Και ξαφνικά… ο Άνθρωπος μπαίνει μέσα σ’ ένα κουτί …
Όνειρα, γνώσεις, μνήμες… σχέσεις, αγώνας, ελπίδες …
όλα μέσα σ’ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο …
… «εγκιβωτισμός»
Μέσα σ’ένα τέτοιο κιβώτιο τοποθετήσαμε πριν 40 μέρες …
το σώμα ενός Λεβέντη, ενός Παιδιού Μάλαμα,
ενός Άξιου Άντρα, ενός Άμεπτου Οικογενειάρχη,
Το Όνομα του, Σωτήριος Κάρλος, το γένος Μαρκέτος .
Οι λεπτομέρειες τού δράματος, τραγικές τόσο, ώστε τόν οιοδήποτε
θα συγκινούσαν· ακόμα κι αν ήταν από πέτρα, θα τον ριγούσαν .
Συγκλονιστικές φιγούρες, μορφές αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας, στην Εξόδιο Ακολουθία, η Γυναίκα του, η Μάνα του, ο Πατέρας του, η Αδελφή του, οι Συγγενείς, οι Φίλοι …
Εκατοντάδες, το πλήθος των Ανθρώπων που παραβρέθηκαν· τους ήλκυσε η καλή ψυχή του …
Μένει κανείς άφωνος …
… και αποδίδω τώρα αυτήν την τιμητική γραφή, διότι 40 μέρες που πέρασαν,
δεν στάθηκαν ικανές να θολώσουν το πρωταρχικό συναίσθημα,
στο άκουσμα του γεγονότος, γιά ένα τέτοιο παλληκάρι.
Το έργο τής ζωής ενός Νέου, ενός Ευγενούς, ενός Μορφωμένου, Επιτυχημένου,
Άξιου κ Ικανού, ενός Καλού Ανθρώπου, ενός Ανθρώπου με Οικογενειακές υποχρεώσεις, ολοκληρώνεται ξαφνικά και αναπάντεχα και ακατανόητα,
και μένει κανείς να κοιτά πότε τον Άνθρωπο… και πότε τον Ουρανό…
Λέει ο Σμέμαν, ένας σημαντικός Ρώσσος Ιερωμένος, στο έργο του
“Γιά να ζήσει ο κόσμος”, πως ο κόσμος θεωρεί τον θάνατο φυσικό,
ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αφύσικο.
Πως ο Άνθρωπος δημιουργήθηκε Αθάνατος· και το ότι πεθαίνει, είναι πραγματικά αφύσικο. Και δεν μπορεί ο Άνθρωπος με τίποτα να το δεχθεί.
Σύμφωνο αυτό, και με τα λόγια τού Θεού Ιησού Χριστού :
“Εγώ είπα, ότι θεοί εστέ (ότι είσαστε θεοί!) αλλ’ως άνθρωποι αποθνήσκετε”.
~Συγγνώμη, αλλά σε αυτήν την Αποκαλυφθείσα Αλήθεια είμαστε βαπτισμένοι.
Σε ότι αφορά τον προσωπικό μου συγκλονισμό, ένοιωσα, με εξαίρεση αυτήν
τού Πατέρα μου, σαν να βρισκόμουν γιά πρώτη φορά σε εξόδιο ακολουθία !
Τόσο αφύσικο μού φάνηκε το πράγμα…
Αλλά και άλλοι Κεφαλονίτες, που τους ανέφερα αυτή μου την εντύπωση
από το γεγονός, στο διάστημα αυτών των 40 ημερών, είχαν αξιοσημείωτες αντιδράσεις, παρ’όλο που δεν τον γνώριζαν προσωπικά·
θέλω να το καταθέσω αυτό.
Ήταν, λες και η αύρα και η ευγένεια τής καλής ψυχής τού Σωτήρη, περνούσε, ζωντανή, μ’έναν μυστηριακό τρόπο στον άγνωστο του Άνθρωπο, και τον συγκλόνιζε. Μού έκανε εντύπωση!
Ήταν επομένως και μιά έμμεση πνευματική πληροφορία, πως ο Σωτήρης ζει …
Ο “εγκιβωτισμός”… που προανέφερα,
…θα μπορούσαμε να πούμε, είναι και το όριο τής τέχνης·
τα “σύνορα” μέσα στα οποία υπάρχει τετελειωμένο το έργο…
τα όρια τού πίνακα στη ζωγραφική …
το περιβάλλον νοερό όριο του χώρου στην γλυπτική,
μέσα στον οποίο ζει το άγαλμα …
το τρισδιάστατο μαύρο κουτί τής σκηνής, μέσα στο οποίο ζει η παράσταση …
…και είναι ταυτόχρονα τα όρια αυτά… η περαίωση δηλαδή τού έργου,
η προϋπόθεση για την αναίρεση τους … και την εξάπλωση τού έργου,
…ανάλογα με το πόση ποιότητα δομήθηκε…
-όπως και το έργο της ζωής ενός ανθρώπου!-
στα περίορα τού χρόνου και τού κόσμου …
μέχρι να καταργηθούν και τα δυό, και ο χρόνος και ο κόσμος …
και να μείνει ως μόνη τέχνη, εμείς …
με χώρο ένα καινούργιο σύμπαν …
και μέσα εκεί εμείς …
άφθορα αγάλματα θεωμένα .
Ο Σωτήρης πάντως, την θέση αυτή την έχει κερδίσει.
-όπως και αμέτρητοι άλλοι-
Κι αν και μπήκε στο παραλληλεπίπεδο κουτί
…πως χώρεσες Παιδάκι μου μέσα εκεί…
το φωτοστέφανο της ύπαρξής του, φθάνει και ταξιδεύει τώρα
…μόνο αν το σκεφθεί κανείς σαν μυστηριακό καράβι μπορεί να το δεχθεί…
πολύ πιό μακρυά απ’τα θνητά όρια
τούτης της ψεύτικης ζήσης.
Να ζει, να μας θυμάται !
Κι εμάς· σε τούτο τον κήπο των βασάνων, που βρισκόμαστε.
Ως που ν’ανταμωθούμε.
Το καταθέτω ως :
Δημόσιο σήμα μνήμης, και προς παρηγορίαν, εξαιρέτως, των εξαδέλφων μου
Αθηνάς Μαρκέτου Κάρλου (της Μάνας), κ’ Αγγελικής Μαρκέτου Θεοτοκάτου·
και της Συζύγου τού Σωτήρη, Δήμητρας, Μητέρας των Τριών Παιδιών τους …
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
