχεια αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα στο νησί. Οι περισσότεροι είναι συνταξιούχοι αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την ουσία του θέματος.
Οι άνθρωποι αυτοί εκτός από χρήματα, μαζί τους έφεραν και συνήθειες και έθιμα από τον τόπο τους που αλληλεπιδρούν με τις ντόπιες συνήθειες και έθιμα.
Έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην ευαισθητοποίηση της ντόπιας κοινωνίας για τους τετράποδους φίλους μας ενώ παράλληλα συμμετέχουν στις προσπάθειες ενίσχυσης κοινωφελών ιδρυμάτων όπως είναι τα νοσοκομεία, γεροκομεία και το ορφανοτροφείο του νησιού.
Τα χρόνια που έζησα στην Αυστραλία έχουν βοηθήσει στην ανάπτυξη φιλικών μου σχέσεων με αρκετούς βρετανικής καταγωγής συντοπίτες μας και είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι την κοινωνική τους δράση.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εξελιχθεί στους καλύτερους διαφημιστές του νησιού και αρκεί κανείς να δει τις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
Πρόσφατα, για παράδειγμα, ένας Άγγλος τουρίστας και υποψήφιος μόνιμος κάτοικος Ελλάδας δημοσίευσε 26 φωτογραφίες που συνοδεύονταν από το κείμενο:
«Πράγματα που κάνω όταν δεν είμαι στην Ελλάδα:
- Σκέπτομαι την Ελλάδα.
- Σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι μου στην Ελλάδα.
- Κοιτάζω φωτογραφίες από την Ελλάδα.
- Μιλώ γύρω από την Ελλάδα.»
Σαν Έλληνας υποκλίνομαι μπροστά σε αυτή την αγάπη τους για τον τόπο μου και τους ευχαριστώ.
Γιώργος Μεσσάρης
ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Επίσκεψη Βρετανών συντοπιτών μας στο Γηροκομείο Ληξουρίου το Δεκέμβριο του 2018 – μία από τις πολλές επισκέψεις τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα του νησιού.
